Deel 1: Onze baby op 17 weken overleden

23 dec 2022

Een positieve zwangerschapstest. Wat een emoties.. verward, verrast, spanning, dankbaar en gelukkig. Ik moest het eerst echt verwerken, waardoor ik het nog bij niemand kwijt wilde naast Cornelis. Toen we bij de eerste echo het hartje zagen kloppen, werd ik verliefd. Onze baby, van ons 2.. een groeiend wonder in mijn buik. Meteen vertelde ik, het wordt een jongen. Dat wist ik bijna wel zeker.

Ik voelde me goed. Ik was af en toe misselijk en moe. Maar zolang ik bleef eten, ging het goed. Ik kwam geen kilo aan, terwijl ik zo ongelooflijk veel at door de constante honger. Mijn lichaam gebruikte zoveel energie voor de baby.

na 10 weken vertelden we al onze dierbaren dit grote nieuws. Iedereen was zo verrast, niemand had dit verwacht. 

De eerste 12 weken durfde ik me niet te hechten aan het idee dat onze baby echt zou komen. Er gebeuren namelijk zoveel miskramen. Na die 12 weken werd ik meer zelfverzekerd en ging ik er vanuit dat we rond 24 augustus een baby zouden krijgen. 

Maar soms had ik toch een gevoel of er iets niet klopte. Maar altijd drukte ik dit gevoel weg want de echo's en controles waren super.

Ik was 15+5 weken toen ik lichtelijke schopjes in mijn buik voelde. Dit voelde ik iedere avond. Een week later voelde ik dit niet meer. Waren het dan toch mijn darmen? Dacht ik. Of zou hij overleden zijn? Nee.. natuurlijk niet.. ik voel me goed en mijn lichaam geeft zelf wel aan als er iets mis is toch? 

de avond voor de 20weken echo lag ik in bed en dacht ik; Morgen kan mijn hele wereld op zijn kop staan. Maar meteen drukte ik deze gedachte weer weg en ben gaan slapen.

Donderdag 30 maart 2023

09.00 kregen we onze 20-weken echo. 

We wilden graag weten wat het zou worden. Cornelis dacht een meisje, maar ik een jongen. Ik zou zo erg verrast zijn als het een meisje zou worden, omdat mijn gevoel vanaf dag 1 al zei dat het een jongen zou worden.

Met een klein beetje spanning gingen we die kant op, want ja misschien horen we wel dat er een afwijking is. De 13 weken echo was goed, maar Je weet maar nooit. 

De echoscopist deed het ding op mijn buik en zei; ah daar is de kleine. Dus meteen zeiden cornelis en ik; we willen nog niet weten wat het wordt hoor, dat willen we op een briefje meekrijgen.

En toen zei ze met verschrikkende ogen; maar ik heb geen goed nieuws. HUH niet?! Zei ik.

Met trillende handen zei ze; jullie’s kindje is overleden. Dit was zo’n schok dat we alleen maar konden huilen. De echo is evengoed afgemaakt, maar we hebben er niets van meegekregen. Dit moment, deze ene zin.. is het ergste wat ik ooit te horen heb gekregen.

Ons kindje bleek rond de 17 weken al overleden te zijn, dus in 2 weken heeft mijn lichaam niet laten merken dat er iets mis was. Ik voelde me zo goed… hoe kan dit nou?

meteen gaf ik mezelf de schuld. Heb ik teveel gegeten? Heb ik teveel koffie gedronken? Was die zwangerschapsmassage niet goed? Heb ik teveel gedaan? Maar de echoscopist zei dat ik er niets aan kon doen, maar wat er nou was gebeurd moesten we laten onderzoeken. Ze snapte het zelf ook niet. De afgelopen echos zagen er goed uit en nu in deze echo was ook te zien dat onze baby compleet was.

En toen kwamen we thuis van de echo. In een leeg, stil huis.

We belden onze ouders om het slechte nieuws te vertellen. Iedereen pakte opgewekt de telefoon op, om te horen hoe de echo was. Het uitspreken van; ‘ons kind is overleden’ was vreselijk. Iedereen schrok en brak.

Om 13.00 gingen we richting het ziekenhuis.

Eerst kregen we een gesprek met een arts. Hier deden we nog een keer de echo. Hierbij dachten cornelis en ik allebei dat ze het fout hadden gezien en het hartje nu wél zou kloppen. Nu zouden we wakker worden uit deze nachtmerrie. Maar helaas bleek dat niet zo te zijn.

Aan de echo konden ze geen afwijkingen zien, dus daarom werd er gesproken over vervolgonderzoek. we wilden alles doen, wat we konden doen.

We werden naar de wachtkamer gebracht, waar we geconfronteerd werden met mensen die net naar huis gingen met hun baby, maar ook mensen die op de hoogte werden gehouden over de bevalling door hun dierbaren. En daar zaten wij, met een levenloos babytje in mijn buik.

‘Dit had een leuke dag moeten zijn’ zeiden we. Deze dag zouden we een goede echo gekregen moeten hebben, vandaag zouden we de hele dag in spanning zitten, en deze avond zouden we in het restaurant moeten zitten om ons envelopje te openen. Deze leuke bijzondere dag is omgeslagen naar een gigantische nachtmerrie.

We werden verzorgd door de verpleegkundige met koffie en ontbijtkoek, waardoor we ons een beetje teveel voelden omdat wij de enigen waren die dit kregen. Maar deze lieve mensen maakten onze dag een stukje draaglijk.

We werden opgehaald uit de wachtkamer, weer naar een andere kamer, met weer een andere arts.

Hier kreeg ik de vruchtwaterpunctie en werd er bloed van ons beiden afgenomen. Gelukkig heb ik me niet kunnen voorbereiden op de vruchtwaterpunctie, want dan had ik toen in paniek geraakt. Ik ging dus uit van een klein prikje in mijn buik. Cornelis zag alles gebeuren en kreeg het benauwd. Dit was geen klein prikje, ik voelde de dikke naald dwars door mijn baarmoeder heen prikken. Ik verkrampte helemaal, maar hield focus op mijn ademhaling. Nadat de punctie gedaan was, zag ik zwart water in het buisje. Normaal gezien, zou dit doorzichtig geel moeten zijn. Aan het vruchtwater was dus duidelijk te zien dat het kindje al langer was overleden.

Ik gaf aan, dat ik een beetje duizelig werd en of ik ranja mocht en het bed achterover kon. . Nadat het weer met me ging, moest ik in de rolstoel zodat we naar ons laatste gesprek konden.

Ik dacht dat ik niet in een rolstoel hoefde, want zo slecht voelde ik me ook weer niet. Maar aangezien ik net een vruchtwaterpunctie had laten doen, moest ik dus wel echt in een rolstoel.

Toen ik in de rolstoel zat, werd ik toch weer duizelig en ging even met mijn hoofd tussen mijn benen. Opeens hoorde ik allemaal vage stemmen, die steeds luider werden. Ik kwam overeind en zag de arts, verpleegkundige, gynaecoloog en Cornelis verschrikt naar me kijken. Cornelis zag er verdrietig uit met tranen in zijn ogen. Ik vroeg me af wat er was gebeurd, want snapte de verschrikte gezichten niet. Ze vertelden me, dat ik was flauw gevallen en in shock was geraakt. Ik ben dus blijkbaar nog overeind gekomen en gaan brabbelen en dat mijn lichaam is gaan schokken.

Dat anderen mij moesten vertellen wat er was gebeurd, vond ik heel gek..

terwijl ik lijkwit was, vertelde ik ze dat ik me prima voelde en ik me weer helemaal voelde opknappen. Toch moest ik even blijven liggen op het bed.

Na een paar paaseitjes verder, mocht ik het weer proberen in de rolstoel zodat we ons afrondende gesprek konden krijgen.

We kwamen aan in een bevalkamertje en daar was Dominique. De lieve verpleegdkundige die ons ging vertellen wat er ons nog te wachten stond de komende dagen. Er werd ons in het kort verteld wat ik kon verwachten tijdens de bevalling en wanneer we dit wilden doen. Ik vroeg of ik ook moest blijven overnachten of dat ik dezelfde dag weer naar huis mocht. Het bleek dat de bevalling wel 4 dagen kon duren dus dat ik sowieso zou blijven overnachten.

De snelst mogelijke datum voor de bevalling was zaterdag 1 april. Maar als ik het nog wilde uitstellen was dit ook prima. Toch wilde ik zo snel mogelijk bevallen, in de hoop dat ons kindje er nog een beetje goed uit zou zien. Ook vond ik het een heel raar gevoel dat ik zwanger was van ons overleden baby. Maar we mochten nog niet beslissen, omdat we het eerst even moesten laten bezinken. Die avond zou Dominique ons bellen om te vragen of we het wilden doorzetten, want dan zou ik ook tabletjes moesten slikken zodat de inleiding beter zou werken.

Na dit gesprek, kwam het volgende. Wat doen we na de bevalling en wat moet er geregeld worden? Willen we stichting stil laten fotograveren, willen we gipsafdrukjes, willen we de baby zien, willen we begraven of toch cremeren, zijn we goed verzekerd?

Zoveel vragen en zoveel informatie, waardoor Cornelis zich niet goed begon te voelen. Zijn hoofd werd ineens knalrood en zijn ogen stonden wijd open. Hij greep naar zijn nek. Het eerste wat ik dacht was die wordt niet goed, die krijgt een hartaanval, ik ga hem toch nu ook niet verliezen?

Meteen drukte ik zijn hoofd naar beneden, zodat hij niet zou gaan flauwvallen. Ook Dominique drukte zijn hoofd naar beneden en belde meteen een verpleegkundige voor ranja en een koude washand.

Cornelis begon te zweten en we legden hem neer op het bed. Hij begon helemaal te trillen. Ik probeerde Cornelis rustig te maken, door hem te verleiden met shoarma pizza voor vanavond. Gek genoeg hielp dit ook. Ik kreeg een lach op Cornelis trillende gezicht. 

We vertrokken uit het ziekenhuis en gingen richting huis. Om 19.00 kwamen we thuis aan. Wat was dit een lange, gekke, verschrikkelijke dag.

Vrijdag 31 maart

We werden wakker. Voelend vol liefde over mijn buik, maar deze keer kon ik niet tegen mijn baby zeggen dat ik hem zou beschermen. Hij was er niet meer. Hij zat er wel, maar er was geen leven. Morgen zit ie niet meer in buik, maar veilig zit ie daar ook niet meer. Blij werd ik niet meer van mijn net groeiende bolle buikje. Afscheid moest ik nemen van deze buik. Tot ooit weer? Of misschien nooit weer?

Ik voelde angst. Angst voor de bevalling. Geen idee wat me te wachten stond. Ik heb me nog niet voorbereid op een bevalling, vol vragen en vol onmacht. Ik moest het over me heen laten komen.

Ik lag in bed en Opeens kreeg ik paniek.

Waar ik bang voor was, was dat de placenta niet mee zou komen na de bevalling, wat logisch zou zijn op dit termijn. Mijn baarmoeder zou daardoor schoongemaakt moeten worden en voor het eerst in mijn leven onder narcose zou gaan. Ik zei tegen Cornelis; als ik onder narcose ga, heb ik daarvoor een zware bevalling gehad en ben ik emotioneel niet sterk, wat nou als mijn hart er mee ophoudt onder de narcose? Dat kan ik jou niet aandoen, dat jij met ons overleden kind zit, en de arts jou dan ook verteld dat ik ben overleden. Ik zag het allemaal al voor me. Ik ben stil gaan bidden om te breken met die angst. 

En toen viel ik in slaap. Morgen wordt een spannende, maar weer heftige dag.

Zaterdag 1 april, in een nieuwe blog.

Trending op Mamaplaats: Alles over een postnatale depressie