Afscheid nemen – Deel 3: Mijn verlangen

“De drang dat mensen het toch snappen. Dat ze echt zien hoe alles veranderde. Misschien omdat het zo groot voelt, zo rauw en allesomvattend. Omdat ik niet wil dat het onzichtbaar blijft. Dat er ook maar één kind in deze wereld onzichtbaar blijft.

En eerlijk? Degene bij wie ik me écht begrepen voel, zijn de mensen die ook verlies hebben meegemaakt. Die hun kind moesten begraven. Die weten wat het betekent om een babykamer te hebben die nooit in gebruik werd genomen. Die begrijpen hoe je lijf leeg voelt, je hart vol zit, en hoe je nooit meer terugkomt bij wie je ooit was.

Voor mijn verlies dacht ik dat ik het begreep. Ik las berichten over stilgeboorte, over verlies. Ik volgde online meerdere personen waaronder een vrouw van wie de placenta losliet. Ik kreeg kippenvel en een onbestemd gevoel, dacht meerdere keren per dag aan haar, en probeerde me haar verdriet voor te stellen.

Maar ik weet nu: Wat ik me toen voorstelde, kwam nog niet eens in de buurt van de werkelijkheid.

Wat ik toen voelde, was medeleven. Wat ik nu ken, is rouw. En daartussen ligt een wereld van verschil.

Medeleven zegt: Wat erg voor je. Rouw schreeuwt: Hoe leef ik in godsnaam verder zonder hem. Medeleven denkt een paar keer per dag aan je. Rouw is elke seconde wakker. Dag en nacht. In je lijf, je hoofd, overal.

En dáár zit het wringen.

Want ik weet: je kunt het niet begrijpen als je het niet zelf hebt meegemaakt. En tóch wil ik me begrepen voelen. Dat ze voelen hoe het was. Niet even. Niet oppervlakkig. Maar echt. Dat ze zien dat het niet ging om een gebeurtenis, maar om mijn hele wereld die stilviel. En hoe zijn verlies mijn leven nog elke dag kleurt.

Ik heb geleerd: die drang om begrepen te worden is geen zwakte.

Het is liefde. Het is de hoop dat mijn kind écht heeft bestaan in de ogen van een ander. Niet als medelijden. Niet als ongemakkelijk zwijgen. Maar als erkenning.

Soms vraag ik me af waarom ik blijf uitleggen. Waarom ik woorden blijf geven aan iets wat geen woorden kent. Waarom ik blijf herhalen, terwijl ik weet dat veel mensen het niet kúnnen begrijpen.

Misschien omdat zwijgen erger is. Omdat de stilte voelt als een tweede dood. En omdat er soms wél iemand is die zegt: “Ik weet precies wat je bedoelt. Mij overkwam hetzelfde.”

En dan gebeurt er iets magisch. Geen uitleg. Geen voorzichtigheid. Alleen aanwezigheid. Twee moeders. Eén blik. En alles wordt gezegd zonder woorden.

Ik heb geleerd dat ik mezelf niet meer hoef te verliezen in het onvermogen van mensen die het niet begrijpen. Dat het niet mijn taak is om anderen op te voeden in empathie. En dat ik mijn kind niet nóg een keer hoef te verliezen in het ongemak van een ander.

Wat ik nodig heb? Niet veel. Alleen soms een simpele blik die zegt: “Ik weet het niet, maar ik ben hier.”

En als je dat niet kunt, laat me dan. Maar ontken mijn pijn niet en haal mijn kind niet uit het verhaal.

Volg mijn verhalen @lievedjae”

Deel 2 van Sharrr’s verhaal lees je hier