Sprongen, slaapregressies en verlatingsangst..

Daar lig je dan. Bijna 2 jaar oud. In ons bed. Tussen ons in..

Onze oudste dochter Fenne is nu 4 jaar, een echt kleuter. Op de eerste 3 maanden na, is zij altijd een goede slaper geweest. Sliep vrij snel een aantal uurtjes door en papa en mama maakte prima nachten. Zelfs toen ze met 9 maanden helemaal geen borst of fles meer wilde, sliep ze gewoon klokje rond. We hebben vaak tegen elkaar gezegd, bij de 2e gaat dit vast niet makkelijk als bij haar..

Noud is onze jongste. Volgende maand wordt hij 2 jaar. Hij is nooit een goede slaper geweest. Het eerste jaar hebben we flink lopen tobben met zijn verborgen reflux en na 9 maanden ook continue oorontstekingen erbij. Niet bepaald een stabiele factor voor een goede nachtrust. Met een jaar hebben we de reflux medicatie af kunnen bouwen en met 14 maanden heeft hij buisjes gekregen en is zijn neus amandel verwijderd. We hoopte op betere nachten. Maar helaas.. de oorontstekingen bleven en de gebroken nachten ook.

De nachten dat hij echt goed door heeft geslapen tot een heerlijke schappelijke tijd van 7 uur is in die 2 jaar tijd op 2 handen te tellen denk ik. Meestal wordt hij snachts wel wakker en de periode dat hij doorsliep, begon zijn dag ergens tussen 4.30 uur en en 5.30 uur. 

Sinds een week heeft hij weer wat nieuws. Zodra meneer zijn bedje ziet, is hij compleet in paniek. No way dat hij daar gaat slapen. Laten huilen is geen optie, hij gaat gewoon door en niet zo zuinig ook. Helemaal in paniek en klampt zich helemaal vast aan mij. Gelukkig slaapt zijn zus hier gewoon doorheen!

Waar komt dit ineens vandaan? We hebben niks anders gedaan, nog altijd het zelfde naar bed gaan ritueel als altijd. Gewoon van de een op andere dag wil hij niet meer in zijn bed slapen. Alleen bij mama op schoot of tussen papa en mama in, daar waar het veilig en vertrouwd is. Sinds een week slaapt hij nu dus tussen ons in, misschien heel slecht, maar we slapen al bijna 2 jaar slecht en op deze manier slapen we allemaal nog een beetje.

Elke sprong, elke slaapregressie, alles wat zijn slaap kan verstoren, lijkt hij last van te hebben. Dit keer is zijn slaapverstoring begonnen met ingang van de wintertijd. Toen begon het. Eerst snachts in paniek wakker worden en daarna niet meer in zijn eigen bed verder willen slapen. En daarna kwam denken wij nu die slaapregressie. Maar is het gewoon pure aandacht? Of is er echt iets aan de hand?

Het eerste jaar keken we hem groot, en nu qua slapen eigenlijk nog steeds. "Dan val je vast zelf rustig in slaap, dan word je vast niet meer huilend wakker, dan ben je vast niet meer bang in je kamer, dan slaap je vast niet meer tussen papa en mama in, kan je vertellen wat er is en vooral.. dat ik je wakker moet maken omdat je naar school moet! Maar wanneer is dat??

Nog meer slechte slapers hier of kindjes die ineens van de een op andere dag (nog) slechter zijn gaan slapen zoals Noud? Is het een fase? Is het aandacht? Is het gewenning? Wij weten het niet meer, ik weet alleen dat ik MOEEEEE-der ben..