Trots dat ik jouw mama mag zijn!

Lieve Mats, 2 maanden geleden maakte jij mij voor de tweede keer mama. Maar wat is het nu stil in huis, wat heb ik veel tijd over en wat duren de dagen lang.

Mats is op maandagmiddag geboren en donderdagmiddag gingen we naar huis. Ik vond het enorm spannend om naar huis te gaan, weg uit de veilige bubbel van het ziekenhuis. Ik was enorm blij dat we Mats mee naar huis mochten nemen en eenmaal thuis viel er een last van mijn schouders en was het ook fijn om weer thuis te zijn. Onze gezinnen hebben het huis opgeruimd, een bed in de woonkamer gezet, de wc vervangen door een hogere en de schuur klaargemaakt om koffie in te drinken. Eenmaal thuis hebben we mijn ouders gebeld, zodat zij even langs kunnen komen. Of mijn zusjes ook mee mochten komen? In eerste instantie ze ik nee. Ik wilde het veilig houden, weinig prikkels, mijn eigen bubbel. Kan ik het aan om mijn zusjes en hun verdriet te zien? Meteen daarna dacht ik, Ja! Ik wil Mats laten zien! Laten zien hoe knap en mooi mijn zoon is.

Ik heb mijn vriend gevraagd ze buiten voor te bereiden en als ze niet willen komen snap ik dat ook en is dat geen probleem! Ze kwamen naar Mats kijken en ik zat met een grote glimlach trots op het bed. We keken samen naar Mats, naar mijn lieve jongen! Ik heb kort mijn verhaal gedaan en ik benoemde naar hen dat ik mijn gevoel uit kon zetten. Als ik dit op die momenten niet zou kunnen was het voor mij niet te doen. Toen had ik er nog controle over..

Ondertussen is mijn vriend met Eva naar de huisarts gegaan, ontstoken ogen, koorts, ook dat nog! Ik zag mezelf alweer terugrijden naar het ziekenhuis. Toen Eva weer thuis kwam, kwam ze mij samen met mijn zusjes een tekening brengen. Dat was het moment dat ik mijn gevoel niet meer uit kon zetten… Ik brak, volledig, compleet, mijn hart in duizend stukjes, totaal geen idee of ik het ooit nog in elkaar zou kunnen zetten. Eva had een tekening gemaakt voor Mats en ik wist dat ze deze tekening ook gemaakt zou hebben als Mats wel bij ons mocht opgroeien, maar dan met een ander gedichtje.

Lief klein broertje,

Ver boven de wolken,

Daar heel dicht bij de maan.

Zie ik jou als de mooist ster,

Tussen duizend lichtjes staan

Knuffels van je grote zus Eva

Wat was ik trots op Eva en wat was ik intens verdrietig! De broers en zus van mijn vriend kwamen ook langs en dan zet je weer even die knop om. Even dat gevoel weer uit, even doorgaan. Met Mats naast mijn bed heb ik hem weer heel trots kunnen laten zien.

Gedurende de dagen hebben we zelf ook wat foto’s gemaakt. Zo’n belangrijke en waardevolle herinneringen! Als ik er nu naar kijk bedenk ik me weer dat dit het is. Meer foto’s en meer herinneringen gaan er niet komen. Dit zijn de foto’s en daar moet ik het mee doen. Door mijn pijn en ongeloof heb ik het allemaal een beetje over me heen laten komen deze week en nu ben ik nog dankbaarder voor alle foto’s die ik wel gemaakt heb, ook al ben ik ook verdrietig over de foto’s die ik vergeten ben. Foto’s van Mats zonder wikkeldoek, foto’s met het beertje, foto’s waarop ik trots naar hem kijk, foto’s met de opa’s en oma’s, ooms en tantes. Foto’s zijn fijn om terug te kijken en dat trotse gevoel weer te ervaren! Wij hebben er bewust voor gekozen om Mats zoveel mogelijk rust te geven, hij mag in zijn bakje liggen en ik knuffel een aantal keer per dag met hem. Ergens wil je dat iedereen hem vast mag houden, want alleen nu kan het en straks niet meer. Maar we willen ook zo voorzichtig met hem zijn, net zoals we met Eva zijn geweest toen ze nog zo klein was!

De dagen erna hebben we met zijn alle de welkom- en afscheidsdienst voorbereid. Bij ons in de tuin, met een schaduwdoek, geluidsinstallatie, beeldschermen voor foto’s, picknickbanken, koffie en thee, bellenblaas, hooibalen, bloemen, liedjes, welkom en afscheidswoord door de opa’s, onze verhalen. Alles op alles gezet om op zondagochtend een dienst in onze tuin te realiseren. Mijn vriend en ik zette de grote lijnen uit en onze gezinnen en wat vrienden hebben dit uitgevoerd. Als ik eraan terugdenk is het bizar hoeveel we in zo’n korte tijd met zijn alle voor elkaar hebben gekregen om Mats een prachtige dienst te geven. Want prachtig dat was het!

Het was een prachtige zondagochtend, de tuin stond bomvol mensen. We hebben iedereen gevraagd om één bloem mee te nemen en eventueel een knuffeltje. Ik zat vol adrenaline, ranja en dextro. Samen hebben mijn vriend en ik Mats in het mandje gelegd. Hij zag er nog prachtig uit, dus we konden hem aan iedereen laten zien! ‘The Sound of Silence’ van Disturbed kwam uit de speakers en mijn vriend droeg het mandje in zijn armen. Hij heeft op een hooibaal bij ons gestaan, zodat we naar hem konden kijken en van hem konden genieten. Met dit lied, hard, uit de speakers. De wind door de bomen onder de tentdoek door, heb ik met mijn ogen dicht op mijn manier genoten van dit moment. Dit was mijn/ons moment, om onze zoon aan iedereen te laten zien! Om mijn/ons verhaal te doen. Dit was het moment, het enige moment wat ik met Mats zou krijgen.

Na het openingswoord door de vader van mijn vriend heb ik mijn verhaal gedaan. Ik heb het ’s nachts in één keer opgeschreven en ik wilde dat iedereen elk woord zou kunnen verstaan. Heel rustig heb ik woord voor woord gelezen, waarbij Eva zelfs nog een arm om mijn been sloeg. Vervolgens naar ‘toch hoor jij er altijd bij’ van Paul de Leeuw geluisterd en ondertussen foto’s van Mats laten zien. Mijn vriend heeft ook nog woorden gesproken naar Mats en toen ben ik wederom compleet in elkaar gestort. Ik had mijn verhaal gedaan, mijn vriend heeft gezegd wat hij wilde delen en toen was ik klaar. Ik wil dit niet! Ik wil geen afscheid geven voor mijn zoon, ik wil niet al die overweldigende emoties van iedereen, omdat iedereen het zo erg voor ons vindt. Ik zit er mee, het is mijn zoon die ik straks niet meer ga zien en het doet zo verschrikkelijk veel pijn!

Als tip van de begrafenisondernemer hebben we na dat moment bellen geblazen. Niet alleen de kinderen, maar iedereen! Het was prachtig, echt een kippenvelmoment. Al die bellen schitterend in de zon. En toen kwam ook het moment waarop ik Mats voor mocht gaan stellen aan iedereen. Al mijn verdriet maakte plaats voor trots. Zoveel mensen kozen ervoor om onze lieve, kleine, knappe zoon te zien! Ik straalde van oor tot oor met soms een traan, omdat het zo heftig was.