Domme pech: het grote verlies van onze John 🤍

16-06-2020 kregen mijn man en ik een relatie. Omdat hij al een huis had en we al heel snel zeker waren van onze zaak besloten we vrijwel direct te stoppen met de pil. We zijn 26 februari 2021 getrouwd voor de gemeente. Hij werkte op dit moment in de binnenvaart en werkte week op week af , ik vond dit wel pittig want hierdoor was ik altijd een week alleen. De kinderwens was en is heel groot en we probeerden zwanger te worden. 

Zondag 26 september 2021 kwamen we er achter dat we in verwachting waren, we waren door het dolle heen maar helaas was deze zwangerschap van korte duur. Toen ik ,uitgerekend via mijn cyclus, ongeveer 7 weken zwanger was ging het helaas mis 1 oktober 2021 begon ik te bloeden en ben ik het kwijtgeraakt. 

26 februari 2022, een jaar na de eerste trouwerij, besloten we ook nog voor de kerk te trouwen want we zijn christelijk en wilden graag ons huwelijk opdragen aan God. Dit kon voorheen niet door Corona. Deze dag droeg ik ook een trouwjurk en hebben we een receptie en feest gehouden . Nogsteeds wilden we graag zwanger raken en hadden een hond gekocht, deze is op de datum van onze miskraam geboren. Mercy heet onze hond wat “Genade” betekent.

17 juli 2022 kwamen we er opnieuw achter dat we zwanger waren. Wat waren we blij! De eerste 16 weken heb ik overgegeven maar dit vond ik helemaal niet erg , ik was juist super blij omdat ik daardoor het gevoel had dat ik deze keer “goed” zwanger was. De maanden vlogen voorbij en wat genoot ik van mijn zwangerschap! Ik voelde me mooi en zelfverzekerd, ook de trapjes en bewegingen vond ik geweldig. Tot 40 weken kon ik fietsen, ik was actief en voelde me goed. De laatste week deed ik rustig aan omdat ik me wel bewust was dat ik niet alleen voor mezelf moest zorgen maar ook voor het kindje in mijn buik.

28 maart 2023 6 dagen na mijn uitgerekende datum voelde ik ons kindje niet echt meer, en heb toen mijn verloskundige gebeld. Ze kwam langs en alles klonk goed! Ik moest wel even naar het ziekenhuis voor de zekerheid om een CTG omdat ik overtijd liep. De CTG zag er goed uit! Ik wilde eigenlijk graag thuis bevallen, maar hoewel ik genoot van mijn zwangerschap was die laatste week best wel zwaar. Ik sliep niet meer, had het erg in mijn rug en ik begon echt te waggelen. Dus we besloten dat ik wel ingeleid wilde worden. Ik mocht de volgende dag al terug komen voor het plaatsen van een ballon en daar was ik super blij mee omdat dat betekent dat ik binnen 3 dagen ons kindje in mijn handen had.

29 maart 2023 om 10 uur kwamen we weer terug in het ziekenhuis. Eerst kregen we een CTG die zag er ook weer goed uit en toen deden we een poging van het plaatsen van de ballon. Mijn baarmoeder mond was nog helemaal gesloten, en we kregen de ballon er met geen mogelijkheid in dus besloot de gynaecoloog om een gel te plaatsen. Deze moest 4 uur inwerken en dan zouden ze nog een poging doen. Ik begon gelijk “krampen” te krijgen wat volgens de gynaecoloog normaal was. Na die 4 uur deden ze nog een poging en deze keer lukte het wel om de ballon te plaatsen. Na het plaatsen moest ik nog een keer aan de CTG , we kregen daar ondertussen avond eten want het was intussen al 6 uur, en mochten daarna naar huis. Al die tijd had ik al menstruatie krampen die op en af gingen, en omdat dit mijn eerste kindje was wist ik niet dat dit beginnende weeén waren. Ik besloot toch om ze te timen voor de zekerheid. Toen we thuis kwamen zijn we even om de koffie gegaan bij mijn schoon moeder en daarna heb ik me thuis omgekleed en ben ik even op de bal gaan zitten . Om 10 voor half 9 had ik al weeén die regelmatig waren, alles bij elkaar 5 min. Deze weeén vond ik niet heel pijnlijk omdat ik met mijn menstruatie heel wat buikpijn gewend was. Ik besloot in bad te gaan en toen voelde ik even niets meer. Ik besloot om 10 uur naar bed te gaan met mijn man omdat we de volgende ochtend om 6 uur van bed moesten voor de inleiding, dachten we. Toen ik ging liggen werden de weeén heftiger , ze kwamen sneller op elkaar en werden echt pijnlijk. Ik heb het bad weer vol laten lopen maar dat hielp deze keer niet. Ik ben naar beneden gelopen en heb mijn man laten liggen.

Om 12 uur waren de weeén en de rust bij elkaar 2 minuten dus besloten we de verloskundige te bellen. Die is om half 2 gekomen en die ging voelen hoeveel centimeter ontsluiting ik had en ze luisterde even naar het hartje. Ze vertelde dat ik maar 1 maximaal anderhalve centimeter had en dat ik toch nog even moest doorzetten. Mijn man is weer naar bed gegaan want ik wilde dat die goed ging uitrusten, en ik ben beneden gebleven. Om half 4 trok ik het niet meer en heb ik mijn moeder gebeld, die zou ook bij de bevalling zijn. Mijn moeder heeft mij tot 6 uur geholpen om de weeén op te vangen. Ik moet zeggen dat het heel heftig was en dat het me niet lukte om de weeén goed op te vangen. 

30 maart 2023 om 6 uur heb ik mijn man wakker gemaakt en zijn we naar het ziekenhuis gereden. De meest verschrikkelijke rit van mijn leven!! Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis kreeg ik een kamer en ging de verloskundige van het ziekenhuis kijken hoe het er voor stond. Ze voelde of ik al meer ontsluiting had en ook zij voelde maar 1 cm ontsluiting. Ze zij, “ik ga het balonnetje verwijderen en dan voel ik nog een keer “ , toen ze de ballon verwijderd had , bleek ik al 6 cm ontsluiting te hebben ! Wat een opluchting! En wat is dat snel gegaan voor een eerste kindje! Ik heb alles uitgetrokken en ben onder de douche gesprongen. Opeens kon ik mijn weeén goed opvangen en ik voelde me alsof ik de hele wereld aan kon! Na 3 kwartier had ik het gevoel alsof ik moest poepen, op dat moment werd de nacht dienst over genomen door de dagdienst en kreeg ik een nieuwe verloskundige. Deze verloskundige vertrouwde het niet, en hoewel ik alleen gelaten wilde worden om naar het toilet te gaan wilde zij graag dat ik ging liggen en kijken hoe ver mijn ontsluiting was. Ik heb een shirt aan getrokken en ben gaan liggen. Toen bleek dat ik al 8 cm ontsluiting had met persdrang! De verloskundige wilde mijn water breken en een andere verloskundige zou de CTG aansluiten. Toen mijn water werd gebroken voelde ze in eens de navelstreng en op dat moment kreeg iedereen paniek waardoor ik wist dat ik juist rustig moest worden! Op de CTG was maar 1 hartslag te zien. Daar lig je dan, geen medicatie, iedereen in paniek en niet wetende wat er nou eigenlijk aan de hand is. De verloskundige die mijn water heeft gebroken is direct met haar hand naar binnen gegaan om het hoofdje terug te duwen en vertelde mij dat we per direct naar de OK moesten. Tijd voor een ruggenprik was er niet. Iedereen begon te rennen naar de OK en mijn moeder moest achterblijven, mijn man werd onder het rennen aan gekleed, het was net een film. Ik vroeg aan de verloskundige die op mijn bed zat om de hele weg het hoofdje terug te duwen, komt het goed ? Ik vergeet haar blik nooit meer ! Ze zij , we gaan ons best doen! Op dat moment ging er een knop om en deed ik er alles aan om mijn persweeén te bedwingen. Toen we aankwamen op de operatie kamer werd ik in slaap gebracht en direct open gehaald. Mijn man heeft alles zien gebeuren en een zuster heeft alles gefilmd. Mijn verloskundige heeft pas los gelaten toen onze zoon uit mijn buik werd gehaald! Wat een enorme held! 

Uiteindelijk is onze zoon 10 min gereanimeerd en hij heeft in totaal 25 min zonder zuurstof gezeten, omdat hij het zo zwaar had heeft hij in het vruchtwater gepoept en dit ook nog ingeademd. Wat is er nou gebeurt? En hoe heeft dit kunnen gebeuren had dit voorkomen kunnen worden ? Heel makkelijk gezegd, de navelstreng is uitgezakt bij het breken van mijn vliezen en nee dit had niet voorkomen kunnen worden , niemand had dit kunnen zien het is een verschrikkelijke “domme pech” die bijna nooit voorkomt. Onze zoon heet John wat “ God is genadig” betekent” . Toen hij stabiel was hebben ze hem klaar gemaakt voor de reis naar het UMC Groningen. Hij is met begeleiding van politiemotoren vervoerd. En ik er achteraan ben een normale spoed ambulance 

Leestip: Dank jullie wel tietjes: "Het is niet gek dat mijn borsten zijn gaan hangen"