Dochter van 11 mnd en uitvaart papa

Niels de vader van ons prinsesje werd ziek. Maagzuur klachten en kon niks binnenhouden. Nog geen 2 dagen later begon hij geler te zien. Zo geel als een kanarie en ook zijn ogen werden knalgeel.

Op 9 september ging hij dan ook naar de SEH, Niels werd doorgestuurd naar het ziekenhuis. Hier werd hij al snel naar huis gestuurd met wat pillen voor de maagzuur(tevens pillen die slecht zijn bij lever problemen). 2 dagen later was het nogsteeds niet beter en ging hij met dezelfde klachten weer naar de SEH, hij werd doorgestuurd naar een ander ziekenhuis. Hier werd hij per direct opgenomen.

Na veel onderzoeken van bloedwaardes, urine ect. ect. Werd hem en ook ons verteld dat Niels last bleek te hebben van Leverfalen. Hij werd dan ook naar de MDL (maag-,darm-,leverziekten) afdeling gebracht. Hier hadden ze de goede zorg voor hem.

De dagen die volgde bleken zijn bloedwaardes te verslechteren. Zo slecht dat er een gesprek met artsen kwam, hier was de vraag “wanneer mag ik naar huis naar mijn gezin?” Waarop ze antwoorde “jij gaat voorlopig nog niet naar huis, je bent ontzettend ziek.” Nog geen 2 dagen later volgde weer zo’n gesprek met gespecialiseerde, er werd verteld dat ze hoopte dat een deel van de lever nog goed zijn werk deed zodat de lever zichzelf beter kon maken. Want in aanmerking voor een levertransplantatie kwam hij niet. Er werd hem verteld dat hij met 1 been in de dood stond.

Elke dag kwamen we langs even gezellig een gesprekje, schone kleding brengen, nog even met zijn dochter knuffelen en nog even samen met zijn trouwe viervoeter.

Hij kreeg een kamertje alleen. Hij wilde graag dat ik kwam logeren. Dat was alles wat hij nog wilde.

16 september werd er gebeld, Niels wilde niet communiceren met de artsen. Zelfs niet met zijn tenen bewegen als iets goed ging of juist niet goed.

Samen met zijn vader gingen we snel heen, al gauw was de hele familie er. Tegen zijn vader wilde hij nog wel een paar woorden kwijt en vertelde hij dat hij weg wilde en niet veel later kwamen de artsen dat hij een overplaatsing kreeg naar de IC, waar ze hem dag en nacht in de gaten konden houden.

Hij werd zwakker en zwakker. De afvalstoffen die zijn lever niet meer uit het lichaam konden krijgen gingen een weg volgen naar zijn hoofd. Waardoor ze Niels in slaap brachten en uiteindelijk hielpen met ademen. Er mochten nog wat goede vriendne bij hem langskomen. Maar al later werd ons snel duidelijk dat het echt heel slecht ging, dit omdat er tijdens bezoekuren hersenscans werden gemaakt en Niels telkens meer hulp moest krijgen. Zijn Lichaam was te zwak waardoor de computers zijn lichaam hadden overgenomen.

De nacht van 20 op 21 september weer een verontrustend belletje van het ziekenhuis, we moesten met spoed komen. Niels had epeleptische aanvallen. Trillend lag hij daar in zijn bed. 

We werden doorgestuurd naar een familiekamer, hier werd ons het afschuwelijkste bericht verteld dat ze niks meer voor hem konden betekenen. Er was vocht in zijn hoofd gevonden. En alleen al een gat boren zou teveel gevraagd zijn en zou hij doodbloeden. Ze wilde de computers stop zetten. Hij was nu aan het lijden. Hij was doodziek.

We moesten afscheid nemen. Voor de laatste keer onze knappe vriend en liefste papa zien. 

Om 03.08 uur stopte het apparatuur ermee en niet veel later om 03.17 uur blief hij zijn laatste adem uit.

Te snel.. Te vroeg maar ook veelste jong..