Ik mocht voor je zorgen als bij een levend kindje

Deel 5.

Je ligt op mijn borst... beweegt niet meer. We hebben ons moment met zijn drietjes gehad en je lieve papa huilt en huilt.. maar hij kijkt ook vertederend naar je mooie gezichtje, voelt met zijn vinger over je hoofdje, je armpjes en beentjes alsof het al voor de laatste keer is dat het kan. 

De artsen komen binnen en ze vragen of ik haar wil zien met de spiegel. Ja natuurlijk.. maar ik zie haar en schrik heel erg van haar verkleuring in haar gezichtje. En ik voel me gelijk enorm stom. Natuurlijk verkleurt ze. In mijn werk zie ik niet anders gebeuren, maar nu bij je eigen kind.. is toch wel heel erg schrikken. De arts vind dat niet stom maar heel logisch, Vieve lag in een wateropbaring, hierdoor behield ze haar roze huidskleur vrij lang. Dat is echt anders.

Ze geven aan dat stichting Make a Memory er is. Dat is geregeld vanuit de NICU verpleegkundigen en ze vragen of hij al mag komen. We geven akkoord en er komt een man binnen die ons goed aanvoelt. Met mij rustig contact maakt en vooral Beau een prachtmeisje vind en haar de hemel in prijst. Bij John voelt hij goed aan dat er wel een grapje gemaakt kan en mag worden. Heel respectvol maakt hij de mooiste foto's. 

Alle opties en alles wat we hebben afgesproken met de NICU verpleegkundigen voeren we stapje voor stapje rustig uit. Haar mandje wordt opgehaald met het door ons uitgekozen setje kleding, een roze shirtje en een broekje en mutsje met kersjes erop. Gekregen vanuit het ziekenhuis. Weliswaar maat 38 die te groot zal zijn maar dat geeft niet. Het is voor ons al heel gek en onwerkelijk om je kindje kleren te geven en aan te mogen doen. Maar zo'n cadeautje om dit te mogen. Bijpassende roze slofjes, handgemaakt gehaakt door mensen die dit doen voor de NICU, kiest John als trotse papa uit. 

Ik hou Beau nog bij me als de verpleegkundigen alles gereed maken met de aankleed kar en een badje met water. John mag wat moedermelk bij het water schenken en dan mag Beau in het water. Dit is wel spannend, want een voldragen kind vast houden onder schoudertjes, nek en oksel is de eerste keer al spannend maar een kindje dat kleiner en levensloos is, is ook even uitvinden hoe en wat.  Ik voel op het moment wanneer ze erin ligt dat mijn hoofd terug gaat naar mijn nachtmerries van tijdens de zwangerschap. Een kindje in bad levensloos zien liggen. Alleen het grote verschil, is dat ik in mijn nachtmerrie het kindje laat liggen en Beau nu met veel liefde vast wil houden, voor altijd. Wat kan je brein en je gevoel toch gekke dingen met je doen. 

Na haar gebadderd te hebben, dep ik haar met een hydrofiele doek van haar zelf die we gekocht hadden droog. De optie wordt aangeboden om Beau een beetje in te smeren met zwitsal. Ik voel me daar heel trots bij, toch echt bezig mogen zijn met je kind. Dit voelde heel erg fijn. Hierna kreeg ze nog zelfplakkend spons om het navelstreng topje, wat er nog zat, tegen het lekken van bloed. En viel de luier daar ook overheen. Ze kreeg haar mooie pakje aan en we lachen een beetje dat ie zoveel te groot is. Ze lijkt net een judoka met een te lang overslag shirtje. Op de achterkant zit een tapeje om het shirtje bij elkaar te houden zodat het wat mooier zit. Wat ben je mooi, kleine Beau. Prachtig! John vind het heel mooi en is blij mee te hebben gekeken met alles, mee helpen was iets te spannend. 

De fotograaf maakt nog enkele fotootjes van ons drietjes op bed en geeft dan aan weer te gaan. Dankbaar kan kunnen we nu zeggen dat hij echt waanzinwekkend prachtige foto's gemaakt heeft. 

Als de verpleegkundigen Beau haar voetjes en handjes willen afdrukken met inkt, ben ik blij eerder te hebben gevraagd of ook zij, net als Vieve, bij me/ons weg moet hiervoor. Dat was absoluut niet het geval. Alles werd op haar kamertje op de NICU afdeling gedaan. Ik geef aan dat ik het spannend vind omdat de voetjes van Vieve nog blauw bleven nadat ze terug kwam en dat is er nooit meer goed afgegaan. Maar dat zou niet gaan gebeuren zeiden ze voor Beau, na de afdrukjes haalde ze de zwitsal er weer bij en wrijven zo de voetjes en handjes schoon. Je ziet geen inkt of een waas meer. En dit maakt me echt heel blij. De voetjes worden nog in oase nagedrukt voor een gipsafdrukje en dan worden alle papieren en dergelijke klaar gemaakt. We krijgen een houten box. Hier zitten alle spulletjes en lijntjes in van Beau die ze in de couveuse om heeft gehad. Daarbij haar iniminie gele speentje en een paar luiertjes. En ook.. heel dierbaar, een hartvormige USB stick. Hierop staat een geluidsfragment van haar hartslag. Deze is opgenomen voor ons met een speciale stethoscoop door de muziektherapeut van de NICU. 

Met veel lof en dankbaarheid nemen de NICU verpleegkundigen ons mee door het UMCG naar een uitgang waar onze lieve vrienden staan. Niet ergens een achterdeurtje, niet verhullen.. je mag er zijn Beau en iedereen mag je zien. Dit geeft me zo'n onwijs fijn gevoel. Met Vieve moesten we door een achteruit nooduitgang met beveiliging en achter het ziekenhuis de auto instappen om zo uit het ziekenhuis ontslagen te worden. Nu... nu hebben we wel 5 minuten door het ziekenhuis gewandeld en liet ik je dekentje expres open. DAAR BEN JE. En je mag er zijn. Vol lof en dank bedanken we de zorg en alle hulp aan het personeel van het NICU. En met tranen houdt ik Beau vast met het instappen van de auto "we gaan naar huis meisje". 

We zijn thuis aangekomen en onze vrienden helpen ons instaleren... bestellen eten want het is inmiddels al later op de avond en we hebben alle vier nog niet gegeten. Onze tweede dochter.. liggend op de keukentafel in haar mandje. Met weer een kaarsje aan, samen met die van Vieve. Dit.. is dan helaas niet zo anders...

Trending op Mamaplaats: Dit zijn de beste kinderboeken over miskramen!