"Mama, ik zie niets meer!"

Eerste kerstdag... We gingen naar mijn familie die in Zwolle wonen. Mijn zus was daar ook met de kinderen. De hond van mijn zus was ook mee. Ise en Luuk zijn helemaal weg van de hond.

Kids lief aan het spelen, lekker enthousiast en druk. 

Opa zou samen met de kinderen even naar de speeltuin gaan. Ise zat op de rand van de bank naast me. Als Ise moe is, en denk zoveel kinderen, is haar concentratie ver te zoeken. Doordat ze heerlijk aan het spelen was, haar vermoeidheid en afgeleid was door alles om haar heen, viel Ise plots achterover van de bank. Bam. Keiharde klap op de stenen tegels. Hoe ze viel weet ik niet meer, het ging zo snel. Maar het was een aardige smak op haar voorhoofd. Direct keihard huilen. Ik rende naar haar toe en nam haar op schoot.

Normaal is ze redelijk snel te troosten als je haar afleidt met iets anders of even gek gaat doen. Maar ze was een tijd ontroostbaar. Toch wilde ze uiteindelijk naar de speeltuin. Ze bleef maar vragen of ik ook mee ging. Ik ging mee naar buiten. 

Jassen aan en haar laatste tranen even weggeveegd... 

Ze slenterde aan mijn hand mee naar de speeltuin. Ik had het gevoel haar echt te moeten mee slepen want echt doorlopen deed ze niet. Ineens zegt ze... 

"Mama... Ik zie niets meer"! 

Ze zei dat ze alleen maar grijs zag. Ze zat apathisch voor zich uit te kijken maar we leken weinig echt contact met haar te krijgen. 

Dit was niet goed. Ise is nogal een actrice en kan soms erg dramatisch doen terwijl er niets aan de hand is. Maar dit voelde bij mij niet goed. Ze wilde niet spelen terwijl ze normaal naar de speeltuin toe rent. Ze zat bij me op schoot in de speeltuin. Ze wilde naar binnen toe.

Ik pakte een blaadje van de grond. Ik zei... "kijk dan wat een mooie kleuren heeft dit blaadje". 

Welke blaadje zegt ze... En ze keek er totaal langs heen. Huh... Wat is dit?! Ik begon het nu echt eng te vinden. Houdt ze me nu voor de gek? Ik vroeg haar naar de blauwe auto te lopen die in de straat stond geparkeerd. "ik weet het niet mama. Ik zie niets". 

Ik riep naar mijn vader en Rick... Dat dit echt niet goed is. Ik moest huilen van paniek en rende met Ise naar mijn zus en moeder die in de woonkamer zaten. We moeten naar de huisarts! 

Nog geen paar minuten later zaten we in Zwolle bij de huisartsenpost. Ze was lijkwit. En doodmoe. Ze wilde alleen maar tegen me aan liggen. Ze rolde veel met haar ogen. 

In de auto wees ik naar bepaalde dingen maar ze kon het niet zien. Ik keek hoe ze haar reflexen waren als ik mijn hand snel naar haar oog zou brengen. Ze reageerde niet. Alles ging door ons heen op dat moment. 

De arts riep ons binnen. Met een lamp controleerde hij haar ogen. Hij dacht niet aan een hersenschudding omdat ze gelukkig niet buiten bewustzijn is geweest of heeft gebraakt.

Ze zou zo'n harde klap hebben gemaakt en hierdoor stress hebben waardoor ze nu 'dizzy' zou zijn en haar ogen moeten herstellen door rust. 

Ze kreeg een pijnstiller en direct was ze tegen me aan in slaap gevallen. 

Thuis heb ik haar op de bank gelegd. 

Even later werd ze wakker. Gelukkig een stuk beter.

Jeetje... Ik ben nog nooit zo erg geschrokken. Van alles ging door mijn hoofd. Het zal toch niet...

Na een paar uurtjes en een aanzienlijk beter voelende Ise, zakte de schrik bij mij ook eindelijk. 

Dit was echt eng.