Snap
  • moeder
  • rouw
  • Verlies
  • vroeggeboorte
  • Doorgaan
  • Stilstaan

I'LL BE BACK ?!

Doorgaan is ook niet alles...

Dat is even geleden...

Van blogger van de maand, naar complete stilte op mijn blogs.Ik kon het gewoon niet. Schrijven, alles omhoog halen, de pijn weer voelen.De gedachtes aan jouw, deden mij zoveel pijn, dat ik ervoor koos het weg te drukken.Ik wist zo goed dat dit niet goed was, en ik dit niet vol zou houden. Werk, wat ontzettend veel tijd en energie koste en ook in September een opleiding gestart. Ik wilde zo graag dat alles weer normaal was. Maar dat ging niet. Op een gegeven moment voelde ik me onrustiger worden en het besef kwam dat ik door had dat ik niet mijn rouw proces toe liet. In gesprekken met collega's, kwamen mooie tips en aangedragen personen naar voren waar ik misschien iets aan zou hebben.Ondertussen ging de opleiding en het werk door en het ging goed, mijn gedachtes konden hier volledig op storten.Echter tijdens een schooldag, klapte ik helemaal in elkaar. De trigger was dat ik mijn ringen vergeten was om te doen die dag. Mijn trouwring en mijn ring met twee steentjes voor jou, een aquamarijn voor je geboortemaand en een as steen. Ik voelde me verloren, en een slechte persoon, slechte moeder. Wat super gek is want tijdens mijn werk heb ik ze nooit om. Welja, dit triggerde dus. Ik was niet bij de les en had mijn niet-echt-maar-ik-glimlach-lach op gezet en tussen de middag knal ik bij elkaar in het trappenhuis. Ik bel de huisarts op om de praktijkondersteuner te willen spreken, die was er niet die dag en ik werd gelijk doorgestuurd naar mijn huisarts. Ze hadden door dat ik nooit bel en het echt niet goed ging. De huisarts gaf me tips en een harde les met de spiegel voor houden. Letterlijk zei ze na dat ik toegaf alles weg te drukken, dat ik hiermee ook Vieve wegdruk. BAM. Die deed zeer, want dat wilde ik natuurlijk helemaal niet. En ik barst in tranen uit. Het luchtte op maar dit was nog maar het begin. Twee dagen later zat ik bij een mevrouw. Ik zal niet zeggen wat zij is en doet, maar ik heb heel veel rust, puzzelstukjes opgelost en blijdschap gekregen van haar. Ze heeft me de ogen en mijn rouw geopend. Letterlijk. Want daarop volgde 3 weken verplichte vrij van werk, aangezien ik mijn verlof en vakantie uren niet kon inzetten met de zwangerschap, had ik al die uren nog en moest ik vrij nemen. Voor mij, een vreselijk iets. Want mijn man en ik hadden maar één week samen en de overige twee had ik niet vol genoeg ingepland, om "door te gaan". Wat achteraf, goed was. Ik kreeg dus tijd, tijd in mijn hoofd om na te denken, te voelen en mijn rouw proces verder op te pakken. Vieve te omarmen als mijn dochter, ze is er, dat voelde ik aan alles. Maar het was intens en verdrietig. Ik moest hier letterlijk doorheen, zoals ze dat zo "leuk" noemen...Tijdens die 3 weken vrij, kwam er een enorme schok bij mijn man en mij... Daarover een andere keer meer. En ook mijn verjaardag kwam eraan. 7 November... En ook dat, was nu een datum, waar ik enorm tegenop zag. Het was altijd een feestje om te vieren, al was ik niet altijd zo om het met jan en alleman te vieren ik had er wel zin in, en ik ben gek op cadeautjes haha. Maar.. dit jaar, hing er een enorme schaduw overheen. Gedachtes en gevoelens kwamen weer om de hoek kijken en ik heb er geen vat op dat dit gebeurde maar, ik kon alleen maar jaloesie voelen.  Mijn moeder die mijn geboorte dag, voor de 28e keer mag vieren met mij.. Maakt me intens verdrietig naar mijn eigen dochter waar ik over precies 4 maanden niet de verjaardag/geboortedag van haar mag vieren.Ik wilde hierom ook niks... Niemand langs komen, ik ging wel werken en had een conferentie over palliatieve zorg, perfect dacht ik. Maar mijn moeder liet het er niet bij zitten en kwam lunchen. Achteraf heel goed en fijn. We bespraken andere zaken tot mijn moeder vroeg waarom ik echt niet wil dat ik het vier en zelfs mijn ouders niet wilde langs hebben. Ik zei dat ik haar geen pijn wilde doen maar ik heb het wel uitgelegd, we huilen samen en ze snapt het, en vind het ook zo oneerlijk. Ik besluit die avond niet te gaan tennissen, mijn man gaat wel. Even niets, alleen en mijn ouders kwamen nog samen op de koffie en ik had toch nog even snel gebakjes gehaald. Het was goed. En ik sta er nu in, dat we wel Vieve haar geboortedag mogen vieren. En dat gaan we ook doen, al duurt dat nog even. Wij werden ouders, van een prachtige dochter, genaamd Vieve. En niemand pakt ons dat af. Lieve Vieve is altijd bij ons. Dat weet ik zeker. En ik ben haar mama.. daar ben ik trots op. 

Ik zal proberen het vervolg te schrijven van de week van Vieve haar geboorte en overlijden en de uitvaart. Het was geen pretje die week, uiteraard door het overlijden maar ook door andere zaken, waarover ik wel wil schrijven. Wellicht help ik andere erbij. Wordt vervolgd. :) 

1 jaar geleden