Als je grootste wens geen vanzelfsprekendheid is

Het leven is zowel voor mijn man als mij niet altijd alleen maar soepeltjes verlopen, voor wij elkaar leerden kennen. Één ding hebben wij allebei echter altijd zeker geweten. Wij wilden ouders worden. Dat was dan ook al duidelijk vanaf het prille begin.

Verfrissend eerlijk en duidelijk. Iets heel anders dan de mannen met bindingsangst en draaierige vrouwen die ik ervoor had gedate. Ik was achterin de 20 toen ik hem leerde kennen en had daarvoor nooit echt liefde gekend. Hij verloste me van een sluimerende eenzaamheid die ik al voelde sinds de middelbare school. Een maatje voor t leven. Verliefd tot over mijn oren.

Hij was net genezen van kanker en was al getekend door het vreselijke verlies van zijn beste vriend op zijn 18e. Ik ben opgegroeid met ernstig zieke moeder en kampte met flinke pijnklachten. We wisten wat 'leven' was en wat we eruit wilden halen. We leerden elkaar kennen en vinden in een gezamenlijke passie. Onze sport. Die we vanaf toen ook altijd samen beoefend hebben. Het leven stond in een lift voor mij. Ik heb een enorm fijne studententijd gehad, een mooie baan gevonden en we kochten een mooi klushuis. Ondanks dat ik altijd had gehoopt jong moeder was geworden en dit niet in de kaarten zat, door het wat later vinden van liefde, wilden we niet te vroeg aan kinderen beginnen. Eerst een stabiele relatie zodat we hen het allerbeste leven konden geven. Ook dat huis moest eerst bewoonbaar genoeg zijn. Op mijn 29e besloten we dat het tijd was mijn spiraal eruit te halen. Spannend. Ik was me er ter dege bewust van dat dit niet direct betekende dat zwanger worden zomaar zou lukken, maar mijn kinderwens was al enorm groot geworden en ik had voor mijn gevoel al zo lang mijn geduld hierin op de proef gesteld.

Iedere maand kwam er geen bloeding. Ik werd niet ongesteld. Dit kon natuurlijk nog van het herstel van de hormonen in het spiraaltje zijn. Mijn lijf had wat langer de tijd nodig. Voor de zekerheid deed ik ook zwangerschapstesten. En iedere maand werd het toch gekker. Ik ging er ook vast LH-testjes bij doen om te kijken of er wel iets van een cyclus was. Die was er. Vrij regelmatig had ik een piek, met ook alle symptomen van een cyclus eromheen, maar geen bloeding... Na een half jaar was ik bij de huisarts om een andere reden en benoemde tussen neus en lippen door dat ik niet ongesteld was geworden sinds het verwijderen van het spiraaltje en we graag in verwachting wilden raken. Hij keek zorgelijk, stelde wat vragen, liet me alvast bloed afnemen om wat waardes te bekijken en verwees me direct door naar een gynaecoloog. Het duurde lang voor ik daar terecht kon ivm wachttijd in het ziekenhuis. De gynaecoloog keek met een inwendige echo naar mijn baarmoeder en eierstokken. Het baarmoederslijmvlies was dun en mijn eierstokken zal vol met follikels dus ze besloot dat ik PCOS zou hebben en ik werd doorverwezen naar de afdeling fertiliteit van het ziekenhuis. 

Mijn man en ik moesten allebei een vragenlijst invullen hiervoor. Omdat hij kanker gehad heeft en een teelbal heeft laten verwijderen lagen er spermacellen ingevroren in het ziekenhuis. Hoe vruchtbaar hij nog was, wisten ze niet. Doordat er bij ons beiden mogelijk vruchtbaarheidsproblemen zaten werden we door het hoofd van de IVF kliniek ontvangen. Een goede fertiliteitsarts. Al snel bleek dat er met het sperma van mijn man niets mis was. Goede zwemmers. Alvast een flinke opluchting.

Bij mij lag het anders. Amenorroe heet het als je niet ongesteld wordt. Maar PCOS was het niet. Het beeld paste niet bij deze diagnose. Ik baalde, want ik dacht dat ze wisten wat het probleem was en hoe we deze aan gingen vliegen. In plaats daarvan wist hij niet wat de oorzaak van mijn probleem was, maar kon wel zeggen dat ik op dat moment niet vruchtbaar was. Hij concludeerde dat er geen ovulatie kon zijn, omdat er geen menstruatie was. Iets waarin hij zich flink vergiste zou achteraf blijken. Twee rondes hebben we geprobeerd een ontrekkingsbloeding op te wekken met provera/primolut. Zonder resultaat. Daarna moest ik een maand aan de pil. Wat een naar gevoel als je al lange tijd zwanger probeert te worden om aan de pil te gaan. Maar dit zou voor een reset moeten zorgen. Ook hier gebeurde er niets. Geen druppel bloed. Ik vond het lang duren dat bij alles wat ze gingen proberen er weer een maand overheen ging. We gingen mijn cyclus tracken. 3 x per week was ik in het ziekenhuis voor inwendige echo's. En nooit bouwde er slijmvlies op in mijn baarmoeder. Wel groeide er follikels. Ik kreeg clomid in lage dosering, maar kreeg er direct een driedubbele eisprong op. Ik noteerde mijn LH-pieken al een tijdje en kon nu ook de datum van ovulatie noteren. Een bloeding kwam er niet. Het BMS was 5mm. De artsen gaven aan dat we geen onveilige seks mochten hebben om een risicovolle meerlingzwangerschap te voorkomen. Weer zoiets moeilijks. Je wilt zo graag kindjes... 

Ik werd mentaal obsessief in het traject gezogen en voelde me depressief. Ik sliep slecht, ging aan alles twijfelen. En vertelde lang niks aan de mensen om me heen. Maar het werd te zwaar en ik ging dingen delen met vrienden. Het werk wist het al, maar ik had altijd geprobeerd alles buiten werktijd om te plannen, ondanks de vele afspraken die zich niet lieten plannen, doordat ze cyclus-afhankelijk waren. Er werd nog wat geëxperimenteerd met de hormonen. Een lagere dosering of toch een ander type (letrozol) die niet als bijwerking had het BMS te verlagen. Steevast rond een ovulatie was het baarmoederslijmvlies 3, 4 of 5 mm. De zwangerschap bleef uit. Seks was niet leuk meer. Mijn partner wou geen seks op commando hebben, maar ik kon niet een kans of maand voorbij laten schieten, omdat hij toevallig een week geen zin had. We kregen een seksuoloog vanuit het ziekenhuis. Mentaal voelde ik me steeds leger en ongelukkiger en ik schuurde tegen een burn-out aan. Wat kost dit veel energie. We kwamen op een punt dat de arts niet meer wist wat te doen. En bij standaard afspraken werden er vaak valse aannames gedaan. Dat ik niet zou ovuleren of ze dachten dat er geen regelmaat in de ovulaties zat. 

De arts vroeg me wat ik wilde. ik mocht nog meer proberen met bijvoorbeeld hormooninjecties of inseminatie, maar ik wilde graag een kijkonderzoek. Die mocht ik nu wel. Hij legde de risico's uit en waarom hij het eerder geweigerd had. Ik zou een hysteroscopie krijgen bij bewustzijn. Met een camera gaan ze dan via de vagina de baarmoeder in. Deze vullen ze met zout water zodat ze rond kunnen kijken.
Mijn man wilde niet mee. Hij vond het maar naar allemaal. De pittige verpleegster zei tegen hem: je gaat mee, je gaat op de kruk naast je vrouw zitten en houdt haar hand vast. Op dat moment zei ik tegen hem dat hij niets moest doen wat hij niet wilde, maar achteraf was ik haar zo enorm dankbaar. De hysteroscopie bleek het meest pijnlijke wat ik ooit mee heb gemaakt. Op het moment dat de zoutwateroplossing mijn baarmoeder op wilde blazen trok deze aan littekenweefsel. Ik viel bijna flauw en kon er niet doorheen bijten. Golven van pijn vloeiden door heel mijn lijf. Het onderzoek moest stopgezet worden, maar we hadden het allemaal al gezien op de camera. Sluiers van littekenweefsel overal waar het cameraatje keek. Al eerder had ik gevraagd of dit de oorzaak kon zijn van mijn problemen, maar daar had ik een harde nee op gekregen. Ik had geen curettage gehad, nog nooit een miskraam gehad, geen inwendige onderzoeken en geen keizersnede. Er was geen enkele reden waarom mijn baarmoeder vol littekenweefsel zou zitten volgens de arts. Toch zat het er.

Ik bleek een infectie te hebben gekregen na het plaatsen van mijn spiraal jaren daarvoor. Ik kreeg ook wel contactbloedingen en had koorts gehad, maar toen ik naar de huisarts ging, had die me onderzocht op soa's en een uitstrijkje gedaan. Dit uitstrijkje gaf een pap 3a aan. Daarna kreeg ik nog een heel traject ter preventie van baarmoederhalskanker inclusief colposcopie. Hier werd de oorzaak van de contactbloedingen bij gelegd dus de mogelijkheid op een infectie was volledig over het hoofd gezien. De fertiliteitsarts kon het ook bijna niet geloven. Verklevingen waren heel zeldzaam bij deze oorzaak. Er werd een operatie ingepland om ze weg te halen. Enkele dagen hiervoor kreeg ik corona. Wat een pech... Mijn geduld al zo lang op de proef gesteld. Al zo lang, zoveel maanden.... En toen moest hij 9 weken uitgesteld worden vanuit de anesthesie. In die tijd namen ze het risico nog niet. Ik vroeg of het niet met een ruggenprik mocht, maar ook dit was te risicovol volgens de anesthesie. Ik voelde me zo verdrietig en moest weer 9 weken tegen de operatie aan hikken waar alles vanaf zou hangen.

In mijn hoofd was ik al aan het bedenken hoe ons leven ging zijn als ik onvruchtbaar zou blijken. Een leven zonder kinderen om ons heen, was voor ons allebei ondenkbaar, maar mijn man wilde hier nog niet over praten tot het zover zou zijn. We hadden afgesproken dat we dit pas zouden bespreken als we IVF gingen proberen.  Zelf zat ik toch al naar informatie over pleegouderschap te kijken.

Toen dan eindelijk de operatie er kwam, waren we al twee jaar onderweg in ons traject naar zwangerschap. Het
Infuus aanprikken bleek nog de moeilijkste stap van de ingreep. Vier keer moesten ze opnieuw aanprikken. Met drie verschillende personen tot het lukte. Mijn handen zijn bijna zwart geworden erna, zo blauw werden ze. Voortaan moest ik maar direct naar roze naaldjes vragen zeiden ze nog. De verklevingen bleken alleen onderin de baarmoeder te zitten en rondom één ingang richting een eierstok. Ze konden het goed open breken. Wel zagen ze ook een klein septum. Ik had een hartvormige baarmoeder. Iets wat wel van tafel werd geveegd wat betreft complicaties voor een zwangerschap. Dat zou het nauwelijks verhinderen. Een week moest ik herstellen en anderhalve week erna kwam ik op controle. Ik had nog steeds geen baarmoederslijmvlies, maar er stond wel een follikel op knappen. De arts zei vrij direct: u gaat naar huis en aan de slag de komende dagen. Hierna is het simpel. We wachten een paar weken. 

IVF heeft geen zin als er geen bedje meer is voor het eitje om in te nestelen. Er moet nu iets gebeuren. Dit hadden wij niet verwacht. Erop of eronder. Nu al. Met de grootste spanning wachtten we af. Vrienden vroegen heel betrokken of ik al menstrueerde. Wat een wachtweken zo op een bloeding... 

"I know you've been hurting 
Waiting on a train that just won't come
The rain, it ain't permanent 
And soon, we'll be dancing in the sun"

Better days - Dermot Kennedy

Trending op Mamaplaats: Overleden baby van 17 weken