Mijn lichaam faalt… alweer

In 2020 zijn wij trotse ouders geworden van onze zoon, hij kondigde zich aan met 33+5 weken en kwam op de wereld met 34+1 weken. Groot voor zijn leeftijd en erg sterk. De tijd in het ziekenhuis was zwaar, vooral in corona tijd. Achteraf gezien was deze tijd niets vergeleken met de start van onze dochter.

Een oorzaak voor de hoge vliesbreuk die zorgde voor een vroeggeboorte was er niet, gewoon pech dachten ze. 

Eind 2022 raakten we in verwachting van onze dochter. De zwangerschap werd nauwlettend in de gaten gehouden, maar er waren geen zorgen. 

Op 16 augustus 2023 hadden we het termijn van onze zoon bereikt, 34+1, en waren we dit termijn bijna voorbij. Een mooie mijlpaal. We zaten in de auto en ik zei dit ook vol trots tegen mijn man. Nog geen paar minuten later braken mijn vliezen. Nee, dit kan niet! Dit mag niet! 

In het ziekenhuis twijfelden ze of de bevalling zou beginnen, de weeën bleven uit. Ik moest wel ter observatie blijven. ‘s Nachts rond 1 uur begon ik harde buiken te krijgen, maar dat had ik wel vaker in de nacht. 

Rond 03.15u begon ik pijnlijkere weeën te krijgen en toen ging het heel snel. Op dat moment had ik 2cm ontsluiting en om 04.02u lag ze op mijn borst. Ons mooie meisje huilde, zo fijn! Maar toen stopte het huilen…

Ze werd direct meegenomen en ik bleef achter, wachtende op de geboorte vd placenta en daarna de hechtingen. Niet weten wat er met haar aan de hand was en hoe het ging, maakte mij gek. Na een tijdje kwam het verlossende woord: haar longen werkten nauwelijks en de ambulance was al gebeld. Ze ging direct door naar het Radboud UMC te Nijmegen. 

Ik heb haar nog heel even gezien in de couveuse en toen was ze weg…

Aangezien ik niet mee kon in de ambulance (de arts moest ook mee), mocht ik met mijn man met eigen vervoer naar Nijmegen… mits ik geplast had. Dat is de standaard procedure om als kraamvrouw het ziekenhuis te mogen verlaten. Onder druk plassen was een dingetje… ik heb ongelooflijk veel gedronken en pas 2,5 uur nadat de ambulance vertrok, niet wetende hoe het met haar ging, mochten we gaan. 

De angst overheerste, andere emoties waren even uitgeschakeld.

Op de NICU lag ze aan de beademing. Ons kleine meisje aan al die toeters en bellen was erg heftig om te zien. 

Uiteindelijk kregen we te horen dat ze ook een hersenbloeding had gehad en dat er teveel vocht in haar hersenen zat. Dit was al aan de ruime kant en mocht niet verder toenemen. Nog een klap, arm meisje. 

Op dat moment brak ik. Ik merk dat ik in zo’n ongrijpbare situaties van onmacht graag een schuldige aan wil wijzen om grip te krijgen, en in mijn hoofd was ik dat zelf. Twee vroeggeboortes op nagenoeg hetzelfde termijn. Mijn lichaam die weer heeft gefaald en dus niet in staat is om te voldragen. Een lief onschuldig meisje wat daar nu de dupe van is…

Inmiddels zijn we bijna 5 weken verder. Het gaat goed met haar, ze is zo sterk! De longen werken inmiddels zoals het hoort en ze groeit goed. Het hersenvocht blijft ruim en het neemt nog niet af, maar het is  inmiddels stabiel en dat is voor nu oké. Ze blijven haar volgen.

Van angst en zorgen naar hoop en langzaamaan naar blijdschap. 

En dan komt straks het verwerken voor ons als ouders. Dat schuldgevoel om weten te buigen is een lastig iets. Het vertrouwen in mijzelf en mijn lichaam is soms even weg.

De verloskundige vertelde iets dat me is bijgebleven: ‘Misschien heeft je lichaam niet gefaald, maar heeft jouw lichaam het juist heel goed aangevoeld. Jullie kids moesten op dat moment komen, anders was het wellicht misgegaan in jouw buik.’ 

Ik denk dat dit voorlopig maar mijn mantra gaat zijn…

Trending op Mamaplaats: Onverwacht verjaardagscadeau: “De tranen stonden in mijn ogen”