Hoe ik me van geen kwaad bewust was..

Het is donderdag 04 juli 2024 en de teller staat op 33.3 weken zwanger..

Al een paar dagen heb ik vreselijke pijn aan/in mijn borsten. Deze pijn heb ik écht nog niet eerder ervaren en voel een nare melk-knobbel in mijn borst. Ik besluit de druk eraf te halen en antenataal te kolven. Links en rechts krijg ik de waarschuwingen van vroegtijdige weeën maar die sla ik in de wind. Deze pijn is niet te doen. De vangst is 4 ml en de pijn is minder maar nog niet weg. Hier moeten we het toch maar even mee doen. 

Twee uur later gaan de man en ik boodschappen doen. Ja hoor, krijgt de omgeving dan toch gelijk? Voor weeën of misschien wel indalings weeën? Ik moet er stiekem een beetje om lachen. De man vindt het maar vervelend, pakt m’n boodschappenbriefje af en schiet als een raket door de winkel terwijl ik geduldig bij m’n karretje en kindjes blijf staan waar ik sta. 

Eenmaal thuis rustig op de bank want we hebben vanmiddag een speeldate. Ik heb besloten daar gewoon heen te gaan want voor ‘voor of indalings weeën’ blijf ik niet thuis op deze al uitgestelde date. De weeëntimer staat aan en toch elke 8/10 min komt er een wee.. zelfs als ik stil zit en niets doe. Ik hoef nog niets weg te puffen maar het is wel vervelend. De kinderen hebben in elk geval de middag van hun leven. Alles wat een kind maar wensen kan staat hier in de tuin. Een huisje, zandbak, schommel en trampoline! Vooral dat laatste vind de peuter helemaal fantastisch! Die zou hij ook het liefst in de tuin hebben. 

Na het avond eten ga ik naar het toilet, shit. Bloedverlies. Niet veel maar genoeg om nu even pas op de plaats te maken. We gaan naar huis en dan gaan we even het ziekenhuis bellen. Tegen 21:00 komen we thuis en leg ik de kids allemaal in hun bedjes. Eerst even naar het toilet om hopelijk bloedverlies uit te sluiten. Helaas wederom bloedverlies en deze keer wat meer. Ik schrik toch wel een beetje maar hou mezelf voor dat het wrs een deel van de slijmprop is. Ik maak voor de zekerheid een foto en ga aan tafel zitten om te bellen.  

Ik bel het ziekenhuis wie na mijn verhaal natuurlijk zegt dat ik even langs moet komen. Zowel de man als oudste zoon zijn aan het werk dus ik heb niemand ‘snel’ bij de hand om even op te passen. Eigenlijk heb ik de man vandaag niet zoveel op de hoogte gehouden van hoe of wat, aangezien hij nogal snel panikeert 🙈, dus hij schrikt even maar neemt de eerste de beste bus naar huis. Dus nog even geduld voor de man thuis is. Gelukkig duurde het niet lang voor hij thuis was en kon ik, met voor de zekerheid een pyjama - tandenborstel, een lang oplaadsnoer, enz, richting ziekenhuis.