Hoe wij onze Sam verloren deel vier

De dagen na de crematie waren donker en zwaar. Ik weet nog flarden van hoe wij de dagen door kwamen maar meer niet. Het enige wat ik nog wel heel goed weet was de constante vraag, waarom? Wat is er gebeurd? Waarom moest je gaan? Schuldgevoel verteerde me. Had ik niet eerder aan de bel moeten trekken? Had hij dan nog geleefd? Heb ik iets verkeerds gedaan? Iets verkeerds gegeten? Te veel gedaan? Heb ik hem dit aangedaan? Maar ook dat aloude sluimerende gevoel dat ik al die maanden al had gehad. Ik vermoede dat hij het down syndroom had vanaf dat er bij de 20 weken echo uitkwam dat zijn dijbeen korter was dan zou moeten. Dit kan namelijk duiden op een chromosoom afwijking. Maarja dat was maar mijn gevoel. Ik heb dit ook aan de arts en de verpleegkundige gevraagd toen hij geboren was. Je zag het een klein beetje aan zijn wat lage oortjes en de uitdrukking van zijn oh zo perfecte gezichtje. Toen de arts de dag na zijn geboorte aan mij vroeg wat ik dacht zei ik, hij heeft nooit een kans gehad. Dit gevoel had ik heel sterk omdat ik me met de dag minder goed ging voelen tot ik eigenlijk vrijwel niks meer kon. Het gaf mij het gevoel alsof Sam alles van mij nam en ik daardoor geen energie meer over had. Het gekke was dat ik schrok toen ik hem zag toen hij geboren was. Achteraf was dat omdat ik meteen zag dat hij er anders uitzag dan mijn andere kinderen. Begrijp me niet verkeerd, hij was perfectie. Maar ik zag het. 

Zes tot acht weken moesten wij wachten op de uitslag. Dagen van vallen en opstaan volgden. Elke dag een ander gevoel wat mijn leven beheerste. Na vier weken had ik een telefonische afspraak met de gynaecoloog. Ze gaf aan dat de placenta en navelstreng er goed uitzagen. Ook was er niets in mijn bloed of vruchtwater gevonden. Geen infectie dus. Een grote last viel van me af. Het lag niet aan mij. Gelukkig. De gynaecoloog zei “je zou denken dat het dan wel bij hem mis is geweest”. Die uitspraak hield me daaropvolgende twee weken bezig. Klopte mijn gevoel dan toch? Had ik het niet verkeerd gezien? Had hij dan toch het down syndroom? Mijn man wilde er niet aan dat Sam niet op onze andere kinderen leek. Ook zijn lage oortjes en zijn ogen en mondje leken er toch op te wijzen. Ik heb zelfs babyfoto’s vergeleken van onze andere kinderen. Het bleef maar aan me knagen. Ik was als de dood dat ik hem dit syndroom had aangepraat en dat het helemaal niet klopte.

Na zes weken kwam het verlossende antwoord. De gynaecoloog viel meteen met de deur in huis en gaf aan, Sam had het down syndroom. Dit is dan ook de doodsoorzaak. Nogmaals een opluchting dat ik het al die tijd toch juist had aangevoeld. Maar ik begreep niet waarom hij dan juist moest gaan. De gynaecoloog gaf aan dat niet alle kinderen met het down syndroom de zwangerschap of de bevalling overleven. In de meeste gevallen overlijd een kindje die geen kans heeft in de eerste drie maanden. Sam heeft het zo goed gehad in mijn buik en al mijn energie genomen en daardoor kon hij zo lang bij ons blijven. Daar ben ik nog steeds erg trots op. Dat hebben we toch maar mooi samen geflikt. 

Omdat het bloed wat af was genomen bij zowel mij als mijn man kwijt was geraakt kon er nog niet aangegeven worden of dit bij ons als ouders vandaan kwam of dat het gewoon domme pech was. Dat was een domper. Weer weken van onzekerheid en toch weer af en toe dat knagende gevoel dat wij hem dit misschien wel aan hebben gedaan doordat wij dragers zouden kunnen zijn en dit aan hem door hebben gegeven. Een aantal dagen geleden kregen wij het verlossende antwoord. Beide geen dragers. Wederom opluchting een dat laatste stukje acceptatie. Wij hebben hier niets aan kunnen doen. Het trof ons bij toeval. 

Inmiddels ben ik trots. Trost op het feit dat Sam ons koos als ouders. Hij wist dat wij dit konden dragen. Het verdriet blijft maar de uitslagen en weten wat er is gebeurd helpt met het accepteren dat het niet zo heeft mogen zijn. Ik kan inmiddels weer naar de toekomst kijken. Ik ga na de zomervakantie weer aan het werk en probeer mijn leven weer op te pakken met Sam in mijn hart. Langzaam mijn hart openstellen voor de kinderwens die niet gestorven is met Sam. Dit gaat gepaard met een hoop angst, onzekerheid en uiteraard ook weer dat schuldgevoel naar Sam toe. Wat er ook op ons pad mag komen. Sam zal er altijd bij zijn💙