2: De woorden die je nooit wilt horen

Natuurlijk wist ik dat het kon gebeuren, maar toch. Mijn vader had in december 2018 al de diagnose gekregen; uitgezaaide longkanker. Amper 2 jaar nadat ik mijn moeder verloor aan precies dezelfde ziekte. Ook hij zou niet meer beter worden. Hij ging een traject in van chemo- en immunotherapie om zijn leven te verlengen en wonder boven wonder leek dit telkens aan te slaan. De kanker bleef stabiel en ondanks de zware behandeling had hij niet veel last van bijwerkingen. Hij bleef actief en kon zijn hobby's blijven beoefenen, in hoeverre corona dat toeliet. We zagen elkaar helaas weinig door alle beperkingen en zijn angst om het virus op te lopen. Maar hij was er nog steeds en dat hadden we bij de diagnose nooit durven hopen.

Rond kerst 2021 ging het ineens minder, de behandelingen sloegen niet meer goed aan. Maar als het 3 jaar lang zo goed is gegaan, denk je al snel 'ook dit komt vast weer goed'. Langzaam ging hij achteruit en zagen we hem ineens echt ziek zijn. Mijn vader werd altijd een stuk jonger geschat dan zijn werkelijke leeftijd, maar nu was hij in een hele korte tijd ineens oud geworden. De herinneringen aan mijn moeder kwamen weer naar boven toen we hem zagen afvallen en hij pijn kreeg. Er werden nog wat pogingen gedaan met andere behandelingen. Maar een maand voor mijn uitgerekende datum kwamen die woorden die je nooit wilt horen, 'we kunnen niks meer voor u doen'.

Weken, misschien maanden, gaven ze hem nog. Maar dat het ineens heel snel achteruit ging zag iedereen.

'Het is wat het is', zei hij vaak. Terwijl mijn broertje, zusje en ik troost zochten bij elkaar en onze partners, had hij vrede met zijn naderende dood. Voor mij voelde het alsof de grond onder mijn voeten vandaan was getrokken. Alle voorbereidingen op een fijne bevalling leken ineens onbelangrijk. Op de eerste plaats stond nu afscheid nemen van mijn vader en mijn emoties de ruimte geven. Na de geboorte zou dat een stuk lastiger worden. Ik vroeg me regelmatig af hoe ik dit in godsnaam moest gaan doen, dealen met het overlijden van mijn laatste ouder en tegelijkertijd een kind op de wereld zetten. Ik miste mijn moeder al zo ontzettend bij iedere mijlpaal, en nu moest ik ook nog afscheid nemen van mijn vader. Mijn uitgerekende datum kwam steeds dichterbij en het ging steeds slechter met mijn vader.

Zou hij onze zoon nog mogen ontmoeten? Zou ik nog afscheid kunnen nemen, kan ik wel op zijn uitvaart zijn? Vragen die ik gelukkig ook met mijn verloskundige kon bespreken, die alle tijd nam om mij hierin te ondersteunen, zo ontzettend fijn. Van verschillende mensen kreeg ik te horen dat ik me toch kon laten inleiden om zo zeker te weten dat mijn vader zijn kleinzoon nog zou ontmoeten. Maar ik voelde heel sterk dat ik dit niet wilde. Mijn kindje mocht zelf bepalen wanneer hij er klaar voor was. Die mening deelde mijn vader gelukkig met mij.

Ondertussen planden we samen met mijn vader zijn afscheid. Onze band was niet altijd even geweldig geweest, maar dat deed er nu allemaal niet meer toe. Wat voelde het fijn om dit samen te kunnen doen voor hem. We zochten een mooie plek uit op de natuurbegraafplaats, een plek waar hij de vogels kon horen fluiten. We zochten muziek uit, niet makkelijk voor een platenverzamelaar en muziekliefhebber van het obsessieve soort. Toch wist hij precies wat hij wilde. Hij was zo rustig onder zijn naderende einde, dat gaf mij ook wat troost. Als het voor hem zo goed was, zou ik misschien ook wel vrede vinden.