Hoe ik het moederschap verloor

Ik meldde me aan bij de verpleegpost en werd in mijn kamer gelaten om even uit te pakken en te wennen. De volgverpleegkundige zou later even langskomen om kennis te maken en wat vragen te stellen. De klink van de deuren op de afdeling liepen allemaal schuin naar beneden. Het was wel even slikken dat ik nog enkele uren geleden verwacht werd voor mijn kinderen te zorgen, en nu niet meer het vertrouwen genoot met gewone deurklinken om te gaan.

De eerste 3 dagen zijn een beetje in een waas van tranen en schuld voorbij gegaan. Mijn lichaam deed pijn, vooral mijn armen, alsof mijn kinderen mij terug naar huis probeerden trekken. Ik voelde me zo ontzettend schuldig. Welke moeder laat haar kinderen zo in de steek? Ik was ook erg bang dat alles thuis zou ontploffen, dat mijn man het niet de baas ging kunnen. Ik wou zo snel mogelijk terug naar huis. Als mijn man het ook niet meer trok, dan zaten we pas goed in de problemen.

Mijn man kwam al snel met de kinderen op bezoek. Ze zijn uiteindelijk maar 10 minuten gebleven. De jongens waren, zoals wel vaker de laatste tijd, elkaar de hele tijd op de kast aan het jagen en het schelle geluid van hun protestkreten leken mijn hersenen aan flarden te schieten. We kwamen tot het besef dat het beter zou zijn om in het vervolg met de jongens apart op bezoek te komen.

Mijn oudste zoontje vond het niet meer leuk dat mama bij de dokter bleef, hij zou wel een prikje geven. Mama moest mee naar huis. Dat mama van de dokter nog niet mee naar huis mocht, omdat mama nog ziek was, ging er bij hem niet in.

De onrust over niet te kunnen helpen met de zorg voor de kinderen en het huishouden maakte al na enkele dagen plaats voor een gevoel overbodig te zijn. Alles liep thuis, dankzij de hulp van de grootouders, vlot, en ik merkte dat mijn man heel kordaat zijn plan kon trekken. Het wegvallen van dat laatste beetje taakspanning deed me helemaal uit elkaar vallen. Ik kon niet meer stoppen met huilen. Als ik niet nodig was, en ook geen goede moeder, waarom was ik er dan nog?

De zelfmoordgedachten zetten zich al snel om naar actieve plannen. Ik maakte lijstjes van afspraken die moesten worden afgezegd, schreef afscheidsbrieven. Tijdens mijn crisisopname deed ik in totaal een 6-tal pogingen. Het werd een dwang waartegen ik me steeds minder probeerde te verzetten.

Ik voelde me niet geholpen op de afdeling, maar mijn maag keerde bij de gedachte naar huis te moeten gaan en de draad terug op te pikken. Ik miste mijn kinderen niet meer, ze waren beter af zonder mij. Beter een mama die dood is dan eentje die ergens op de aardbol rondloopt en elke dag opnieuw kiest haar leven zonder je te leiden. Het voelde dan ook heel symbolisch dat het armbandje met "mama" op, dat ik na de geboorte van onze tweede zoon van mijn man kreeg, bleef haken en brak tijdens een van de bezoekjes. Ik was mijn titel kwijt.

Er kwam dagelijks een psychiater langs om te horen hoe het ging. De gesprekken bleven beperkt tot de ernst van mijn donkere gedachten, zodat ze een inschatting konden maken of ik naar buiten mocht, al dan niet alleen. Ik kreeg voor het slapengaan medicatie om rustig te worden en om door te kunnen slapen. Deze werkten de volgende dag nog zodanig door, dat ik de energie niet had uit mijn bed te komen tot de namiddag. Ik werd afgevlakt, kon amper nog emoties voelen. Lastig, want leven met de pijn was niet leuk, maar zonder ze te voelen, leek ik een lege huls waarvan het bestaan compleet zinloos was.

Omdat het crisisopname was, werd ik niet opgevolgd door een psycholoog. De verpleegkundigen die er waren om diepere gesprekken mee te voeren, liepen altijd rond op de afdeling, maar sprak ik maar om de drie dagen. Ik had niet de energie om ze aan te spreken als het niet ging, wat altijd was. Ik voelde me aan mijn lot overgelaten en verstopte mij zo veel mogelijk op mijn kamer.

Na 4 weken, het maximumverblijf op deze afdeling, was het vertrouwen naar de hulpverleners toe volledig weg. Ik wou niet naar huis, maar ik wilde daar niet blijven. De psychiater liet me weten dat, aangezien ik vrijwillig in opname was gegaan, ik in principe mocht vertrekken. Maar omdat ze mij als een gevaar voor mezelf beschouwden, zouden ze dan een externe opinie aanvragen via het gerecht om toch naar een gedwongen opname over te gaan. Ik voelde me gevangen genomen, want in essentie zat ik er al gedwongen.

Door de ernst van mijn depressie vonden ze een verdere opname noodzakelijk. Ze stelden een andere crisisafdeling voor, waar er geen tijdslimiet in verblijf opstond, of een open afdeling toegespitst op mensen met depressieve stoornissen. De hoofdpsychiater, die er zeer filosofische ideeën op nahield van wat het woord keuze betekende, en waar het voor ons beiden duidelijk was dat we elkaar niet begrepen, ging zijn advies doorgeven aan de hoofdpsychiater van de andere instelling. Het was dus geen verassing dat ik belandde in een nieuwe crisisafdeling, voor onbepaalde tijd dit keer.

Trending op Mamaplaats: Iedere vrouw kan borstvoeding geven toch?