Hoe kanker mijn hele leven op de kop zet..

Ten eerste wil ik iedereen ontzettend bedanken voor de lieve berichtjes en donaties. Jullie zijn stuk voor stuk geweldig en ik waardeer het enorm! 

Ook vind ik het enorm fijn dat ik een aantal vrouwen ‘wakker’ gemaakt heb. Dat zij na het lezen van mijn verhaal, toch het uitstrijkje laten maken. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen : Lieve vrouwen, sla het uitstrijkje niet af!!!!!!

Vol ongeloof zag ik dat mijn verhaal meer dan 5 duizend reacties ontving.. Wauw.. Zoveel medeleven, zo ontzettend lief.

Het leven mét kanker is enorm verdrietig en ik heb dagelijks last van paniekaanvallen.

Ik slaap vrijwel niet en sta dag en nacht AAN.

Om de 3 weken krijg ik een kuur met immunotherapie en om de 6 weken een scan. De uitslag van de scan duurt een hele week en vanaf de dag vóór de uitslag raak ik vaak in paniek. Stel je voor het is toch weer gegroeid? Stel je voor het is allemaal foute boel?

Niemand weet hoe het zit.. Alleen een scan heeft een antwoord op deze vraag. Het enige wat ik kan doen is positief blijven. Blijven hopen dat alles goed blijft gaan en dit monster mijn lijf verlaat, iets waar niemand vanuit gaat maar waar ik wel heeeel erg op hoop.

Komende maandag 6 februari heb ik weer een scan en op maandag 13 februari krijg ik de uitslag.. Zo enorm spannend weer, ik heb geen rust.

Tussendoor gaat het drukke hectische leven gewoon door. Mijn oudste zoon gaat richting het voortgezet onderwijs en wij zijn dan ook druk bezig met het zoeken naar een geschikte school. Ik doe het allemaal met liefde. Elke dag zorgen voor mijn kindjes, het halen en brengen naar school, ze naar voetbal brengen, naar free run - les enz. Dagelijkse boodschappen doen, koken enz enz. Elke moeder begrijpt wel waar ik het over heb.

Ik doe het allemaal heel graag maar diep van binnen ben ik een ander mens. Ik heb moeite met genieten, heb vaak angst en een heleboel stress. Helaas heeft de kanker niet alleen mijn lichaam kapot gemaakt maar ook mijn relatie..

7 mooie jaren, lief en leed gedeeld. Maar de kanker was de druppel.. Er is teveel gebeurd, ik raakte depressief en heb gefaald. Ik kon mijn vriend niet meer geven waar hij zo naar verlangde..

Wat is het toch even zwaar k*t allemaal.. Waarom toch verdorie. Ik schrijf dit nu met tranen in mijn ogen.. Het is niet eerlijk. Ik wil zijn zoals elke normale meid van 34 jaar.. maar hey c’est la fucking vie.. God gives his hardest battles to his strongest soldiers.. 

Duimen jullie dat de scan uitslag positief mag zijn?

Trending op Mamaplaats: "Onze kleuter heeft een oogafwijking"