Zwanger na verlies

April 2025, inmiddels ben ik alweer 35 weken zwanger van de derde, een meisje. Deze zwangerschap is zo anders dan de vorige twee. Waar de eerste twee vol geluk en geniet momenten zaten, is dat nu ver te zoeken. De eerste weken zat ik in volledige ontkenning. Na de ontkenning kwam angst om de hoek kijken. Ik kreeg allemaal herbelevingen aan de periode dat we Nolan verloren. Iedere controle bij de verloskundige was spannend, het vertrouwen is volledig weg. Ookal heb ik tijdens de zwangerschap nooit eerder problemen gehad, door deze ervaring ben je gaan geloven dat alles mis kan gaan. Bij elke echo en controle was ik klaar voor het bericht dat het hartje niet meer zou kloppen. Bij 1 controle kon ze het hartje niet direct vinden waarbij ik volledig in paniek schoot en in tranen uitbarstte op de tafel. De verloskundige heeft me daarop direct meegenomen naar de echo kamer om daar te kijken. Binnen no-time had ze haar gevonden met een kloppend hartje, wat een opluchting. Tussen de momenten van angst door lukte het ook om van de kleine momenten te genieten zoals het kopen van kleertjes en het voelen van de eerste schopjes. Maar de angst om weer een kind achter te moeten laten overheerste. En wat is er erger dan een kind achter te moeten laten, al je kinderen verliezen. En dat zou kunnen door zelf dood te gaan, zo groeide de angst om deze keer zelf dood te gaan bij de bevalling. Die angst werd zo overheersend dat ik er een EMDR behandeling voor nodig had. Na de behandeling ging het gelukkig al snel beter. Helaas is het nog steeds niet onbezorgd genieten van de zwangerschap. Het blijft met pieken en dalen en nu met 35 weken zwangerschap ben ik op. Fysiek kamp ik weer met bekkeninstabiliteit waardoor zelfs lopen een uitdaging is. Alle energie gaat naar de zwangerschap, maar ik heb ook nog een dame van 5 rond lopen die aandacht wil en door het trauma van 2 jaar geleden ben ik snel overprikkeld waardoor zij niet de mama heeft die ik graag voor haar wil zijn. Samen een spelletje aan de tafel doen kost me al zoveel energie dat ik daarna veel harde buiken krijg en ik me terug moet trekken om rust te nemen. Dan voel ik me zo schuldig dat ik haar niet meer aandacht kan geven. Ik doe wat ik kan, maar ik zou zoveel meer willen doen. En dat dat niet lukt, voelt als falen. Een gevoel waar ik voorheen nooit zoveel moeite mee had, maar sinds het verlies van Nolan en deze zwangerschap, heb ik het gevoel dat alles perfect moet. Iets wat ik echt weer zal moeten leren los laten. Goed is ook goed genoeg.