Hoe ik contact kreeg met mijn overleden kind

Je kind verliezen is het ergste wat je kan overkomen. Je hoort je kind niet te overleven.. toch? Ik begreep mensen niet die zeggen: “Voor alles in je leven is een reden”. Een kind hoort niet jong te overlijden, daar is toch geen goede reden voor?

En toen overleed mijn kind. Na een heftig, intensief leven van 3 maanden. Hij lag 2 maanden van zijn leven in het ziekenhuis, op de intensive care. Maar 4 weken is hij thuis geweest. Na die 4 weken werd hij weer opgenomen in het ziekenhuis, waar hij is overleden aan een longontsteking met bloedvergiftiging.

Ik dacht dat ik het niet aankon

Tot de laatste dag van zijn leven hebben we altijd hoop gehouden dat hij weer mee naar huis kon. Ik heb Jens diverse keren gesmeekt om te blijven en te vechten. Want Jens verliezen was mijn grootste angst, dat kon ik niet aan, dacht ik. En toen kregen we het fatale gesprek met de arts. Ze konden niets meer voor hem doen. De grond sloeg onder mijn voeten vandaan. Ik brak en begon hartverscheurend te huilen. Mijn kind, dat kon toch niet!

Die nacht is Jens overleden, heel rustig lag Jens tussen mij en mijn man in. De artsen kwamen zeggen dat zijn hartslag steeds langzamer werd en dat het nu niet lang meer kon duren. Het was alsof ik uit mijn lichaam trad, ik legde mijn hand op Jens z’n hart en ik zei de woorden: “Lieve Jens, laat maar los, het is goed zo”. Later besefte ik dat dat dit mijn ziel was die dit zei. Om de overgang van Jens naar het licht goed te laten verlopen. Mijn hogere zelf nam het van mij over omdat ik dat zelf niet kon zeggen. Ik wilde Jens niet kwijt. Ik raakte in diepe rouw.

Ik voelde wel direct dat dit niet zomaar gebeurde, maar ik kon niet uitleggen waarom. Ik voelde in mijn hart dat het goed was zo. Maar mijn hoofd vertelde mij wat anders.

Na zijn overlijden wilde ik antwoorden, ik wilde weten waarom Jens zo jong moest overlijden, wat was de reden?

Op zoek naar een medium

Ik ging op zoek naar een goed medium. Het eerste medium kreeg contact met de ziel van Jens. Ik was blij om te horen dat het goed met hem ging maar ik wilde weten waarom. Ze zei: “Dat zullen we nooit weten”. Ik zei: “Jens z’n overlijden is niet zomaar, dat voel ik”.

Zodoende ging ik verder op zoek en kwam bij een medium die mij wel de reden kon geven. Het overlijden van Jens had een reden en een boodschap/levensles voor mij en mijn hele gezin. Ook voor (de ziel van) Jens was dit een belangrijke levensles. Jens zijn ziel had hier zelf voor gekozen. Dit gaf mij een vorm van rust, acceptatie en troost.

Ook vertelde ze mij dat ik andere ouders ging helpen, nadat ik mijn levensles had aangepakt en mijn weg door het rouwproces had doorlopen. “jij bent kindertolk en jij kan ook met overleden zielen communiceren, ook met Jens zijn ziel,” zei ze. Doordat jij dit zelf hebt meegemaakt word jij een inspiratie voor veel ouders. Ik voelde in mijn hart dat dit mijn weg werd en mijn missie. Hoe deze eruit kwam te zien? Nog geen idee. Maar ik ging ervoor. Ik ging door de zwaarste pijn en verdriet heen. Ik liep er niet voor weg en ging de diepe pijn en het gemis aan. Ik heb gehuild, geschreeuwd, ben heel boos geworden. Ik ben op zoek gegaan naar rouwtherapie maar naar 3 keer voelde ik dat dit de weg niet was voor mij, ik miste het spirituele aspect.

Ondanks mijn verdriet en het zware donkere gevoel ging ik aan het werk met mijn levensles: zelfliefde. De boodschap van Jens: “Voel net zoveel liefde voor jezelf als voor mij, mama”.

Motivatie

Ik kreeg een flinke dosis motivatie want Jens zijn dood mocht niet voor niets zijn geweest, vond ik!

Heel veel boeken ging ik lezen over rouwverwerking. Liet de standaard boeken liggen en las alleen de spirituele boeken. Bijvoorbeeld: Het sprookje van de dood. Ik volgde diverse cursussen en ging het verdriet aan, ik werd mij bewust van mijn blokkades die mijn zelfliefde blokkeerden.

Ik ben al jaren kindertolk en heb in mijn praktijk vele ouders geholpen om het negatieve gedrag van hun nieuwetijdskind te vertalen, maar het lukt mij niet om met de ziel van Jens contact te leggen.

In gesprek met de ziel

Intussen kreeg ik al diverse aanvragen van ouders van overleden kinderen die wilden weten waarom hun kind was overleden, maar ik kon het nog niet! Ik kreeg niet eens contact met mijn eigen kind.. Hoe graag ik dit ook wilde, ik moest eerst door mijn pijn heen en dan zou er ruimte komen voor het contact met Jens. Ik ging verder met mijn eigen proces en op een dag hoorde ik de stem van Jens in mijn hoofd. Jens is maar 3 maanden oud geworden en maakte amper geluid, maar ik voelde en wist dat dit de ziel van Jens was. Ik heb alles laten vallen waar ik mee bezig was en ben in gesprek gegaan met zijn ziel.

In de volgende blog vertel ik hoe dat was.

Veel liefs, Collinda

Trending op Mamaplaats: Onze wereld op z'n kop: "We hebben de diagnose"