Leven met epilepsie

Onze oudste zoon heeft dus epilepsie. Het begon op 2,5-3jaar. Hij kreeg vlak na elkaar 'snachts en s'avonds 2 grote aanvallen. Gelukkig gaan we altijd kijken bij onze mannen voordat we zelf gaan slapen. Daardoor zijn we erachter gekomen. Het is wel angstig om te bedenken dat ie dit misschien wel vaker heeft gehad zonder dat we het gezien hebben. Na allerlei onderzoeken zijn we erachter gekomen dat hij 50-75% van de dag last heeft van abcences (kleine verstoringen). Het heeft even geduurd maar hij zit momenteel op de juiste medicatie. Hij is goed ingesteld en heeft nu geen last meer van bijwerkingen. Dat is echt super fijn. Ik kan wel zeggen dat hij inmiddels alweer 4 jaar aanvalsvrij is. De medicijnen doen dus goed z'n werk. Begin dit jaar wilde de arts checken of hij er misschien overheen gegroeid was. Na een aantal weken de medicatie te hebben afgebouwd kwamen we er door een EEG achter dat hij er nog niet overheen gegroeid was. Nog steeds grotendeels last van abcences. Gelukkig in die periode geen grote aanvallen gehad maar wel weer een angstige tijd. Bang voor wat er komen gaat. Na de uitslag weer opnieuw aan de medicijnen. Helaas waren de oude niet leverbaar en moesten we andere proberen. Van die medicatie werd hij enorm somber en kwam een stukje boosheid en woede enorm naar boven bij hem en ook klaagde hij over hoofdpijn. Volgens ons niet de juiste medicatie voor hem. Gelukkig waren de medicijnen die hij eerder had weer leverbaar en konden we deze weer gaan opbouwen. Eenmaal opgebouwd kregen we onze oude zoon weer terug. De altijd vrolijke, bereikbare en heerlijke vent kwam weer naar boven. Zo fijn dat hij zelf ook nog even aangaf dat hij het heel fijn vond dat deze medicijnen er weer waren want hij had geen last meer van hoofdpijn. 🙏 die bevestiging hadden we even nodig. Deze medicatie zorgt ervoor dat hij lekker in zijn vel zit, hij zich goed ontwikkeld en dat we zonder angst kunnen leven. Als hij dit zijn leven lang moet slikken, dan is dat maar zo. De beelden die ik nog op mijn netvlies heb staan van hem in een grote aanval, raak ik nooit meer kwijt maar deze medicijnen halen wel een klein beetje angst weg. Dankbaar ben ik dat hij het nu zo goed doet en dat we een beetje zonder zorgen ons leven kunnen leven.