15 september 2023

Op deze dag was ik precies 27 weken zwanger van onze eerste zoon. De zwangerschap verliep niet helemaal soepel en vanwege extreme vermoeidheid zat ik nu al 10 weken thuis. We hebben extra bloedonderzoeken gehad vanwege de vermoeidheid maar hier kwam niks uit. Ook op de 20 weken echo zag alles er goed uit de baby was alleen wat aan de kleine kant, maar omdat ik ook klein ben maakt ze zich hier geen zorgen om. Met de kennis van nu hadden toen alle alarmbellen af moeten gaan.

15 september werden we ‘s ochtends allebei niet zo lekker wakker. Ik voelde mij niet lekker en mijn vriend kon zijn bed niet uitkomen om te gaan werken en ging uiteindelijk met lood in zijn schoenen weg. ‘S middags knapte ik wat op en maakt ik nog trots een foto van mijn langzaam steeds zichtbaar wordende buik, de laatste onbezorgde foto. ‘S avonds hadden we een controle bij de verloskundige dit moest in de 27e week omdat ik rhesus c negatief ben. Bij de controle gingen we eerst even kletsen hoe het gaat en werd er bloed afgenomen en moest ik mijn urine inleveren. Aan het eind van de afspraak moest ik nog even gaan liggen dan konden we naar het hartje luisteren. De verloskundige zetten de doptone op mijn buik en kon alleen mijn hartslag vinden. Er was niet meteen paniek maar ze haalde even de echo erbij, met de echo erbij en weer de doptone erbij konden we nog steeds geen hartslag horen. De verloskundige was super lief en bleef hoop houden en zeggen dat ze toch wel dacht het hartje te zien kloppen, maar ik wist diep van binnen al dat dit niet zo was. De verloskundige heeft ons direct doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een echo gemaakt door een gynaecoloog. Het ziekenhuis is op 10-15 minuten rijden vanaf de verloskundige praktijk en dit waren echt de langste minuten van ons leven. In de auto zaten we zo ontzettend tussen hoop en vrees. Mijn vriend was er echt van overtuigd dat ze het mis hadden en ik zei alleen maar dat hij van het ergste uit moest gaan ik wist het al. In het ziekenhuis werden we direct geholpen en werd er meteen een echo gemaakt en al snel werd bevestigd waar we dat afgelopen half uur zo verschrikkelijk bang voor waren. Ons lieve zoontje leefde niet meer. Wat er op dat moment door je heen gaat valt niet op te schrijven, maar onze hele wereld stortte van het een op het andere moment in. Ik was volledig verdoofd en mijn vriend heel erg aan het huilen. Het ziekenhuis gaf ons even wat tijd voor onszelf om het samen even te laten bezinken. Na een klein kwartiertje kwamen ze terug, we kregen allebei een slaappil mee naar huis en de volgende dag zouden we gebeld worden om naar het ziekenhuis te komen om te bespreken hoe nu verder, want werd al meteen gezegd ik moest wel op de natuurlijke manier gaan bevallen. Het enige wat ik op dat moment wou was dat ze de baby er maar meteen uit zouden halen het idee dat hij nog overleden in mijn buik zat vond ik echt verschrikkelijk. Achteraf besef ik dat het echt beter is dat ze je eerst tijd geven om te verwerken dat je kindje niet meer leeft voordat je meteen moet gaan bevallen. Uit het ziekenhuis zijn we meteen langs mijn vader gereden ik wou namelijk niet naar huis. Daar stond zijn kamertje al klaar met een bedje wat leeg bleef en die gedacht was echt verschrikkelijk. Eenmaal bij mijn vader besefte ik dat ik eigenlijk nergens anders wou zijn dan thuis en gingen we al snel naar huis om daar telefonisch de rest van de familie in te lichten. En toen volgde de meest verschrikkelijke dagen van ons leven…

Trending op Mamaplaats: Openhartoperatie: "Ons kindje komt met een open borstkas naar de IC en is niet stabiel"