“Die mama’s die zelf nog kind zijn’

Je zoontje heeft de auto van mijn zoontje afgepakt hoor ik opeens achter me. Ik sta ondertussen de jongste aan te kleden na bezoekje jeugdarts.

Ik draai me om, om te kijken wie dit zegt en wat er aan de hand is.

Daar zie ik mijn peuter giechelend met een autootje in zijn hand zitten, het andere mannetje zeker 2 koppen groter staat sip te kijken. De moeder zie ik al even sip naar mijn zoontje kijken. En nee, ze staat er niet bij, maar zit lekker nog op haar stoel met een wat boze blik.

Stomverbaasd pak ik de jongste op, die nog half bloot is en loop ik naar mijn zoontje toe om de auto weer terug te geven. Netjes beleefd zoals ik dat ook tracht bij te brengen, met een praatje dit mag niet etc. geef ik het autootje terug. Dit vind mijn zoon ook geen probleem, hij vind het allemaal vooral erg grappig.

Verbaasd waarom de jongen dit niet zelf even oplost en nog verbaasder dat de moeder zo reageert. 

 Tsja mijn zoontje kijkt inderdaad zeer zelfverzekerd & heeft de grootste lol. Maar het is nog steeds maar een 2 jarige die denkt dat het een leuk spelletje is en niet dat hij wat stouts aan het doen is. 

De moeder rukt ondertussen het autootje uit de hand van haar zoon en propt het in de tas.

Ik kleed mijn jongste verder aan en stap naar buiten met een vriendelijke groet.

In de auto denk ik. “ Tsja sommige moeders zijn zelf nog kinderen”. 

Herkenbaar?

Die situaties waar je je handen al vol heb, maar er totaal geen begrip is en humor om even zoiets onbenulligs op te lossen.