Ervaring met de abortuskliniek

Het is nu een halfjaar geleden. Nog steeds lig ik er met momenten wakker van. Ik raakte zwanger. Niet gepland. Voor hem niet gewenst. Ik was er al vroeg bij, na enkele dagen misselijk wakker te zijn geworden, krampen te hebben zonder naderende ongesteldheid, deed ik een zwangerschapstest. Al snel verscheen een heel licht schaduwstreepje. Ik twijfelde of deze positief was of niet. Die namiddag deed ik een 2e test. Weer een schaduwstreepje. Paniek, twijfel en blijdschap wisselden elkaar af. De dag erop deed ik nog een test. Het streepje was iets duidelijker. Ik was zwanger. Al wenend belde ik de "papa" op. Zoals verwacht werd hij kwaad en even later stond hij aan mijn deur. Hij wilde koste wat kost dat ik het kindje zou laten weghalen. Dat is niet wat ik zelf wilde. Zonder mijn weten maakte hij een afspraak bij Luna in Oostende. De week naar die afspraak toe dreigde en chanteerde hij me dagelijks. Ik zou een slechte mama worden, ik zou zijn leven verpesten, door mij zou hij zijn studie stopzetten en naar het buitenland moeten vluchten. Hij wilde het kindje niet horen, zien of ruiken. Dit waren zijn letterlijke woorden en raakten me diep. Dat ik niets van hem hoefde en de zorg helemaal op mij zou nemen was niet voldoende. Het kindje moest weg.

 

Ik wilde niet mee naar de abortuskliniek, maar, hoe naïef ik toen was, dacht ik dat ze daar aan mijn kant zouden staan. Dat ze me daar zouden steunen in mijn wens het kindje te houden. Ondertussen had ik best veel tests gedaan uit ongeloof, verwarring. Maar ook uit angst dat de test wit zou zijn en de zwangerschap niet echt was. Ik was bang voor een miskraam.

Die woensdag vergeet ik nooit meer. Wat was ik bang! In de wachtzaal zaten 2 zussen lachend naar een gsm te staren. Wat later kwam een moeder toe met haar tienerdochter. Een angstige vrouw die zat te huilen en een koppel dat even verward en angstig keek als ik. Eerst moesten we de praktische zaken regelen. Hier gaf ik voor het eerst aan geen abortus te willen. Enige wat ik als antwoord kreeg was: "het is heel moeilijk hier te zijn, maar het komt echt wel goed. Eerst ga je met een psycholoog praten en erna met de dokter". Ze zei het net of ze tegen een kind praatte. Waarom werd niet naar me geluisterd? Even later mochten we naar de psycholoog. De "papa" was enorm goed bezig zijn charmes in de strijd te gooien, praatte neerbuigend over me. Uiteindelijk vroeg ik of ik het gesprek alleen mocht doen. Ik was angstig, zat ongemakkelijk op mijn stoel en moest huilen. Mijn hoofd voelde als één grote warboel. Hoe hard ik ook aangaf daar niet te willen zijn, er werd niet geluisterd. Ze vroeg hoe ik zwanger was geworden. Ik gaf aan de pil te nemen en niet ziek te zijn geweest of een pil te hebben overgeslaan. Ze bleef doorvragen of ik niet ziek was geweets waarna ik uiteindelijk zei 2 maand geleden een voedselvergiftiging gehad te hebben. Ja... ja dat moet de oorzaak zijn. Mijn vertrouwen werd zoveel lager. Hoezo ben ik 4 weken zwanger na een voedselvergiftiging van 8 weken geleden? Weten ze hier wel wat ze doen? Na dit gesprek werd me verteld dat ik naar de dokter moet. Dit is protocol dus ik kon niet eerder weg. Hoezo niet als ik geen abortus wil?

Hier liep het compleet fout. De dokter had een enorm strenge en onvriendelijke blik. Ik werd veroordeeld voor alles wat ik zei of deed. Ik heb uitslag op mijn benen, hier heb ik al lang last van. De blik op haar ogen vergeet ik nooit! Wat kwetsend! Daar sta je dan halfnaakt voor een (verplichte, ondanks er op de site staat vrijwillige) echo. Haar ogen bleven op mijn benen gericht. Ik gaf aan pas 4 weken te zijn aangezien ik die maand maar 1 keer samen was geweest met de "papa". Dit negeerde ze. Nogmaals gaf ik aan geen abortus te willen. Ook dit werd genegeerd. Op de echo zag je niets, geen wonder bij zo'n prille zwangerschap. Maar hoe ze het vertelde" "hier is niets te zien hoor, enkel wat licht verdikt baarmoederslijmvlies, ben je zeker dat je een positieve test had?". "Uhm ja, ik deed er een stuk of 15 afgelopen week". Hier keek ze me met een enorme frons op aan. "Waarom zou je zoveel testen? 1 test is genoeg hoor." Want als je plots uit het niets een licht positieve zwangerschasptest vast hebt maak je meteen een afspraak in een abortuskliniek? Dringt het meteen tot je door?Hierna mocht ik me aankleden en wilde ze nog een gesprek. Ik beefde, voelde me niet gehoord en was bang. Ze zette een dreigende toon op. Keek enorm op me neer en stelde me vragen waar ik door de angst niet goed op antwoorde, alles kwam er verkeerd uit. "Heb je een goede woning?" Ik stond op het punt te verhuizen, was net een huurwoning op het laatst ontzegd dus zocht naar iets anders. Ik woonde momenteel tussen verhuisdozen en dat kwam verkeerd over. Het feit dat ik geen goed contact met mijn ouders had vond ze ook niet goed. Toen moest ik horen hoe ze zelf nog iedere dag op de koffie gaat bij haar mama? Is dat een vereiste om voor je kindje te kunnen zorgen? Ik was onder begeleiging van een psycholoog doordat ik OCD heb. Ook dit werd tegen me gebruikt. Ik was te eerlijk, voelde me of ik bij de politie zat en verhoord werd na een misdaad. Alles gebruikte ze tegen me en steeds die frons en dreigende toon. Uiteindelijk moest ik horen hoe erg het moet zijn voor meneer dat er tegen zijn wil in een kindje komt. Uhm pardon?? Hoe erg het is voor een kindje om zonder papa groot te worden? En toen, het ergste. Doorheen het hele gesprek probeerde ze me iot abortus te overhalen. "Wat je nu beslist hoeft niet je definitieve beslissing te zijn", "abortus mag tot 14 weken", "je hebt nu 6 dagen wachttijd, hierna mag je meteen weer een agspraak maken", "je mag altijd bellen als je je bedenkt", "als je je binnen enkele weken bedenkt hoef je die wachttijd van 6 weken niet over te doen, je mag meteen voor abortus komen", "weet dat je tot 14 weken mag terugkomen". Ik gaf nogmaals aan geen abortus te willen. Hier werd ze bijna kwaad om. "Ik ben niet bang in te grijpen, als een situatie volgens mij niet goed zit geef ik die door. Vanaf de eerste echo bij de gynaecoloog zal kind en gezin op de hoogte gesteld worden van je situatie en zullen ze je goed opvolgen, als het nodig is zal pleegzorg opgebracht worden". Uhm pardon????? Hierna wilde ze de naam van mijn huisarts en psycholoog want die zou ze zeker op de hoogte brengen.

Gelukkig stonden ze aan mijn kant. Mijn psycholoog was net zo geschrokken als ik, ook zij dacht dat het goed was steun te zoeken bij de abortuskliniek om tegen de "papa".

De dag erop had ik sowieso een afspraak bij de huisarts voor een bloedafnamen. Hij gaf aan reeds gebeld te zijn geweest door de abortuskliniek "ik sta achter jou" zei hij er meteen achteraan. Dit stelde me gerust. Maar wat was ik bang!

3 weken later kreeg ik een miskraam. Hier heb ik enorm veel verdriet aan gehad. Ik heb en zou nog zo hard moeten en willen vechten voor mijn kindje. Ik had niet opgegeven, en toch raakte ik mijn kindje zo vroeg al kwijt. Een kindje dat er, in de korte tijd dat het mocht groeien, er voor veel mensen al niet mocht zijn.

We zijn een half jaar verder. Mijn kinderwens is door deze ervaring alleen maar groter geworden. Ik weet dat ik een goede mama zal zijn! Maar wat ben ik bang dat de vooroordelen van die vrouw me in een volgende zwangerschap zullen achtervolgen.

Dreigen over pleegzorg nog voor het hartje klopt na een gesprek van hooguit 15 minuten. Hoe kom je erbij?

Trending op Mamaplaats: "Niet schrikken maar er is een kans dat uw dochter downsyndroom heeft"