Daar ben je eindelijk deel 8

Die dag, na de bevalling, is het een ratje toe aan mensen en zaken regelen.
We waren even naar buiten geweest, luchtje scheppen. 
Bij terug komst was de begrafenisondernemer er ook al vrij snel. Zij fungeert voor ons als tussen persoon. Ging mijn overlijdensverzekering bellen, en toen kwam een grote klap. Ik sta niet verzekert voor kinderen, mijn eigen kinderen. Ik verstijf, hoor ik dit nu goed? En omdat ik nog onder mijn ouders viel, maar er niet meer bij in woon, kon ik niet bij hun ook aankloppen. En kregen we te horen dat ze sowieso uit gaan van een baby vanaf 24 weken. Ik wordt erg verdrietig en boos, wat heb ik dan gekregen en waar ben ik dan van bevallen?
De onderneemster legt uit dat vanaf 24 weken wettelijk gezien een kindje dat overlijdt gezien wordt als "lijkje". En daarvoor als foetus. Die woorden galmen door onze hoofde, wat is dat nou voor iets. We begrijpen dat ergens een grens getrokken moet worden en dat het vast allemaal zo zal zijn, maar daar hebben wij nu geen aardigheid aan. We proberen John zijn verzekering te bellen, want, gelukkig zijn we net 5 maanden getrouwd. En ohw, we worden zo goed en prettig en totaal informeel geholpen. John staat goed verzekerd en... bij hun verzekeringen is het zo dat je gedekt bent vanaf 20 weken zwangerschap. Wauw. Wát fijn en een opluchting. De onderneemster handelt zaken voor ons af en informeert ons over allerlei opties. We willen Vieve graag mee naar huis en gaan nadenken over een uitvaart invulling. Ze zou de volgende dag bij ons thuis langs komen om daar verder over te praten.

Ze was nog niet weg of mijn ouders stonden heel fijn al binnen de kamer. Half bezorgd en half trotse gezichten komen binnen. Ze knuffelen ons en ik vraag of papa haar wil zien. Ik zie aan hem dat hij het heel moeilijk vond. Maar hij besluit om te kijken. Niet lang, misschien was het een minuutje, maar hij heeft je gezien en vindt je prachtig en had je zo niet verwacht eruit te zien. En erg lange benen zegt hij, haha. 

Mama kijkt en ze is helemaal verliefd, ze is verbaast hoe mooi en gaaf je eruit ziet. Tranen vallen over onze gezichten omdat dit gewoon bitter zoet is. 

John moet naar de KNO, een afspraak wat nog stond en we nu toevallig in het ziekenhuis zijn. Ondertussen komt er bij mij een maatschappelijk werkster en mijn vader besluit naar mijn zus terug te gaan. Mama blijft nog in ieder geval tot John er weer is. Een aai over mijn bol en een kus op mijn voorhoofd en hij gaat. 

De maatschappelijk werkster neemt rustig met mij door hoe alles verlopen is, hoe het gaat met me en met John volgens mijn inziens. Ik reageer koel, lach zo nu en dan. En dan komt de vraag of ik hulp denk nodig te zijn. Ik zeg nee, dit lukt me wel alleen en met John. 
De maatschappelijk werkster en mijn moeder kijken mij in stilte aan. En ze zeggen bijna nog niet in koor dat ik het niet alleen hoef te doen. Ik zwijg en knik, John komt op dat moment ook binnen en ik lach hem vierkant uit(goed bedoelt). Hij komt binnen met zijn neusgaten beide een tampon. blijkbaar was er weer een verdikking te zien en is dit open gesneden van binnen. 
We lachen met zijn allen en het brengt net even die luchtige onderbreking die nodig was. John komt bij mij zitten en de maatschappelijk werkster benoemt wat er besproken is en dat ze vermoed dat er wel begeleiding op zijn plaats is voor ons in de komende weken. John kijkt naar mij en zegt dat ik dat waarschijnlijk niet wil maar hij denkt dat het wel goed zal zijn. Ik hoor een opluchting van mama, waardoor ik overstag ga en niet koppig wil zijn om te zeggen dat ik het oké vindt. Het is niet dat ik geen hulp wil, ik kan het wel alleen of met John. Ik doe of heb al zoveel alleen gedaan. Achteraf kijkend, was het maar goed ook dat ik mee ging met John. Kleine inzichten die me en ons samen hebben verder geholpen. Zaken wat je zelf als mens of in je eigen werk gebruikt en prima dan weet toe te passen, weet je opeens niet in je eigen situatie. Dat staat er dan volledig los van. Heel gek.

Mama komt ook nog met het aanbod van een vriendin van haar en mede collega, want ze zijn beide kraamverzorgsters, dat zij ons wil begeleiden komende dagen. Ik barst in tranen uit. Ik roep alleen maar waar ze voor moet zorgen, er is geen levend kindje...
De gynaecoloog staat er inmiddels bij en ze helpen mij om in te zien dat we haar ondersteuning misschien wel prettig zouden vinden. John gaat akkoord en ik ga er in mee. Ik denk alleen maar aan al die mensen die nu voor ons bezig zijn, en dat ik het zo extra beladen vindt voor hun. 

De gynaecoloog geeft nog adviezen mee en mijn moeder  vraagt nog heel terecht over stuwing  komende dagen. Verwachting is niet dat het zo erg op zou komen. Dit ging een verpleegkundige nog navragen aan een lactatiekundige. 

Uiteindelijk hebben we alles zover "geregeld", dat we eind van die middag naar huis kunnen en mogen gaan. Dood eng om Vieve nu in haar wateropbaring mee te nemen in de auto, straks gebeurt er iets... 
Eenmaal thuis, is het rustig en stil, mijn vader is langs ons huis gegaan om alle baby spulletjes dat we hadden, mee te nemen naar mijn ouderlijk huis. Zodat we daar niet mee werden geconfronteerd. 
De ouders van John kwamen nog eventjes langs en waren erg verdrietig en behulpzaam. Lief dat ze Vieve wilde zien en vonden haar ook prachtig en waren verrast hoe gaaf en volledig ze eruit ziet.

Toen ze weg waren, was het zo stil. We laten eten bezorgen en gaan erg vroeg naar bed. Nog één keer kijken naar Vieve, ze is op de eettafel, in het midden in haar mandje neer gezet met koelelementen. Een kaarsje erbij die ik uit blaas. En nu... vraag ik me af...

Lees ook: I'LL BE BACK?!