Belle*

Vrijdagochtend 4 augustus vertrokken we vroeg naar het ziekenhuis. De kinderen waren de dag ervoor al opgehaald door opa en oma. Dat was al zwaar voor mij, omdat ik enorm opzag tegen het hele ziekenhuisgebeuren. Die nacht heb ik ook niet veel geslapen.

Op de dag ervoor hebben we al onze spullen klaargelegd en besloten wat we wilden voor ons dochtertje. Mijn man vond dit heel moeilijk, wat heel begrijpelijk is, maar ik wilde wel dat we samen achter alle besluiten zouden staan. We hebben besloten om haar samen te laten cremeren met andere stilgeboren kindjes. Een eigen uitvaart organiseren voelt voor ons te zwaar en willen we vermijden. Op die manier zal ze niet alleen zijn en bij andere kindjes zijn, wat we een geruststellende gedachte vinden.

Ik heb het zachtste wikkeldoekje, waar Bibi en Seb ook mee hebben geknuffeld, ingepakt. Daarin zal ze worden gelegd en bij de andere kindjes in het kistje worden geplaatst. Iets kunnen doen voor je kindje is fijn, zelfs als het het laatste is wat je voor haar kunt doen.

Bij binnenkomst werden we meteen opgevangen door vriendelijke mensen en naar een kamer gebracht waar alleen het verplegend personeel binnenkomt. De tranen stroomden meteen toen ik de verloskamerafdeling betrad. Het proces werd nog eens uitgelegd, maar ik vond het enorm moeilijk om te beginnen. Ik wilde het echt niet.

Toch ging ik uiteindelijk op het bed liggen en werd de eerste medicatie en infuus toegediend. Daarna werden we met rust gelaten en probeerden we onze gedachten te verzetten door spelletjes te spelen. Helaas had de medicatie nog geen effect en kreeg ik vier uur later opnieuw medicatie. Niet veel later kreeg ik ineens weeën en werden ze snel intens. Gelukkig mocht ik morfine en dat hielp enorm goed. Even tot rust komen en slapen.

Aan het einde van de middag voelde ik een zeer harde plop in mijn buik, wat echt pijnlijk was, en het bloed stroomde eruit. De verpleegkundige en arts waren snel ter plaatse en gaven aan dat ze geboren mocht worden. Ik vond het erg eng en durfde eigenlijk niet. Toch kwam ze er al uit bij een keer persen, en durfde ik niet meteen te kijken. Toen Jasper aangaf dat ik echt moest kijken, keek ik en zag ik ons hele kleine lieve dochtertje Belle stil liggen.

Wat was ze mooi... maar veel te stil. Ze had dezelfde neus als papa en haar broer en zus. Belle werd in het water gelegd en nu zagen we nog beter hoe mooi ze was. Twee handjes met 10 vingertjes, twee benen met 10 teentjes en wat een lief gezichtje.

We mochten zo lang naar haar kijken als we wilden en kregen alle tijd samen. We maakten veel foto's en stelden haar voor aan onze familie, die ook trots waren.

Helaas moest ook nog die nare mini placenta eruit, wat te lang duurde. Gelukkig viel deze er vanzelf uit en leek het compleet te zijn... (wordt vervolgd)

In de avond is het dan echt tijd om afscheid te nemen van Belle en haar achter te laten in het ziekenhuis. Ze zal later gecremeerd worden samen met andere kindjes. Dit valt enorm zwaar, maar het voelt nog steeds het beste voor haar en voor ons. Er worden nog mooie foto's van ons samen gemaakt, waar we nu achteraf heel dankbaar voor zijn. Ze voelt zo zacht en fragiel aan. Ze is op haar mooist nu, maar ook op haar kwetsbaarst. We fluisteren lieve woordjes tegen haar en beloven haar dat ze altijd onderdeel van ons gezin zal zijn. Bibi en Seb hebben nu een zusje dat tussen de sterren straalt.

Je zult nooit vergeten worden, lieve Belle. We houden van jou.

Liefs,

Papa en Mama