Dag lief meisje 💔 *triggerwarning*

We gaan naar huis en houden het nieuws nog even stil naar Niméa en de kinderen toe. We delen het wel met familie. We gaan alles op alles zetten om Niméa nog een fijne tijd te geven zolang ze er nog is. 

Ze gaat, als ze zich goed genoeg voelt, gewoon lekker naar school, daar geniet ze van. Soms maar een halve dag. Spelen met vriendinnetjes. We gaan met ons gezin naar Disney, hier krijgen we uiteraard vrijstelling voor van school, zo fijn! We maken mooie familiefoto’s en een mooie handafdruk van onze handen en nog een losse van Niméa’s handen.

Zo hebben we een aantal heerlijke dagen en uitjes met elkaar, ze moet er altijd flink van bijkomen. We praten veel met haar. We zijn zo trots op onze dappere dochter. Degene die ons ouders heeft gemaakt. Het kindje waar ik als 16 jarige direct verliefd op was toen ik haar op de echo zag. Het idee dat we, over niet al te lange tijd, zonder haar verder moeten doet me zoveel pijn.
 

Een paar, veel te korte, maanden na het slecht nieuws gesprek gaat het steeds slechter met Niméa. Ze krijgt veel pijn in haar lichaam, word erg moe, ziet bleek. De leukemie neemt haar lichaam over. De herfst/winter komt eraan dus de virussen hangen in de lucht.
 

Uiteindelijk besluiten we met elkaar dat de vaste arts, die we al een aantal jaar hebben, Niméa gaat vertellen dat hij niets meer kan doen. Hij verteld haar dat ze al jaren allerlei medicijnen heeft gekregen, maar dat het nu op is, dat er niets meer is wat ze kunnen proberen.
 

Niméa’s afweer is slecht, eind december loopt ze een longontsteking op. Op een gegeven moment besluiten we dat we naar huis willen vanuit het ziekenhuis. Alles word met spoed geregeld dat ze thuiszorg krijgt. We vieren oud & nieuw voor de laatste keer met elkaar. Op 2 januari 2019 gaat het slechter. Niméa zegt dat ze niet wil slapen omdat ze dan dood gaat. Ze voelde het zo goed aan. We zeggen haar dat we bij haar blijven. Ze zegt dat ze iets voor ons in haar bureau la heeft liggen (hier kom ik later op terug).
 

‘S avonds, 2 januari, zegt ze met haar laatste kracht ik hou zoveel van jullie, hierna valt ze in een diepe slaap. Ze krijgt van de thuiszorg pijnmedicatie, en later ook medicijnen om te ontspannen. Ze word niet meer wakker, maar haar hartje is sterk en klopt door. Gavin en ik wisselen af, altijd is er 1 van ons bij haar.
 

Zaterdagochtend, 5 januari 2019 om 05.23 uur, blaast ze haar laatste adem uit. Op 9 jarige leeftijd, ze zou de maand daarna 10 worden. 

Onze dappere strijder Niméa. Trots op hoe jij hebt gevochten. Je hebt een grote leegte achtergelaten.We missen je elke dag. Maar je verdient het om pijnvrij te zijn. Until we meet again. ♥️

Leestip: "Ik had maandenlang bloedverlies na de bevalling"