Hoe wij onze Sam verloren

Op 17 april 2023 moest mijn man voor een operatie aan zijn neus naar het ziekenhuis. Ik was toen bijna 27 weken zwanger. Het was een spannende drukke dag en ik bracht hem naar het ziekenhuis. Omdat het een poliklinische behandeling was liet ik hem daar achter en zou ik hem nadat ik koffie had gedronken bij mijn schoonmoeder weer ophalen. Die middag voelde ik Sam minder maar ik schonk er verder geen aandacht aan omdat Sam wel vaker een dagje rustig was. Ik heb mijn schoonmoeder nog wel een schopje laten voelen. Nadat ik mijn man had opgehaald na de ingreep heb ik hem eenmaal thuis op een stretcher in de woonkamer geholpen. Ik ging aan de slag met koken en tijdens het eten viel me op dat Sam ongebruikelijk rustig was. Normaal was het een klein druktemakertje tijdens de maaltijden. Na het opruimen ging ik uitgeput op de bank liggen. Na een uur vroeg mijn man wat er was omdat ik erg stil was. Ik gaf hem aan dat ik Sam minder voelde. Omdat dit wel vaker voorkwam en ik nogal een paniekvogel ben gaf hij aan dat het vast een rustige dag voor hem was en dat hij lag te slapen. Ik was na de dag uitgeput dus hij stuurde me naar boven naar bed. Omdat de zwangerschap al enige tijd fysiek heel zwaar was en ik me met de weken slechter ging voelen was ik die avond helemaal op en viel ik in slaap. Snachts om twee uur schrok ik wakker en wist ik dat er iets heel erg mis was. Ik voelde nu helemaal geen beweging meer en wat ik ook deed, ik kreeg geen reactie van Sam. Omdat mijn man behoorlijk onder de medicijnen beneden lag te slapen en mijn twee jongens ook sliepen kon ik op dat moment niet veel dan mezelf gerust stellen dat het vast goed zou komen. Ik denk dat ik er gewoon niet aan wilde. Ik kon de waarheid niet aan en daardoor praatte ik mezelf aan dat het goed zat. Ik heb geen oog meer dichtgedaan en de volgende ochtend meteen de verloskundige gebeld. Zij zou rond 9 uur bij ons zijn om het hartje te luisteren.

Even voor half 10 was de verloskundige bij ons. Ze probeerde met de doppler de hartslag van Sam te vinden. Omdat ik mijn buik die ochtend had ingesmeerd met crème was het lastig om de hartslag te vinden gaf de verloskundige aan. Dit schijnt te storen in de doppler. Toen ze even bezig was met zoeken vond ze even een hartslag. Meteen gaf ik aan dit is mijn hartslag. Ze keek me twijfelend aan en gaf aan dat we voor een echo naar de praktijk moesten gaan.

10.45 kwamen we bij de praktijk aan. Binnen enkele minuten werden wij de echo ruimte in geroepen. Zodra ik op de bank lag en zij het echoapparaat op mijn buik zetten zag ik meteen dat Sam er ongewoon stil bij lag. Ik zag binnen enkele seconden dat er geen hartslag meer was. De verloskundige bleef stil en ging langzaam verder met de echo. Ik vroeg haar “zijn hartje klopt niet meer hè?”waarop zij antwoordde dat ze nog even verder moest kijken. Ze paste het apparaat aan waardoor je met de kleuren blauw en rood kan zien of er bloed wordt gecirculeerd door het lijfje van de baby. Je zag enkel aan de randen van mijn baarmoeder kleur en in het gehele beeld van Sam en was geen enkele kleur zichtbaar. Hierna gaf ze meteen aan, ik zie geen hartslag meer Marjanneke. Dit zijn beelden en woorden die ik nooit meer zal vergeten. Op dat moment speelde de hele zwangerschap en en alle verwachtingen en voorbereidingen voor Sam als een stroomversnelling door m’n hoofd. Ik hoorde iemand huilen en herhaaldelijk nee zeggen en het duurde even voordat ik doorhad dat ik dat zelf was. Er kwam nog een echoscopiste bij die nogmaals de controle uit moest voeren of er echt geen hartslag was. Op dat moment zag ik mijn man hoopvol kijken. Ik kon het beeld niet meer aanzien en draaide mijn hoofd weg. Ook de echoscopiste gaf aan dat er geen hartslag meer zichtbaar was. Ook gaf ze aan dat Sam nog niet lang overleden was. Kennelijk kunnen ze dat zien. Dit wist ik ook want toen ik die nacht om twee uur wakker schrok toen wist ik dat hij er niet meer was. En dat was inderdaad nog niet lang geleden.

Ik gaf bij de verloskundige aan dat hij eruit moest. Ik wilde niet meer zwanger zijn. Ik wilde mijn buik vanaf het moment dat ik wist dat hij niet meer leefde niet meer aanraken en eigenlijk ook niet meer zien. Ik heb uren niet naar mijn buik kunnen kijken of aanraken. Ik heb mijn buik de hele dag verborgen onder een wijde trui. Enkele uren later konden wij in het ziekenhuis terecht. De arts vond het niet verstandig om de bevalling meteen in te leiden. Ik moest het immers nog tegen mijn kinderen familie vertellen. Daarnaast moesten we de uitvaart ook regelen. Nadat wij alles besproken hadden zijn wij doorgestuurd naar de kno arts omdat mijn man die dag ervoor aan zijn neus was geholpen en het verband eraf mocht. De kno arts stond die ochtend ten tijde van de echo gepland maar mijn man heeft de afdeling gebeld en de situatie uitgelegd waardoor hij in de middag terecht kon. Omdat de situatie niet goed was doorgegeven vroeg de arts toen wij binnen kwamen meteen hoe het met onze baby was. Ik brak en vertelde huilend dat hij niet meer leefde. Ik had medelijden met de arts want hij kon dit niet weten. Toen wist ik nog niet dat dit een van de vele misplaatste vragen en of opmerkingen zou zijn. Na de afspraak zijn wij samen naar huis gegaan en hebben wij een aantal uur samen gehad. Elke keer weer die stap zetten om het volgende familielid te bellen om het nieuws te vertellen was wat de middag loodzwaar maakte. Maar het ergste moest nog komen. Mijn jongens van 9 en 16 vertellen dat hun broertje niet meer leefde. Hartverscheurend was hun reactie. Beide bang om hun moeder te verliezen. De oudste zei, ik weet dat je heel hard je best hebt gedaan mam en dat het veel moeite heeft gekost, maar je kan het altijd nog eens proberen. Hij wist namelijk dat deze zwangerschap alles van mij heeft genomen en ik uiteindelijk bijna niets meer kon door de extreme vermoeidheid. Achteraf was dat heel anders dan mijn eerdere zwangerschappen en leek dat er al op te wijzen dat er iets mis was. 

Leestip: Ons fertiliteitstraject: Als je grootste wens NIET vanzelfsprekend is