4 maanden geleden
Het plaatsen van de port-a-cath
En de eerste chemo
Dinsdag was een spannende dag. Iets voor 10 uur kwamen we aan bij het prinses Máxima centrum. Eerst wegen en meten, nouja er stond een hele file, en daarna melden op de dagbehandeling. 12 uur zou Sofie haar PAC (Port-a-cath) krijgen. Voor een kleintje is dat best lang wachten, Sofie wilt altijd eten.
Iets voor 12 uur hoorden we dat er een spoedgeval tussen is gekomen. Dat kan allemaal gebeuren, hebben we alle begrip voor. Maar Sofie niet, want Sofie had honger en Sofie wilde NU eten. Ze was niet meer omkoopbaar met raketjes of ranja. Je kunt je voorstellen dat het heel gezellig was, met een kleine die soms door de hele afdeling schreeuwde dat ze eten moest hebben hihi (en oh, we begrepen haar maar al te goed).
Iets voor 14 uur was het dan eindelijk zo ver, Sofie mocht mee, de regenboogbrug over, naar het Wilhelmina kinderziekenhuis. Daar ging ze naar drome(n)daris, de OK. De narcose was nog even gedoe, Sofie kent inmiddels het maskertje, en had hier allemaal niet zo’n zin in! Het blijft moeilijk om je frummeltje zo in paniek te zien. Maar daarna is ze lekker gaan slapen, zijn wij even wat gaan eten en ben ik alvast naar de apotheek gegaan om haar medicatie op te halen. Al snel ging de buzzer (je weet wel, zo’n ding waar trilt als je hamburger klaar is, maar nu trilde hij dus als je kind klaar is), en mocht ik al vrij snel weer bij haar op de uitslaapkamer komen.
Sofie lag nog veel te lekker te slapen, dus ze nam haar tijd om wakker te worden. Eenmaal terug op de afdeling, kwamen ze al snel met de chemo. Nou, het was een spuit die ze aan haar PAC infuusje aansloten, ze spoten het er doorheen en klaar was het. Super fijn natuurlijk dat het geen uren hoeft door te lopen, maar ook even een ‘uuuhhh oké, moeten we hiervoor wekelijks 2 uur enkele reis rijden?’ momentje haha. Sofie heeft daarna nog genoten van haar saucijzenbroodjes en toen mochten we weer naar huis. Helaas spits, dus de reis ging niet heel snel. We deden er een uur over om Utrecht überhaupt uit te komen. Maar, 19.30 uur waren we thuis. Femke was gelukkig nog wakker, dus we hebben haar helemaal plat geknuffeld 🥰 het was een dag vol met emoties, maar dit hebben we weer achter de rug!