Er komt maar geen einde aan (3/3)

In mijn vorige blog vertelde ik meer over de ingreep om het restweefsel wat was achtergebleven nog te verwijderen. Een emotioneel beladen dag waar ik nog vaak aan moet terugdenken. Wat een dag..

Het laatste waar ik over vertelde was het moment waarop ik wakker werd op de uitslaapkamer. Zodra ik van alles hoorde kon ik gelukkig vertrekken. Al die geluiden, al die mensen, ik kon er niet zo goed tegen. Een tweetal verpleegsters hebben mijn plakkers op mijn lijf weggehaald en ik werd afgesloten van de monitor. Althans, ik denk dat dat op de uitslaapkamer is gebeurd. Het volgende moment namen weer twee andere verpleegsters me mee naar de afdeling. Ik ben niet naar de afdeling gynaecologie gebracht en kreeg een kamer alleen. 

Ook op deze afdeling mocht mijn emotie er gewoon zijn en voelde ik me begrepen in mijn verdriet. Ik kreeg de vraag of ze mijn contactpersoon konden bellen of dat ik het zelf wilde doen. Ik koos ervoor om zelf te bellen, de verpleegster bleef wel naast mijn bed. Ik had nog geen besef waar ik was beland op dat moment. Ik belde mijn vriend met de mededeling dat hij naar me toe mocht komen, van hem hoorde ik ook voor het eerst dat de operatie goed was gegaan. Hij werd al na een kwartier/twintig minuten gebeld door de arts dat ze me goed hadden geholpen. Hij zou meteen richting het ziekenhuis komen. Voordat hij arriveerde heb ik nog even gerust en probeerde ik bij te komen van de narcose. 

De tijd verstreek, maar voor mijn gevoel was het al 15.00uur toen het pas 12.00uur was. Zodra mijn vriend gearriveerd was probeerde ik maar gewoon op de bel te drukken. Ik mocht naar huis zodra ik naar het toilet kon en wat gegeten had. Met die insteek dacht ik, ik ga het gewoon proberen. Hobbel 1 was snel gegaan, ik voelde geen pijn en het ging prima. Gelukkig had ik zelf maandverband in mijn tas gestopt 's ochtends, ik lag immers niet op een afdeling waar ze dat voorhanden hadden. Nadat hobbel 1 was geslaagd wilde ik ook het eten afstrepen. Ik startte met een glas water en nam me even de tijd hiervoor. Vervolgens viel de boterham met kaas ook prima. Na enige tijd vond ik het wel prima en was ik uitgelegen. Wat wilde ik graag gewoon naar huis! 

Ik moest echter wachten op twee injecties, de trombose spuit kwam al vrij vlug. De anti-rhesus D liet echter lang op zich wachten. Compleet moe van alle emoties en de hele gebeurtenis lag ik maar wat te wachten. Uiteindelijk kwam de prik rond 17.00uur, dat was me een dagje wel..
En ik maar denken dat ik om 15.00uur thuis was.

De dagen erna krabbelde ik thuis wat op, maar wat een opluchting, ik had geen pijn! Het bloedverlies hield ook binnen vijf dagen op. Na twee dagen dacht ik alweer te gaan werken, daar ben ik wel van terug moeten komen. Advies: Neem je tijd! Meer tijd dan ik mezelf gunde. Twee dagen opknappen van een narcose en lange dag ziekenhuis met ingreep is écht niet voldoende. Ik bleef twee dagen langer thuis en ben toen kantoorwerk gaan uitvoeren. Ik sprak met mijn werk af om het op te gaan voeren, eerst 50%, daarna 75% en nu deze periode weer volledig. De ruimte die ik kreeg gaf me rust, ik kon op mijn tempo mijn werk hervatten. Heel fijn!

Na twee weken stond een telefonische afspraak gepland met de gynaecologe, dat dit een telefonische afspraak was zat me al niet lekker sinds mijn ontslag in het ziekenhuis. Ik kreeg in het ziekenhuis bij ontslag een brief mee en dat was het. Ik zat echter nog met heel veel vragen in mijn hoofd. Het loslaten van deze gebeurtenis heeft echt tijd nodig (gehad). Ik besloot om te bellen naar de afdeling en mocht gelukkig de dag erna al op live gesprek waarbij ze écht de ruimte en tijd bij hadden ingepland. 
Zo trots op mezelf dat ik me niet heb laten afschepen met een telefonische afspraak. 

Vallen en opstaan, dat is het tot nu toe. Zoals mijn afbeelding zegt, laat maar.. laat maar los, dan draag je minder mee. Daar geloof ik heilig in, maar wat is dat verdomd moeilijk! 
Lees in mijn volgende blog meer over de afspraak en het vervolg. Al zal dit vervolg steeds langer op zich laten wachten..

Trending op Mamaplaats: Brief aan mijn zoontje: "Jij maakt het leven een mooiere plek"