Inleiding en bevalling van mijn stilgeboren zoon

In deel 1 heb je gelezen dat ik nietsvermoedend naar de groei echo ging en dat ik toen te horen kreeg dat het hartje van mijn baby niet meer klopte. 2 dagen later zou ik ingeleid worden. 

Ik mocht 1 dagje thuisblijven om het nieuws te verwerken en daarna zou ik ingeleid worden. Wat had ik veel vragen en ik kon geen minuut slapen. Alles maalde door mijn hoofd.

Waarom was hij gestorven? Waarom had ik niks doorgehad? Had hij pijn? Heb ik iets verkeerd gegeten? Heb ik misschien iets te zwaar getild? Natuurlijk zocht ik de oorzaak bij mezelf. Ik moest hem immers het veiligste plekje bieden en mijn lichaam heeft daarin gefaald. 

Daarnaast baalde ik ervan dat de verloskundige niet begonnen was met te kijken naar het hartje. In plaats daarvan had ik eerst een half uur aangehoord dat alles er goed uitzag. En toen ze me met spoed naar het ziekenhuis bracht, was ze gewoon aan het bellen (niet handsfree!) en ze vertelde iedereen doodleuk dat mijn kindje overleden was. Terwijl een gynaecoloog het nog niet eens bevestigd had.

Op zondag werd ik in het ziekenhuis verwacht voor de inleiding. Omdat mijn eerste bevalling een spoedkeizersnede was geweest, moesten ze me heel rustig inleiden ivm het litteken. Er bestaat 1% kans dat je baarmoeder anders scheurt door de weeën. Dit was ook de reden waarom ik eigenlijk had besloten deze keer weer te bevallen met een keizersnede. Echter stelden ze me nu gerust, want een baby van 30 weken is een stuk kleiner en dat kon geen kwaad. 

Na 3 dagen pillen slikken en een ballonnetje te hebben gehad, had ik eindelijk 10cm. Ik mocht beginnen met bevallen. Wat een emoties! Ik wilde niet bevallen! Ik wil mijn baby bij me houden! Hoe kon mijn zwangerschap nu ineens voorbij zijn? Wisten ze wel zeker dat hij niet meer leefde? Misschien was zijn hartje wel weer gaan kloppen? En wat was het tegenstrijdig om die pillen te gaan slikken. Die zijn voor zwangerschapsafbraak en krijgen vrouwen ook bij abortus. Dit was wel het laatste wat ik wilde doen!

Ik had een ruggenprik gekregen en weeën opwekkers, die langzaam opgevoerd werden. Het werd tijd om te persen. De baby lag ook nog eens in de stuit, dus het ging niet makkelijk worden. Het is erg tegennatuurlijk om van een gestorven baby te bevallen en ik kan je vertellen dat het erg moeilijk is. De emotionele en fysieke pijn, zijn niet te beschrijven. Ondertussen kreeg ik een hevige paniekaanval en moest de verpleegster mij kalmeren. 

Het voelde als een nachtmerrie. Hoe is dit mijn realiteit geworden? Vorige week was ik nog zijn kamertje aan het inrichten en nu ben ik ineens van hem aan het bevallen. 

Na een uur persen kwam hij er dan eindelijk uit. Een dode baby viel op het bed en het was oorverdovend stil. De kinderarts nam hem vrij vlot mee om hem te onderzoeken voor een mogelijke doodsoorzaak.

Mijn ruggenprik werd uitgezet en ik toen overviel de fysieke pijn mij. Het deed zo ontzettend veel pijn, dat ik geen kracht meer overhield voor mijn emotionele pijn. Ik had geen kracht om naar mijn baby te kijken en probeerde te overleven. Echter verzekerde iedereen mij dat het normaal is dat je zoveel pijn hebt na een bevalling. Ik kon niet geloven dat iedereen ZOVEEL pijn heeft. 

Mijn bloeddruk ging omlaag, ik kon bijna niet meer praten en ik had ontzettend veel pijn in mijn schouderbladen. Ik had echt het gevoel dat ik aan het doodgaan was. 

Ineens rende de gynaecoloog binnen met een echo apparaat en bevestigde wat maar 1% van de mensen overkomt. Mijn baarmoeder was gescheurd en moest direct geopereerd worden. Het is een kwestie van leven en dood en ze wist niet zeker of ze mijn baarmoeder kon redden...

Lees deel 3 voor mijn operatie en herstel.

Leestip: pure liefde: hoe wij het beste in elkaar naar boven halen