Gipstijd en operatie

Een achtbaan van gevoelens

We zijn 6 weken lang elke week naar Münster gereden om je gips te wisselen, we hadden geluk dat het lekker warm was en de gips hierdoor snel droog werd.

De dagen dat je nieuw gips kreeg was je op het moment zelf even boos op de arts, omdat ze je voet zo bogen dat het zeer deed maar daarna sliep je heerlijk en had je nergens meer last van.

Eind september hadden we dan de kleine operatie dat je achillespees door werd gesneden. Dit was voor mama een vreselijke dag en daar lag ze al de hele week wakker van. Gelukkig mocht ik met je mee tot aan de operatie zaal maar daarna moest ik je in dat grote bed leggen.

Wat duurt wachten op zo'n moment toch lang. Het duurde 2 uur voordat ik het verlossende telefoontje kreeg dat alles goed gegaan was en toen duurde het nog 1,5 uur voordat ik je eindelijk weer bij je was.

Je had geen pijn en de zusters vonden het maar raar dat ik je geen pijnstilling wou geven. Het enige wat jij nodig had was lekker liggen bij mama, dat hebben we dan uiteindelijk ook gedaan jij hebt lekker de hele nacht bij mama gelegen. Ze hadden ons gezegd dat je 24 uur moest blijven, maar na de operatie zelf was het ineens 48 uur maar wij zijn gewoon na 24 uur naar huis gegaan, want je had nergens last van en in het ziekenhuis sliep je ook niet lekker door al de geluiden.

Na 3 weken gips zijn de artsen positief over het resultaat en krijgen we de ponseti brace. De eerste weken zijn verschrikkelijk, je hebt namelijk een hekel er aan en het duurt te lang voordat de schoenen goed aangedaan zijn. Maar na 1,5 maand hebben we een goede routine erin en houden we ons aan de 23 uur meestal heb je hem zelfs langer om. Je beweegt alsof je niet beter weet dan dat de brace bij je hoort.

Af en toe zat ik er echt even helemaal doorheen, vooral als je de schoenen aan doet en ze ontzettend begint te huilen, maar als je dan langzamerhand resultaat begint te zien ben je blij en probeer positief te denken van liever nu even doorbijten, nu merkt ze zelf er nog weinig van