2 jaar geleden
De "pretecho" from hell
Waar bijna niemand over nadenkt bij het plannen van een pretecho is dat het ook kan uitdraaien op 1 grote hel.
We gaan de kamer binnen en ik ga liggen. We verbazen ons erover hoe groot de tv is die daar hangt en maken er nog grapjes over met elkaar.
De gel is zoals altijd koud en de man gaat voor mijn gevoel wild heen en weer met het echo apparaat. Na een paar minuten kijken vraagt hij aan ons: " Als ik iets zie aan het kindje willen jullie dat dan weten?" Op dat moment gaan bij mij alle alarmbellen in mijn hoofd af. Ja natuurlijk wil ik dat weten maar nee niet nu, dat kan niet, oma is erbij dat is niet hoe het hoorde te gaan!
Ik ben niet snel stil maar ik bevries en durf eigenlijk niets te vragen. Mijn oma vraagt wat er dan te zien is en ik denk alleen maar hou op, niet doen ik wil dit niet. Dit kan toch niet waar zijn dat er iets niet goed is. Ergens hoor ik hem zeggen dat hij een vochtblaas ziet in de nek van de baby en dat hij wel kan zeggen dat het er niet goed uitziet. Ik vraag nog of hij wel het geslacht kan zien, alsof dat nog belangrijk is op dat moment. Hij geeft aan dat hij denkt dat het een jongen is maar durft het niet zeker te zeggen.
Na de betaling (want ja ook dan moet je gewoon betalen) krijgen we een foto mee en hij wenst ons sterkte. Ik sta buiten, ik rende naar buiten, ik kreeg geen lucht en eenmaal buiten komt het keihard binnen. Ik schreeuw, huil, ben in paniek, geschrokken en intens verdrietig. Ik geef de telefoon aan mijn oma en vraag of ze mn ouders willen bellen. Zij zijn op visite en ik wil dat ze naar huis komen. De weg naar huis is 1 grote waas.
Eenmaal thuis komt de verloskundige langs en die hoort ons verhaal aan en belt met het ziekenhuis. We kunnen pas na het weekend komen voor verder onderzoek. Het is vrijdagavond en ik voel me leeg, onveilig, intens verdrietig en lamgeslagen. Na de zoveelste woede uitbarsting, huilbui kijk ik wezenloos voor mij uit. Hoe ga ik dit weekend doorkomen.
De volgende ochtend heb ik een appje van mn zus hoe de echo was. Ik app haar terug dat ik zo even langs kom om het persoonlijk te vertellen. Ik rij erheen en probeer niet te huilen. Bij binnenkomst roep ik het is waarschijnlijk een jongen maar er is iets helemaal mis en ik breek voor de zoveelste keer. Ik wist niet dat een mens zoveel tranen kon hebben.
Die avond was ik weer compleet overstuur en is uiteindelijk in overleg met de artsen besloten dat ik een slaappil mocht gebruiken. Ik was doodop maar kon niet slapen. Ik zat de hele nacht op google van alles op te zoeken om me voor te kunnen bereiden op wat er zou kunnen komen. Ik denk dat er toen in mijn hoofd al een stem was die mij vertelde dat wij ons kindje gingen verliezen maar dat wilde ik toen nog niet geloven. Je houdt hoop totdat alle hoop je wordt ontnomen.
Kun je ook lezen: Met 21 weken de vruchtwaterpunctie
MammaBoZ
Hier precies het omgekeerde....wij kregen bij de pretecho te horen alles ziet er prachtig uit wat een mooi meisje.... Drie dagen later bij de termijn echo kregen wij het nieuws dat ons kindje een open ruggetje en een waterhoofdje had ook onze bubbel klapte volledig uiteen
Anoniem
Ze moeten het vragen. Dus heel goed dat het wordt gevraagd zodat je sneller doorgestuurd kan worden voor eventuele hulp. Wel vreselijk wanneer je slecht nieuws krijgt als je voor fun gaat.
Anoniem
Hier bij ons ook precies het zelfde. Wij gingen oud jaars middag, toen kregen we te horen dat het niet goed zat. Ik weet nog goed dat ik ben weg gelopen zonder te betalen (dit is geen pretecho zei ik tegen die mevrouw).
Anoniem
Ik weet precies bij we je bent geweest voor de echo… wij zijn daar ook geweest voor een pretecho en kregen dezelfde vraag: als ik iets zie, willen jullie dat dan weten?
Anoniem
Die vraag kreeg ik ook. Maar dan voor de echo. En er was niks aan de hand. Hoeft dus niet dezelfde kliniek te zijn.
Anoniem
Hier ook die vraag nog voor de gel op mijn buik zat. Vast ergens anders, een vrouw in dordrecht. Typisch een vraag die vooraf gesteld hoort te worden inderdaad
Anoniem
Dat vragen ze altijd bij de pretecho.