Sepsis a secret killer (laatste deel)

Die nacht, lag ze in mijn armen. Haar handje in de mijne. Ik probeerde iedere seconde die ik nog met haar had, vast te houden. Warme tranen vielen van mijn gezicht op haar gezichtje. Mijn kleine meisje. Mijn lippen drukte ik zachtjes op haar hoofdje. Voor de laatste keer. Want hoe wreed het ook is, ik moest haar laten gaan. En ondanks dat ik wist dat het mijn laatste uren samen met haar zouden zijn, hoopte ik tegen beter weten in, dat ze haar oogjes open zou doen en haar armpjes om mijn nek zou leggen.

Gewoon, op de manier, waarop dat iedere ochtend ging.

Op de manier, waarop het nooit meer zou gaan. Langzaam stierf ze, en een deel van ons stierf daar, met haar mee.

De meest zwarte nacht in mijn leven.

We kwamen thuis in een leeg huis. Ik legde mijn hand kort even op haar stoeltje, waar ze een week daarvoor nog gewoon samen met ons zat. Waar ze telkens uit wilde klimmen. Ik liep de trap op, waar zij kort daarvoor nog op klom. Ik liep langs haar kamertje, waar ze mij iedere ochtend weer, vrolijk begroette. Waar het nu donker is.

Zo donker. Zo stil.

Ik huil. Ik huil dikke tranen. Ik voel een -niet in woorden uit te leggen- pijn, wanneer ik opnieuw besef, dat ik de rest van mijn leven zonder haar zal moeten. Wanneer ik besef, dat ik haar iedere morgen opnieuw, niet meer zal zien.

Iedere dag, zal me verder weg brengen van de dagen die met haar waren.

En tegelijkertijd brengt iedere dag die verstrijkt, mij dichter bij haar.

De dag waarop de nacht voorgoed ten einde zal zijn. De dag, dat ze haar oogjes weer open doet en haar armpjes weer om mijn nek legt. Gewoon, op de manier, waarop dat iedere ochtend ging.

🖤 

Trending op Mamaplaats: Het liep mis aan de andere kant van de wereld..