Kerst 2019 om nooit te vergeten

Een natuurlijke bevalling maar Jens dacht er anders over

Aangekomen in het ziekenhuis , Jens lag de laatste keer goed maar draaide nog wel regelmatig. Ze hadden Jens al een keer geprobeerd te draaien in mijn buik , maar dat deed zo veel pijn dat ik gilde dat ze moesten stoppen. De weeën gingen door en ik pufte ze heel relaxed weg. De gynaecoloog kwam kijken en die constateerde dat Jens dwars in mijn buik lag. Dag natuurlijke bevalling , het werd een keizersnede. Ik voelde direct , Jens word geboren op de sterfdag van oma. Prima zei ik als dit beter is dan doen we dat. De Doula was ook gearriveerd en tijdens de keizersnede mocht alleen mijn man erbij zijn.

Jens wilde niet uit mijn buik

De keizersnede begon en ik voelde paniek bij de gynaecoloog, er kwam nog een gynaecoloog bij. Ze kregen Jens niet uit mijn buik, de wond nog groter gemaakt en met geweld is Jens door 2 gynaecologen uit mijn buik getrokken. 10 minuten voor 12 werd Jens geboren op de sterfdag van mijn oma. Ik kreeg Jens niet te zien, ( mijn man zag hem wel en het was een lappenpop op de grens van leven en dood) Jens ging direct naar de kinderarts, ik hoorde hem niet huilen. Ik zei tegen mijn man , hij gaat toch wel huilen, mijn man pakte mijn hand beet en zei, het komt goed met tranen in zijn ogen. Een paar seconden later hoorden we hem huilen. Wat waren we blij. Mijn man ging met Jens naar de couveuse afdeling en mijn wond in mijn buik werd ondertussen dichtgenaaid. Doula Wilma bleef bij mij, want mijn man wilde bij mij blijven maar ook met Jens mee. Dit was een fijne oplossing , dan was ik niet alleen.

Jens is van harte welkom in ons gezin

Ik werd naar de couveuse afdeling gebracht en kreeg Jens voor het eerst in mijn armen, wat een gelukzalig gevoel. Jens lag heerlijk op mijn borst toen de kinderarts kwam en vertelde dat Jens waarschijnlijk het syndroom van down zou hebben. Ik zei direct , dat is geen enkel probleem , Jens is van harte welkom in ons gezin. Mijn man schrok want die zag een zwaar gehandicapt kind voor zich wat niet kon lopen ect. Wat ik begrijp. Ik heb in de gehandicapten zorg gewerkt dus ik wist meer van downsyndroom af dan mijn man. We moesten 48 uur wachten tot de uitslag. Ik dacht wel meteen , wat fijn dat ik het niet wist in de zwangerschap want dan had ik geen onbezorgde zwangerschap gehad. Er hadden allerlei onderzoeken plaatsgevonden en angst scenario’s verteld door de gynaecoloog. Ik heb nu genoten van mijn zwangerschap en zag het downsyndroom niet als zwaar. Maar een verrijking voor ons, kinderen met downsyndroom hebben de puurste harten en doen alles vanuit hun hart. Natuurlijk besefte ik mij ook dat het zwaarder zou worden als bij de oudste 3 kinderen.

Kerst 2019 om nooit te vergeten

Jens lag op de couveuse afdeling omdat hij zich nog niet goed warm kon houden, en hij had een sonde in zijn neus voor de voeding. Maar verder zag alles er goed uit en konden we eerdaags naar huis. Ik werd met bed en al zo vaak als ik wilde naar de couveuse afdeling gereden. 1e kerstdag werd een prachtige dag. Overdag had Jens zijn oudste zus hem voor het eerst aangekleed en beetgehouden. Met kerst sloffen en kerstmuts op. Ook Jens zijn jongste zus Eline had Jens voor het eerst beetgehouden. Jens zijn oudste broer Timo keek vol trots naar zijn kleine broertje maar vond nog het te spannend om hem vast te houden. Zo klein en de slangetjes waar Jens aan lag. Bang dat hij met zijn grote handen per ongeluk een slangetje eruit zou trekken. Wat waren we gelukkig en zo trots op Jens. Rianne zei, dit is de leukste kerstvakantie ooit. Mijn man ging met de kinderen naar huis zodat ik kon rusten. Eline wilde bij mij blijven en dat mocht, zo konden we samen slapen. Ik had al het eten voor de kerst voor de geboorte van Jens allang besteld. We zouden gourmetten en 1 avond uit eten gaan met beide ouders erbij. De kerstcadeautjes lagen klaar onder de boom. Maar nu Jens geboren was lagen we in het ziekenhuis. Dus alles moest omgegooid worden. Mijn lieve man heeft thuis al het gourmet vlees gebakken en nam het complete gourmet eten mee naar het ziekenhuis .De kerst cadeautjes zouden we openmaken als ik met Jens thuis zou komen. We hebben met elkaar en beide ouders in mijn ziekenhuis kamer kerst gevierd. Jens konden we zien op de babyfoon. De couveuse afdeling was elders in het ziekenhuis, wat ik net fijn vond. Je wilt je kind altijd bij je hebben maar dit kon niet. In mijn beleving was het de fijnste en intiemste kerst ooit. De liefde en verbinding was zo voelbaar.

Met spoed moest Jens geopereerd worden

Jens was de hele dag al onrustig en je zag aan hem dat er wat was. De kinderarts kwam hem onderzoeken en ze kwamen erachter dat Jens een gaatje in zijn darmen had en daardoor zijn voeding liet staan in zijn buik. Waardoor Jens hevige buikpijn kreeg. Hij moest diezelfde avond nog geopereerd worden in het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam. Jens is geboren in het Beatrix ziekenhuis in Gorinchem. Dus hij moest vervoerd worden met de ambulance. En ik moest ook in een aparte ambulance erachteraan. Want ze hadden mijn bloed nodig. Wat waren we verdrietig. Afscheid nemen van Jens brak mijn hart. Ik voelde zoveel pijn en verdriet en ik dacht we gaan hem verliezen. Dat gevoel ervaarde ik voor de 2e keer vanaf zijn geboorte. Zijn broer en zussen namen huilend afscheid en gingen met opa en oma mee naar huis. Mijn man ging met de auto achter mijn ambulance aan. Daar lag ik in de ambulance met sirene. Vastgesnoerd op een brancard. Vol emoties, net bevallen, vol vragen. We kwamen aan en we konden afscheid nemen van Jens voordat hij de operatie kamer in ging.

We werden naar een kamer gebracht op de kraam afdeling, ik was zo moe, ik had fysieke en emotionele pijn. Mijn man mocht gelukkig blijven, ik wilde niet alleen zijn. Ik lag op bed en mijn man in een relaxstoel en zo probeerde we te slapen. Midden in de nacht kwam de chirurg vertellen dat de operatie goed was gegaan. Ik vroeg aan de chirurg hoe Jens aan dat gaatje kwam in zijn darmen, de oorzaak wisten ze niet. Het was onverklaarbaar.

S’morgens gingen we direct kijken bij Jens, hij lag aan de beademing en werd slapend gehouden zodat hij sneller kon herstellen. Dezelfde dag mocht Jens naar een gewone afdeling omdat hij heel snel herstelde. We kwamen aan op de afdeling en de kamer waar Jens zou blijven. En ik begon te huilen want ik zag allemaal ouders die bij hun baby waren en dat wilde ik ook. De hele dag bij mijn baby zijn, knuffelen, beethouden wanneer ik wilde. Ik dacht dat ik weer weg moest. Maar de zuster stelde mij gerust, ik mocht de hele dag bij Jens blijven. En met hem knuffelen en beethouden wanneer ik wilde. Wat was ik blij en mijn man en kinderen ook.

Die avond ging ik naar mijn kamer in het kraam hotel, daar zou ik 5 dagen blijven. Mijn man zei heel lief, laat je maar lekker verwennen. Maar zo voelde het niet voor mij. Ik voelde mij verscheurd, ik was nog nooit zo lang van huis geweest zonder mijn man en kinderen. Want s ‘avonds gingen ze weer weg. En dat vond ik zo moeilijk en mijn kinderen en man ook. Vooral onze jongste dochter huilde iedere avond als ze naar huis ging. En daar lag ik dan alleen op een kamer. Jens ergens in het ziekenhuis op de beneden verdieping, ik boven , mijn man en kinderen thuis. Ik voelde mij zo eenzaam. Ik kon bijna nog niks zelf want de grote wond van de keizersnede deed veel pijn.

Ieder morgen was ik vroeg bij Jens, ik werd gebracht door de zuster in de rolstoel. Het ging iedere dag beter met Jens, hij moest nog een onderzoek voor zijn darmen want ze dachten aan de ziekte van Hirsprung( een darmziekte die veel voorkomt bij kinderen met downsyndroom) en hij moest leren zelf te drinken zodat hij zonder sondevoeding mee naar huis kon. Maar dat kwam goed , hij mocht gauw mee naar huis, daar waren we van overtuigd.

Het was zondag 29 december, de opa’s en oma’s kwamen op bezoek. Jens kreeg een zuurstof brilletje en hij was opgezwollen van het vocht. Hij voelde zich niet fijn, zijn zuurstof in zijn bloed was ook onstabiel, dat zagen we op de monitor. We dachten dat het te druk was voor hem. De volgende dag mocht ik naar huis, ik vond dit heel moeilijk. Ik wilde naar huis naar mijn man en kinderen maar Jens moest nog in het ziekenhuis blijven. We kregen de mogelijkheid om in het Ronald mc Donald huis te blijven maar dat was voor ons gezin niet handig . Met 3 kinderen op school, vrienden en hobby’s en voor ons was Rotterdam 40 minuten rijden. Er vonden 30 december onderzoeken plaats waarom Jens zo benauwd was en zoveel vocht vasthield. Rond de middag kregen we te horen dat Jens naar de kinder IC werd overgeplaatst omdat hij meer zuurstof nodig had. Nadat we Jens na de kinder IC hadden gebracht gingen we naar huis. Wat vond ik het moeilijk om afscheid te nemen want we wisten ook nog niks wat er met Jens was. Huilend zat ik in de auto naar huis. Ik voelde mij zo verscheurd alsof ik moest kiezen. Ik wilde bij al mijn kinderen zijn, maar dat kon niet.

Eenmaal thuis aangekomen voelde ik blijdschap, angst, verdriet, eenzaamheid, verscheurd en dat allemaal door elkaar heen. Ik was blij dat ik weer thuis was bij mijn gezin maar ik miste Jens. Voordat we gingen slapen belde ik naar het ziekenhuis hoe het ging , het ging redelijk goed met Jens.

De volgende dag was het 31 december en onze oudste zoon was jarig. 13 jaar werd hij die dag. We hadden het in november al gevierd. Maar ik wilde toch zijn verjaardag met ons gezin vieren. Maar we wilde ook naar Jens toe. In de ochtend gingen we naar Jens en dan zouden we later die dag thuis met elkaar Timo zijn verjaardag vieren. Aangekomen in het ziekenhuis kregen we slecht nieuws. Jens werd aan de beademing gelegd omdat het zo slecht ging met hem. We kregen de uitslagen van de onderzoeken. Jens had Pulmonale Hypertensie. Dit is een zeldzame ziekte en komt ook meer voor bj kinderen met downsyndroom. Dit betekende voor Jens dat er een constante hoge bloeddruk in de longen zat waardoor zijn hart erg hard moet werken. Daarom had hij het benauwd en hield hij vocht vast. Hij moest aan de beademing om de hoge bloedruk in zijn longen te verlagen. Hij werd in slaap gebracht en aan allerlei monitoren gelegd. Er kwamen meerdere slangen in zijn lijfje. Maar we dachten , dit gaat hij redden. Geen een tel gedacht dat hij hieraan zou overlijden. De arts had ook in het gesprek gezegd dat Jens heel ziek was maar dat hij dit kon overgroeien.

S ‘avonds gingen we naar huis met een zwaar verdrietig gevoel. Timo was jarig , het was oudejaarsdag , maar alles gleed langs mij heen. Het was 0.00 uur en ik kon geen gelukkig nieuwjaar zeggen. Ik wilde maar 1 ding , Jens thuis , ons gezin compleet. Ik voelde mij verscheurd. Mijn man zei nog heel lief, volgend jaar is hij erbij. 

Leestip: Na 6,5 weken ziekenhuis eindelijk naar huis!