Het verlies van Luna bracht me zoveel moois

Het is immens zwaar geweest, dat moet ik eerlijk toegeven. Een lange weg van rouwverwerking en worstelingen met grote levensvragen. Daarnaast verloor ik niet alleen mijn dochter, maar ook mezelf. Althans, dat dacht ik. Ik ben er flink van in de war geweest, maar ik had niet voor mogelijk gehouden dat het verlies me ook zoveel moois zou brengen.

Tijdens mijn rouwproces brokkelde heel langzaam mijn oude persoonlijkheid af. Dubbel rouwen noemde ik het: door het overlijden van Luna besefte ik me, dat ook mìjn leven een keertje voorbij zou gaan en dat het leven dat ik op dat moment leidde, niet het leven was waar 90-jarige Dewi tevreden op terug zou kijken. Ik leefde voor de toekomst en voor verwachtingen van de buitenwereld: hard studeren en werken. Zo hard, dat het me net niet opbrak. Maar wat was het alternatief? Dat moest je toch over hebben voor een 'goede toekomst'?

Na het verlies van Luna kwam het besef dat ik vast zat in een leven dat ik niet zelf had uitgekozen. Ik was erin geslurpt en ik had me eigenlijk nooit beseft dat het ook anders kon. 

Doordat ik mijn hele leven nog nooit echt de kans had gekregen om zo sterk met mezelf in contact te komen, was ik me daar niet van bewust. Het rouwproces dwong me om naar binnen te keren, want het trauma dat zo graag geheeld wilde worden speelde zich daarbinnen af. Eenmaal in contact met die binnenwereld, kwam ik naast het verlies nog veel meer zaken tegen die losgelaten wilde worden, bijvoorbeeld de overtuiging dat geluk iets is dat je alleen kunt verdienen door keihard te studeren, werken en te doen wat anderen van je verwachten.

Dat inzicht bracht me op een keerpunt in mijn leven. Ik moest mezelf losbreken van een leven waarin ik een gelukkige toekomst nastreefde, maar nooit echt gelukkig was. Ik voelde heel sterk dat Luna mij de boodschap wilde brengen dat het tijd was om mijn meest gelukkige leven te leiden. Haar overlijden heeft me dat doen beseffen. Het verdriet kòn niet dieper snijden, maar in diezelfde diepte vond ik mezelf weer terug. 

Ik sloeg een nieuwe weg in. Het pad met Luna fysiek bij me was gestopt, maar met de inzichten die ik had opgedaan was ik vastberaden om van het alternatieve pad mijn droomleven te maken. Ik wilde Luna laten weten dat de boodschap die ze me kwam brengen was overgekomen. Zodoende maakte ik mijn droom waar en emigreerde ik naar Tanzania, naar haar vader en mijn grote liefde.

Hier in Tanzania heb ik echt het gevoel dat ik leef. We nemen de dag zoals het komt. Doordat we redelijk simpel, minimalistisch en niet op de klok leven, sta ik goed in contact met mezelf en heb ik oog voor dingen in het leven die voor mij echt belangrijk zijn. Gelukkig zijn staat weer op de voorgrond, in plaats van ergens op de kalender in de toekomst. 

Het leven geeft me weer voldoening en daar ben ik Luna de rest van mijn leven dankbaar voor. Het einde van haar leven was als een wake up call: een nieuw begin van mijn eigen leven. Doordat ik dankzij haar mijn huidige leven leid, voelt het alsof ze erin verweven is: altijd aanwezig bij iedere stap. 

Trending op Mamaplaats: De meest fantastische vakantie ooit!

Nu hoop ik met mijn verhaal andere verliesouders te inspireren om ook van hun verlies hun kracht te maken en hun ultieme droomleven te gaan leiden. Als het rouwproces de ruimte krijgt die het vraagt, ontstaat er evenredig aan dat proces persoonlijke groei. Die groei brengt je dichter bij jezelf en geeft je de kans om je leven gelukkiger in te richten.