1 jaar geleden
Mijn ongeplande 3e zwangerschap (deel 3)
" we weten niet wat er in je baarmoeder zit.."
En dan zitten we daar.. in de wachtkamer van de gynaecoloog, klaar om medicijnen te krijgen voor de miskraam.. alsof het nog niet erg genoeg was dat we een miskraam moesten krijgen, waren ze onze afspraak vergeten, hierdoor hebben we ruim een uur in de wachtkamer gezeten, vol gelukkige zwangere vrouwen, uitkijkend naar hun mooie toekomst met hun kindje, met een tafel vol tijdschriften "gezellig samen zwanger".
Tuurlijk gun ik iedereen hun kindje en vond ik al die zwangere buiken ontzettend mooi om te zien! Maar ergens steekt het ook wel, wij zitten hier immers om onze baby uit mijn lichaam te werken omdat het te perfect was om te groeien..
Eindelijk waren we aan de beurt.. we nemen plaats aan tafel bij de gynaecoloog en we nemen even door wat er de afgelopen dagen allemaal gebeurt is.. de gyneacoloog verteld dat we een echo gaan maken om te bevestigen dat het fout zit, daarna zal ze de medicatie voor mogen schrijven en krijgen we daar de nodige informatie over.
Ik neem plaats op de stoel, gooi ongemakkelijk mijn benen omhoog en de echo word gemaakt..
"Ik weet niet zo goed wat ik zie.." zijn de woorden die ze uitspreekt..
"Ik vind het niet lijken op wat de verloskundige in het verslag geeft gezet.."
"Ik hoor een boontje te zien, maar zie iets wat meer op een donut lijkt"
"Ik heb dit nog nooit mee gemaakt"
Maar de ergste uitspraak:
"Laten we nog een weekje afwachten wat het gaat doen en of het groeit, want ik weet niet wat er in je baarmoeder zit"
Mijn partner vraagt meteen daarna, "een weekje af wachten? Kan het dan nog goed zijn?"
Maar nee daar moesten we niet vanuit gaan, die kans was 0.1 procent, het zag er echt niet goed uit..
Ze wilden wel weten wat er in mn baarmoeder zat en daarom moesten we nog een week wachten.
Verslagen gingen we naar huis en thuis kwam pas alle angst omhoog..
Hoezo wachten? Wat kan er in mijn baarmoeder zitten!? Het was gegroeid? Iets wat dood is groeit toch niet? Maar iets wat leeft heeft een hartslag.. waarom hebben ze dit niet ooit eerder gezien? Ben ik ziek? Heb ik dan een tumor? Kan een tumor hcg afgeven? Ik kan vertellen dat deze week één brok ellende was. Ik was verdrietig, zocht naar antwoorden die ik niet kon krijgen en iedere minuut voelde als een uur..
Diezelfde week werd ik gebeld door mijn verloskundige, heel lief, wilde ze weten hoe de miskraam was verlopen.. ik vertelde ze dus dat ik geen miskraam gehad had en dat ik nog iets in mijn buik had zitten wat niet te verklaren was..
De verloskundige leefde enorm met mij mee, probeerde me gerust te stellen dat het niks ernstigs kon zijn, maar wist ook niet wat het dan was... dus echt geloven dat het niet iets ernstigs was, kon ik niet.. want als niemand weet wat het is.. hoe weten ze dan dat het niet ernstig is?
In mijn volgende blog de week waarin we van vrees toch weer naar hoop gingen..
