De woorden die je nooit wil horen.

Een vervolg op ons verhaal…

Niméa onze dochter van 8 blijkt, opnieuw, acute leukemie te hebben. In de vorige blog is te lezen dat het wat beter leek te gaan en we weer naar huis mochten.

Helaas gaat het na een paar weken weer bergafwaarts. Opnieuw worden alle onderzoeken gedaan, hoe kan het zo snel weer mis zijn?
Uiteindelijk word er een gesprek met de arts gepland, daar schuiven ook nog wat andere artsen aan. Hun gezichten zeggen genoeg. Ik weet het eigenlijk al, ik voelde het aankomen. Maar als de woorden daadwerkelijk uitgesproken worden door de arts is alsof de hele wereld stopt met draaien.

Er is geen behandeling meer mogelijk.

Pats boem….

Ik ben verdoofd, van binnen schreeuwt mijn hele lijf het uit, mijn hart breekt in duizenden stukken, maar wat je ziet is verslagenheid. Alsof het besef er nog niet is. We willen niets liever dat ze eindelijk verlost is van al deze ellende. Het ziek zijn, de behandelingen, alle vreselijke procedures die ze moet ondergaan, de weken ziekenhuis. Haar leven is niet zoals het moet zijn. Maar we hoopten natuurlijk op genezing.

En dan komt het besef dat we het aan onze dochter moeten gaan vertellen. Hier gaan we begeleiding voor krijgen.