10 maanden geleden
Miskraam na miskraam
Ik begon wéér te bloeden en wist meteen hoe laat het was.
Op 16 juli kwamen wij erachter dat wij gezinsuitbreiding kregen! Wauw, zo onverwachts maar zó welkom! De streepjes op de test waren overduidelijk. Nadat het nieuws even was bezonken, heb ik de verloskundige gebeld. 21 augustus konden wij terecht voor onze eerste echo. Wij hadden er heel veel zin in en konden niet wachten.
16 augustus begon ik spontaan met bloeden. Heel licht en alleen bij een toiletbezoek. Dus wachtte ik gewoon de eerste echo af.
Het was zover, de eerste echo. Ik zou rond de 9 weken zijn. Het echo apparaat werd op mijn buik gelegd. Ik zag het meteen. Geen hartslag en haast niks te zien. Gelukkig bevestigde mijn verloskundige het ook gelijk, zonder enige poespas. “Nee, dit is niet goed.” “Oké, duidelijk!” Het vruchtje was zo klein dat het waarschijnlijk nooit een kloppend hartje heeft gehad, werd mij verteld.
Ondanks dat mijn ‘moeder’gevoel het eigenlijk al eerder wist, deed de bevestiging tóch erg pijn. Het idee dat er nooit een kloppend hartje is geweest, stelde mij gerust. Wij waren verdrietig, maar de wens voor een tweede kindje werd tegelijkertijd zoveel groter. We besloten mijn lichaam even te laten herstellen en daarna nog een poging te doen.
Ik was van slag. Ik wist zéker dat ik het vruchtje was verloren, alleen ik kreeg maar geen menstruatie. Het bloeden was al een tijd gestopt en ik had nergens meer last van. Ik heb mijn angst om mensen ‘onnodig’ lastig te vallen, opzij gezet. Opnieuw nam ik contact op met de verloskundige. Gelukkig kon ik de volgende dag al terecht voor een controle echo. Het enige nadeel was, dat ik dit keer alleen moest gaan. Dat was nog niet eerder gebeurd. Deze ‘controle echo’ verliep alleen anders dan verwacht.
Het apparaat werd weer op mijn buik gelegd. Zenuwachtig dat ik was. Als er restweefsel te zien zou zijn, zou de werkelijkheid van een tweede kindje toch wat verder weg zijn, dacht ik nog. Dus het eerste wat ik vroeg was of er misschien nog restweefsel te zien was. Er was wel degelijk iets te zien! Geen restweefsel, maar een ieniminie vruchtje mét een kloppend hartje!! Blijer kon je mij op dat moment niet maken, want dat had ik bij de vorige zwangerschap niet gezien. Omdat ik alleen naar de echo was gegaan, had ik wél de gelegenheid om mijn vriend te verrassen met het heugelijke nieuws!
Het was nog heel vroeg in de zwangerschap, zo rond de 6 weken. Wat dus serieus betekende dat ik 3 weken na de vorige miskraam alweer zwanger was geworden.
Na de echo werd er een nieuwe afspraak gemaakt voor een termijnecho.
Helaas, begon ik eerder dan de afspraak wéér te bloeden. Ik wist meteen hoe laat het was. De volgende dag zijn wij gelijk naar de verloskundige geweest. En daar werd wéér de conclusie getrokken dat ook deze zwangerschap een miskraam werd.
Verdrietig, want deze keer had ik wél een hartje horen kloppen. En wat baal ik er achteraf van dat mijn vriend dit hartje nooit heeft horen kloppen. Maar ja, dat soort dingen zijn altijd achteraf.
We gaan wéér een lastige periode door. Deze keer willen we niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal herstellen. En de wens voor een tweede kindje wordt toch kleiner. De angst om dit nóg een keer mee te moeten maken is zo groot.
Alle ouders die soortgelijke gebeurtenissen moeten meemaken in welke vorm dan ook, wens ik heel veel sterkte!🤍🦋
