Birthday in heaven

4 jaar

Van tevoren bedacht ik me, dat ik misschien haar verjaardag wel zou blijven vieren. Zoals andere ouders dat ook wel deden. 

Niet eens persé met slingers enzo, maar gewoon een soort van ‘blije’ dag waarop we terug zouden kijken op haar leventje en het geluk wat ze daarin ons bracht. En dan zouden we zelfs ook een taartje eten.

Want ze was echt een heerlijk vrolijk kind. Ons kleine lieve meisje.

Maar de werkelijkheid is, dat ik vanmorgen met lood in mijn schoenen het plein op liep. Na vandaag zou ze naar school gaan. 4 jaar. Ik kwam afgelopen weken ouders tegen van kinderen uit haar groep. Uit haar klas. De klas waar ik voorbij liep.

Zij die hun kindje in deze weken voor het eerst naar school brachten of zullen brengen.

Ik mis dat meisje aan mijn hand.

Die confrontaties geven soms een onnoemelijk intense, soms eenzame, strijd. Maar ik weet ook dat ik niet anders kan dan het accepteren.

Alles gaat gewoon door zonder haar.

Of ik nu wil of niet, een keus heb ik niet. Ze hoort er niet (meer) bij. 

Het moeilijkste van afscheid nemen, blijkt helemaal niet het afscheid zelf te zijn, maar de wetenschap dat ze niet terug komt. Ik zal haar nooit meer in mijn leven hebben.

Nooit meer.

Haar verjaardag vandaag.

Het is een zwarte dag, zonder gouden randje. Al zou ik die wel zo graag zien; het lukt even niet.

Het omklemt me.

Het is verdriet om wie we missen.

Het is verdriet om wie ze nooit zal worden.

Want ze blijft voor altijd klein.

Ons kleine lieve meisje, Julia.

Voor altijd 14 maanden.

Die dag besluiten we op pad te gaan. Nadat we de oudste 2 naar school hebben gebracht vluchtten we weg. Weg uit huis. Weg van vrienden en familie. Weg van het verdriet.

Maar thuis gekomen op de bank, wanneer de kinderen slapen, blijkt het verdriet er gewoon nog te zijn. 

En gelukkig de vrienden en familie ook. Want het blijkt dat we niet zonder kunnen.

Het verdriet dat blijft. Omdat het liefde is.

Het zal er altijd zijn. Hoe oud ze ook zal zijn.

💗 

Lees ook: Opgroeien zonder mama door kanker