Het liep mis, aan de andere kant van de wereld…

Mijn spoedkeizersnede in Thailand - deel 2

In deel 1 van dit verhaal kan je lezen hoe op 37 weken mijn vliezen waren gebroken, zonder dat ik het besefte. Ik woonde op dat moment in Bangkok. Tijdens de dokterscontrole de volgende ochtend, bevestigde mijn dokter dat het wel degelijk mijn vruchtwater was dat 12 uur daarvoor was beginnen lekken. Ze wou zo snel mogelijk overgaan tot een keizersnede…

Daar ging mijn droom van een natuurlijke bevalling

Ik was me al maanden aan het voorbereiden op een natuurlijke bevalling, zonder interventies. Maar op dat moment nam mijn schrik het over van mijn teleurstelling. Mijn dokter en de verpleegsters spraken zenuwachtig met elkaar in het Thais, en bovendien was het mijn eerste bevalling. Ik voelde me onzeker en bang. Zou alles goed zijn met ons kindje, als het drie weken te vroeg werd geboren?

Mijn man bleef gelukkig rustig en was een rots in de branding, in die vreemde omgeving. We waren het er beiden over eens dat we voor een keizersnede zouden gaan, omdat we geen risico wilden lopen voor ons baby’tje.

De spoedkeizersnede liep niet van een leien dakje

Ik werd voorbereid op de ingreep en binnengerold in de operatiekamer, met mijn man aan mijn zij. Ik kreeg een ruggenprik en voelde hoe heel mijn lichaam, tot aan mijn nek, gevoelloos werd. Opeens kreeg ik enorm veel schrik en een claustrofobisch gevoel. Ik begon te hyperventileren, waarop de verpleegsters begonnen te panikeren. Gelukkig bleef mijn man wederom rustig en herinnerde hij mij aan de ademhalingsoefeningen die ik geregeld deed als voorbereiding op een natuurlijke bevalling. Ik begon me daarop te focussen (zo kwamen die toch nog van pas!) en slaagde erin weer rustig te worden. Ik voelde veel getrek aan mijn buik, maar verder niks, en toen hoorde ik het mooiste geluid ooit: het gehuil van een baby..!

Een geluksgetal…

Ik voelde me enorm opgelucht dat ik mijn dochtertje hoorde huilen, ook al wist ik verder nog niks. Mijn man mocht de navelstreng doorknippen en ze werd even bij mij gelegd. Daarna werd ze gecontroleerd, in dezelfde kamer, en werd bevestigd dat alles helemaal goed was met haar! De geboortetijd was 12.34, allemaal opeenvolgende cijfers, een heel voorspoedig getal volgens het Thaise personeel.

Mijn verblijf in het ziekenhuis - Thai style

Ik verbleef 4 dagen in het ziekenhuis en kan enkel vol lof spreken over die tijd. Ik werd tiptop verzorgd, mocht dagelijks tussen verschillende menu’s kiezen (Thais, Westers of Japans) en kreeg veel hulp bij de borstvoeding. In Thaise ziekenhuizen is het de gewoonte dat je baby in de ‘babyzaal’ vertoeft, en enkel naar jou wordt gebracht om te voeden (als je dat wil), zodat de mama optimaal kan rusten. Ik vroeg daarentegen om mijn dochtertje de hele tijd bij mij te hebben, wat ze gek vonden, maar het werd gerespecteerd.

Ook al herstelde ik fysiek snel van de keizersnede, had ik het er mentaal wel even moeilijk mee. Toen ik een dik jaar later voor de tweede keer zwanger werd, wist ik meteen dat ik een natuurlijke bevalling wou proberen. Ik ging op zoek naar een dokter die mij daarbij wilde steunen, wat een hele uitdaging was. Een evidentie is het namelijk niet om vaginaal te bevallen na een keizersnede, en zeker niet in Thailand.

Het is een verhaal geworden van verschillende ziekenhuizen, dokters, op mijn strepen staan en uiteindelijk een bevalling die me helemaal heeft verrast.. Je zal het volgende week kunnen lezen in een nieuwe blogpost!

Volg je graag mijn buitenlandse verhaal mee, kan je me vinden op Instagram @wandermama.diaries.