1 jaar geleden
Mijn zoon Jens overleed toen hij 3 maanden oud was
Zijn overlijden bracht mijn grootste positieve transformatie
Ik zie Jens zijn onverwachte komst en overlijden als de grootste positieve transformatie in mijn leven. Dit klinkt misschien raar voor je. Dat begrijp ik. Daarom wil ik mijn verhaal, innerlijke reis delen. Om andere ouders te inspireren dat je weer gelukkig kan worden na het overlijden van je kind. En dat de dood van je kind niet het einde is, maar een nieuw begin. Of dit nu een miskraam is, stilgeboorte, vroegtijdig afbreken van de zwangerschap, of door jong overlijden is. Iedere zwangerschap, hoe pril ook, is een leven en heeft een ziel. En de ziel leeft voor eeuwig, die gaat nooit dood.
Ik neem je mee in mijn persoonlijke verhaal en innerlijke reis. We hadden 3 prachtige kinderen, ik was 41 jaar en ons gezin was compleet. Ik had een praktijk waar ik ouders begeleidde met hun nieuwetijdskinderen met ernstige gedragsproblemen. Ik genoot van mijn leven, dacht ik toen. Tot ik totaal onverwacht zwanger raakte van Jens. Ik was echt in shock en moest huilen na het zien van de zwangerschapstest. Ik dacht alleen maar, hoe moeten we dit doen, ik ben 41. Ik had zoveel vragen in mijn hoofd. Na die shock vond ik het toch wel leuk, ik ging er steeds meer aan wennen en later op de dag sloten we deze zwangerschap in ons hart.
Zwangerschap met risico’s
De zwangerschap verliep goed, op zwangerschapsdiabetes en bekkeninstabiliteit na. Dit had ik ook bij alle andere 3 kinderen, dus voor mij hoorde dit bij mijn zwangerschap. Waar ik gek van werd, waren de gynaecologen in het ziekenhuis. Omdat ik 41 jaar was en overgewicht had, moest ik direct onder controle van het ziekenhuis starten. En daar wilden ze allerlei onderzoeken, of het kind geen afwijkingen, downsyndroom enzovoort had. Ik vertelde hen dat wij dit niet wilden. Ieder kind is welkom en het maakt ons niet uit. Ik wilde genieten van deze zwangerschap. Iedere controle werd er weer gevraagd naar de testen en de risico’s. Ik werd er boos van en ik zei dat ze hiermee op moesten houden, omdat ik van mijn zwangerschap wilde genieten en niet de hele zwangerschap in angst wilde zitten. Wat mij wel direct opviel, was dat ik veel mondiger was tijdens deze zwangerschap. Bij de 20 weken echo kwam ik binnen en ik ging zitten en het eerste wat ik zei was, ik wil niet de vraag krijgen of ik de zwangerschap af wil breken want dan doen we niet, wat de uitslag ook is. Alle kinderen zijn welkom bij ons en dan zal het een reden hebben waarom ze een afwijking hebben. De vrouw keek mij heel raar aan en zei, dit heb ik nog nooit gehoord.
Ik voelde weeën en was pas 36 weken zwanger
Ik had een heel bevallingsplan gemaakt met een doula. Ik moest in het ziekenhuis bevallen i.v.m. de voorgeschiedenis bij voorgaande bevallingen. Maar het zou een hele natuurlijke bevalling worden, in een bad, zonder pijnbestrijding, relaxte muziek, etherische oliën. Ik was er klaar voor. Ik had zware baby’s en met 37 weken werd ik altijd ingeleid omdat ze anders te zwaar werden.
Eline (jongste dochter) zag half december een kerstmuts voor een baby. Ze zei, die wil ik kopen voor de baby, want in de kerstvakantie kan ik spelen met de baby. Ik kocht de muts en dacht er niet meer aan totdat mijn weeën begonnen op 22 december. Ik dacht: ze krijgt gelijk. Ik was half januari uitgerekend, ik had geen idee hoe gewone weeën voelden. En op 22 december in de ochtend zei ik tegen Eimert, mijn man: ik voel weeën, maar ze trokken weer weg. Vals alarm, dacht ik. ‘s Avonds om 6 uur voelde ik weer weeën. De weeën zetten door en ik dacht, ik ben pas 36 weken. Alleen mijn man wist dat ik weeën had, want ik wilde eerst onze jongste dochter op bed leggen. Ik zei nog tegen mijn man, het zou wel heel bijzonder zijn als de baby vandaag geboren wordt, want het is de sterfdatum van mijn oma. Als ik een wee kreeg ging ik naar de wc, niemand had het door. Ik belde het ziekenhuis en de doula, ik moest direct komen want het was mijn 4e bevalling dus het kon snel gaan. Eline op bed gelegd, toen die sliep de buurvrouw gebeld. De oudste 2 kinderen wisten dat ik ging bevallen. We gingen naar het ziekenhuis.
>> In een volgend blog gaat mijn verhaal verder..
