Ik weet zeker dat ik jou met Kerstmis

Ik ben gestopt met mijzelf af te vragen waarom dat zo is. Want 'waarom' en 'wat als', deze vragen eindigen steeds weer in een duizelendwekkende puinhoop van zinloosheid, waarop ik het antwoord nooit zal krijgen hoelang ik er ook over na denk. Steeds weer eindigd deze vraag met gigantische hoofdpijn, gemengd met een hoop lijden en tranen. En dat alles zonder prijs en met niet meer antwoorden dan toen ik mij begon af te vragen 'waarom'.

Het is sinds jou overlijden een ander soort Kerst. En ik kan er geen emoties op plakken want het is een mengelmoes daarvan die mij nog steeds laat wankelen. Het verdriet ligt altijd op de loer en heeft steeds de neiging om mij onopgemerkt te overvallen en 'goede momenten' te verpesten. 

Op z'n best is het leven bitterzoet. Er zijn zoveel mooie momenten die plaats hebben gevonden maar op elke gelukkig en goed moment, miste altijd één ding: jij! Nooit meer zal het puur geluk en vreugde zijn zoals het ooit was. 

Wanneer ik kijk naar oude foto's van 'vroeger', snik ik. Het doet pijn mijzelf in de ogen aan te kijken. Die sprankeling. De normale moeder. De niet rouwende moeder. Diegene die niet continu emotioneel bezwaard is door deze onophoudelijke berg van verdriet. De persoon die op alle mogelijke manieren gelukkig was en overal het positieve van inzag. Ik ben die moeder niet meer. Ik wou dat ik het was. Maar ze stierf op de dag dat jij stierf.

En toch ben ik nog steeds moeder. Van jou, je zussen en je leuke broertje. En dan vraag ik mij af; zullen ze het weten? Weten ze hoe anders hun moeder nu is dan de moeder die ik vroeger was. En als ik ons beide naast elkaar zou kunnen ontmoeten; de moeder die ik nu ben en de moeder die ik ooit was, zou ik de oude moeder dan echt beter vinden? Of wil ik dat alles gewoon weer wordt zoals het ooit was, voordat deze nachtmerrie begon? Of is het, dat ik dit verhaal zou kunnen herschrijven? Dat ik het einde naar hartelust zou kunnen bewerken.

Dit leven... het is niet waarvan ik droomde en de feestdagen maken dat steeds weer pijnlijk duidelijk. Dit komt niet eens in de buurt van het leven dat ik voor ons had gepland. Maar wat ik ook doe; ik kan niet terug. Ik kan het niet veranderen. Er zijn geen herkansingen. Ik kan het einde niet herschrijven.

Dus.. dit is het!

Er mee leren leven, het leven dat ik niet wilde. Want zonder jou is het pijnlijk hard. Pijnlijk eenzaam en pijnlijk mooi.

Al die manieren waarop jij mij hebt veranderd, de inzichten die zijn gekomen, maken mij sprakeloos. Jij bent mijn alles. En de dood zal daar niets aan veranderen.

De waarheid is dat ik kan lachen zonder mij daar schuldig over te voelen. En toch, is daar altijd die onderstroom van verdriet. Er zal zoals alle dagen een lege stoel zijn aan onze tafel, hoe vol die ook lijkt te zijn. Iets dat alleen anderen die dit pad bewandelen zullen begrijpen.

Hoe 'goed' het leven soms ook lijkt, ik vraag mij altijd af hoeveel beter het zou zijn geweest als jij hier bij ons zou zijn. Wat er ook gebeurd, je wordt altijd gemist. Wat er ook gebeurd, mijn hart zal altijd naar jou verlangen. Wat er ook gebeurd, het leven zal alleen zo goed zijn als het maar kan zijn, zonder jou.

Voor mij is dat gewoonweg niet goed genoeg. Maar op de één of andere manier moet ik accepteren dat dit het beste is dat ik kan krijgen.

In de wereld van rouw wordt er gesproken over 'acceptatie' en ik vraag mij af of ik dat punt bereikt heb. Ik accepteer dat je weg bent, ik accepteer dat je nooit meer terug komt, ik accepteer dat ik een rouwende moeder ben. Ik leef in deze realiteit. Maar als acceptatie betekent dat ik de feiten leuk vind of vrede sluit met jouw afwezigheid, weet ik niet zeker of ik ooit op dat punt zal komen.

Ik heb geleerd dat het zijn van een rouwende moeder het vasthouden is van heel veel shit en daarbij alle vreugde in een gebroken hart. Het is rommelig, het is een chaos, het is ingewikkeld. Ik leer nog elke dag hoe ik dat het beste kan doen.

Ik houd van je. Meer dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. En ook huil ik meer dan ooit te voren. Dat is het echte leven na het verlies van jou.

Eerlijk zijn over verdriet is het enigste dat ik kan doen. Ik kan niet doen alsof het niet zo is. Ik kan niet doen alsof ik 'oke' ben, doen alsof ik 'over' je heen ben of 'genezen'. Ik kan niet doen alsof ik rouwende moeder zijn leuk vind of dat ik mijn oude zelf, mijn oude onbezorgde leven, niet mis. Ik kan niet doen alsof het makkelijk is. Ik kan zelfs niet doen alsof ik weet hoe ik het het beste kan doen. 

Wat ik wel kan doen is zeggen dat ik beter ben geworden door de ervaring jou te mogen dragen, van je te houden en je te missen. Jij maakt mij een betere versie van mijzelf. Jouw liefde doet dat. Enkel liefde houdt mij staande. Wanneer ik denk dat ik niet meer kan, herinnert mijn liefde mij eraan, dat ik alles aan kan. Het zwaarste is mij al overkomen, ik heb het moeilijkste al gedaan.

En hoe hart mijn hart ook om jou huilt, tijdens de feestdagen, of welke andere dag van het jaar dan ook, ik ben dankbaar voor jou, eeuwig dankbaar, dat jij van alle zielen op deze aarde, voor mij hebt gekozen.

Ik weet zeker dat ik jou met Kerstmis! 

Ik houd van jou! 

X mama