11 maanden geleden
Het grote verlies van onze John🤍
“Deel 3” verschrikkelijk zware maar mooie dagen!
31 maart, de dag nadat onze zoon is geboren werden we vroeg wakker. Ik kreeg mijn controles en ik weet nog dat ik wakker werd met veel pijn. De vorige dag had ik te veel morfine gehad waardoor ik goed ben gecontroleerd. van deze dag weet ik nog dat mijn schoonouders en mijn eigen ouders zijn langs geweest. Ik lag op de kraam afdeling, helemaal achter in de gang waar nog meer ouders lagen maar dan met een huilende baby naast zich. Achteraf vind ik dit erg moeilijk om aan terug te denken. Ik weet nog dat ik op mijn kamer uitzicht had op de weg en ik kon de trauma helikopter op het dak zien vliegen. ik had een grote douche met naast de deur een commode met een badje en een aankleed kussen, leeg! mijn bed stond onder een soort sterren hemel van lampjes met achter mij een grote plaat met schaapjes. Alles stond klaar John zijn kleertjes, sokjes, dekentje, speentje, maxicosi en noem maar op. Op dat moment dachten wij allemaal dat John gewoon levend mee zou gaan naar ons huis waar zijn kamertje al vanaf week 20 gereed stond!
We gingen heel vaak naar John toe, en door veel zusters die hem verzorgen werd er goede hoop gehouden. We kwamen bijvoorbeeld bij hem en we mochten zo veel mogelijk bij hem zijn maar we moesten wel oppassen met te veel bezoek anders zou het misschien te zwaar voor hem zijn. John begon steeds stuipen te laten zien wat duit op flinke zuurstof te kort. dit wisten we natuurlijk al, maar dat hij die stuipen liet zien was toch echt wel een slecht teken. Daarom waren er ook artsen die achteraf al wisten hoe ernstig het was, zij zeiden juist dat we met veel mensen (wel in kleine groepjes natuurlijk) mochten komen en hem moesten strelen en kusjes geven! De artsen besloten John medicatie te geven voor de stuipen. Er waren 3 soorten medicatie en ze begonnen bij de minst zware die zouden ze die steeds omhoog schroeven tot op zijn hoogst en als dat niet hielp deden ze dat ook bij de volgende en die daarna.
Rond de middag kwam mijn eigen verpleegster en die vertelde dat mijn katheter er uit mocht en mijn vocht afgekoppeld, dan mocht ik proberen te staan. Als dat zou lukken mocht ik douchen! Ik was op dat moment alleen nog maar bij John geweest met mijn bed waardoor ik hem nog niet goed had kunnen zien, dus dit liet ik me geen 2 keer zeggen! Nadat ze de katheter had verwijderd deed ik mijn bed omhoog en hielp de verpleegster mij rechtop ze koppelde de vocht af. Het infuus moest nog even blijven zitten. Terwijl de zuster nog iets aan het rommelen was naast mij ben ik gaan staan en naar de douche gelopen, waar ze wel van schrok en vroeg moet ik je niet helpen? Dit wilde ik niet ik wilde gewoon even alleen douchen en mijn man zou me helpen met afdrogen.
Mijn man besloot die nacht even naar huis te gaan om bij te tanken, hij had immers alles bewust meegemaakt. Van de eerste wee tot het reanimeren aan toe! Mijn moeder is bij me gebleven die nacht. We zijn samen nog even naar John gegaan en hebben hem voor gelezen uit zijn eerste bijbeltje, daarna zongen we het “ik ga slapen ik ben moe”