Daar waar het hartje hoort te kloppen, is het stil

Ik ben onderweg naar het ziekenhuis en zet met m’n niet zo perse heel slimme hoofd de auto in de ‘gewone’ garage. Tsja daar zit nu natuurlijk alles op slot. Wanneer ik daar achter kom sta ik natuurlijk al voor een dichte deur. Snel terug in de auto en richting de spoedparkeerplekken van de geboortezorg.

 

Eenmaal binnen is het stil, er is niemand bij de balie en ik voel me een beetje verloren staan. Na een paar minuten komt er iemand voorbij lopen die mijn aanwezigheid meld bij de coördinator. Ik krijg een triage kamer toegewezen en heb nog goede zin. Benieuwd hoe dit verder zal gaan, krijg ik inderdaad te horen dat dit voor/indalingsweeën zijn, moet ik aan de weeën remmers of zijn we al toe aan longrijpers? Of hoeft dat niet?

Ze wil me aansluiten op de ctg.. maar het blijft heel stil. Nu ligt Kareltje wel vaker beroerd maar ik krijg toch zenuwen. Na een paar minuutjes zeg ik tegen haar dat ik hier heel nerveus van wordt, dat ik al m’n tweeling van de drie verloren ben en dat ik dit niet trek. Ze snapt me en gaat de dienstdoende arts halen. 

Gelukkig is de arts er al snel en zet snel de echo op mijn buik.. Met al 4 kindjes en een hoop echo’s voor dit lieve kereltje kan ik aardig echo’s bekijken en zie ik het zelf al.. Daar waar het hartje hoort te kloppen… is het stil, veel te stil.

Dan hoop je heel even dat hij niet goed ligt, het geluid uit staat, ze helemaal verkeerd echoot, het apparaat kapot is.. maar ook de gynaecoloog die als ‘tweede persoon’ moet bevestigen dat het kindje niet meer leeft bevestigt wat zowel ik als de arts hebben gezien.