1 dag geleden
Als jij voor altijd in mijn buik kon blijven, dan zou jij voor altijd leven
Hoe onze grootste nachtmerrie werkelijkheid werd
Afwachten, dat was wat we moesten doen..
Uiteindelijk hoorde wij de volgende dag dat iedereen al heel druk voor ons bezig was om een plekje te krijgen in Rotterdam, alleen krijg je daar zelf weinig van mee en ieder uur wat voorbij kruipt waarin je niks hoort maakt je gek. Eindelijk ben ik dan gebeld door het Erasmus dat wij op 9 augustus om 8:30 terecht konden. afschuwelijk, want juist deze datum wilde we niet omdat onze andere zoon Jurre dan jarig is en hij nu uit logeren moest omdat wij al zo vroeg daar moesten zijn. Het was hartverscheurend want ik had nu al het gevoel dat ik moest kiezen tussen mijn kinderen. Voor Jurre maakte het gelukkig niet zoveel uit, hij mocht gaan logeren bij mijn zus en zwager en laat ome Jo (Ome Ronald) nou net z'n meest favoriete persoon zijn in deze wereld, dus voor hem was het gelukkig 1 groot feest!
De nacht ervoor heb ik amper geslapen. nou sliep ik eigenlijk al niet meer sinds die echo. Gelukkig hou ik van puzzelen en kon ik daar ook overdag wel redelijk m'n afleiding in vinden. Mijn vader ging mee, hij wilde niet dat als wij slecht nieuws zouden krijgen we nog helemaal naar Zeeland moesten rijden met z'n 2.
Mijn vader bleef in de auto, en Jasper en ik zijn alleen naar binnen gegaan, Ten eerste is dat hele ziekenhuis voor mij 1 groot doolhof. Ik had me schijnbaar moeten aanmelden aan het begin maar het was allemaal erg onduidelijk. Uiteindelijk zaten we in de goede wachtkamer maar ook dat duurde een eeuwigheid, mensen die later aankwamen werden eerder weggeroepen en wij zaten daar maar. Nou daar mochten we dan.. iedere x wanneer de echoscopist zei oh dit is goed, of dit is goed dan keken wij elkaar aan en vinkten in onze gedachten weer wat af wat goed was. Daarna kwam er nog iemand meekijken en kwam het eerste gesprek. We zouden maandag 12 augustus ook nog een afspraak hebben bij de kindercardioloog. maargoed, er kwam een heel verhaal, we hebben mijn schoonzus bijgebeld want die snapt zulke taal beter dan wij. Ik was voor mijn gevoel aanwezig in die kamer maar ook niet, veel ging langs me heen. Het enigste wat ik heb gevraagd is of ze dit al vaker had gezien, en of hij een overlevingskans had.
Tetralogie van Fallot had ze zeker vaker gezien, daar zij al 6 jaar met de kindercardioloog zulke echo's maakte. Het punt was alleen dat onze baby niet alleen tetralogie van Fallot had, maar er was nog iets, iets wat ze niet precies goed kon zien, maar ze kon wel vertellen dat ze dit in deze combi met TVF nog nooit had gezien.
Er liepen een heleboel uitstulpingen vanuit zn hart, maar ze wisten niet waar deze heen gingen.
Ik moest een vruchtwaterpunctie doen, deze zijn echt afschuwelijk. en zeker in de situatie waarin wij zaten.. Ik had net al slecht nieuws gehoord en daarna moest ik heel stil liggen en gingen ze allemaal tegen me praten terwijl het enigste wat ik wilde doen was huilen, maar dat kon niet want dan zou ik gaan schokken en ik mocht niet bewegen.. ik heb de hele tijd naar het plafond gekeken en de hand van Jasper helemaal fijngeknepen.
Daarna moesten we beide nog bloed laten prikken, zodat er een genetisch onderzoek gedaan kon worden om te kijken of het iets was wat wij hadden doorgegeven.
Nadat dit allemaal gedaan was moesten wij naar huis, konden we toch een beetje de verjaardag van Jurre gaan vieren en moesten wij afwachten tot maandag op de afspraak met de kindercardioloog.. de afspraak die ons leven wel eventjes op zijn kop zette......
