Ze mocht eindelijk mee naar huis

Eindelijk was het zover, een dag die heel ver weg leek en we alleen maar van konden dromen. Na 6,5 lange weken in het ziekenhuis doorgebracht te hebben, mochten we onze dochter eindelijk mee naar huis nemen. We waren door het dolle heen, we verlangde zo erg naar rust. Ons eindelijk kunnen terug trekken in onze bubbel, om te genieten van het samen thuis zijn zoals het hoort te zijn.

We hadden niets aan onze ouders verteld. Het was an ook een mega verrassing toen ze binnen kwamen. Eindelijk konden ze hun kleindochter weer zien. Wel op gepaste afstand omdat we nog best bang waren om ziek te worden. Het was zo mooi om te zien, de blijdschap en opluchting was duidelijk voelbaar.

De eerste weken hebben we zo in onze bubbel geleefd. Alle tijd die we gemist hadden konden we eindelijk inhalen. S sliep heerlijk bij ons op de kamer en was de hele dag zo dicht mogelijk bij ons in de buurt. Man je wilt niet weten hoevaak ik gecheckt heb of ze nog wel ademde als ze heerlijk lag te slapen.. haha maar ik denk dat elke ouder dit wel herkent? Uren kon ik naar haar staren, eindelijk was ze veilig bij ons thuis. We vonden het zo fijn om thuis te zijn, maar eerlijk gezegd ook heel spannend. In het ziekenhuis had je elke keer iemand om je heen als je even onzeker was of twijfelde kon je altijd iets vragen. Nu was je echt op elkaar aangewezen.

Een paar weken na thuis komst liep S een virusje op, ze was stront verkouden en had koorts. Ze begon in de nacht “dipjes” gedrag te vertonen. Ik deed geen oog meer dicht en was echt doodsbang. Bang dat ze zou stoppen met ademen. Ik kreeg totale paniek toen het leek dat ze echt niet meer ademde, meteen belde ik het ziekenhuis. We mochten meteen langskomen, ons kleine meisje werd weer aan de monitor gelegd en geobserveerd. Gelukkig mochten we al begin van de middag naar huis. Dit was haar eerste keer ziek zijn en helaas niet de laatste. S was zo kwetsbaar dat ze letterlijk alles op pikte en hierdoor geregeld opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Ik leefde continu in angst, angst om haar na alles nog te verliezen.. 

Wat S goed aanvoelde, ze werd steeds onrustiger. Ze ging steeds minder slapen en steeds meer huilen. Zoveel huilen dat ik niet meer wist wat ik moest, ze stopte gewoon niet meer. Helemaal overprikkeld viel ze uiteindelijk in de houdgreep in mijn armen in slaap. Me emmer liep over, ik liep op mijn tandvlees en had echt slechte gedachtes.. Ik voelde me zo schuldig tegelijkertijd en twijfelde of we wel goed gehecht waren door alles. Er ging van alles door me heen. Ik dacht steeds ik moet zo dankbaar zijn dat ze na zoveel jaar proberen om zwanger te worden, eindelijk bij ons is. Maar ik voelde me zo leeg en opgefokt, niemand begreep het mis. Niemand wist echt wat ik voelde en als ik mij uitte dan werd er vaak gezegd. Kijk hoe het nu met haar gaat, alles gaat goed maak je maar geen zorgen geniet! Maar wat als je niet ECHT genieten kan?

Weten hoe het verder gaat? Blijf volgen 🤍

Leestip: Mijn strijd voor een gezonder lijf