10 maanden geleden
Deel 7 Frustraties, angsten en gedragsproblemen..
Waar ligt dit aan en waar moeten we beginnen...???
Wanneer het eigenlijk allemaal begon weet ik niet precies meer... Maar dat het al heel lang ons leven beheerd dat weet ik wel...
Tijdens de ergotherapie behandelingen op het medische KDV hebben we vaak de COPM ingevuld. Misschien kennen jullie deze wel. Een vragenlijst met wensen in dagelijkse activiteiten waar je cijfers aan moet hangen. Die op dat moment niet gaan of verbeterd moeten worden.
Even een korte uitleg:
De Canadian Occupational Performance Measure (COPM) is ontwikkeld om ergotherapeutische behandeldoelen te stellen. Deze doelen zijn gebaseerd op de door de cliënt of ouders ervaren problemen in het dagelijks handelen (met je kind). De COPM identificeert de belangrijkste problemen die de cliënt ervaart en meet de veranderingen in het beeld dat de cliënt heeft van zijn handelen gedurende het behandelproces. De COPM richt zich op drie gebieden: zelfredzaamheid, productiviteit en ontspanning. Bron: Meetinstrumentenzorg.nl
Bij de COPM kwamen en komen eigenlijk nog steeds de gedragsproblemen en angsten van Suus aan bod. Wat wij zien en ervaren en wat we heel graag zouden willen veranderen.
De eerste twee jaar was Suus een rustig meisje die zich langzaam ontwikkelde en hierbij weinig frustratie liet zien. Naar maten ze fysiek meer kon liet ze ook zien dat ze niet heel blij was met haar verbale ontwikkeling. Wat we zagen was: slaan met haar hoofd op de grond, tegen de muur, bijten van papa, mama en haar broertje, slaan naar ons en haar broertje, schoppen maar ook heel hard schreeuwen. Ze wist eigenlijk niet hoe ze zich anders moest uiten.
Vaak liet ze het bovenstaande zien thuis, in haar vertrouwde omgeving. Maar ook als ze bang was of als ze eigenlijk alles even zat was. Bijv. tijdens sinterklaas zou ze HET cadeau gaan krijgen, maar dit duurde haar te lang. De gene (ik) die in haar buurt stond had het op dat moment te verduren. Ze bijt mij ongelofelijk hard in mijn schouder... Om eigenlijk te zeggen: ik ben er klaar mee. Wij als ouders hadden eerder naar de signalen moeten luisteren, maar je wilt ook het feestje vieren.
Een ander voorbeeld; Mijn Opa was jarig, Suus haar overgroot Opa. We waren daar met z'n allen wezen eten. Opa had Suus ook heel veel ijs gegeven waar we nog om moesten lachen. Einde van de middag gaf Suus aan dat ze moe was en eigenlijk er wel klaar mee was. Maar opa zou nog speechen... je voelt hem al aan komen... Al het ijs las binnen 5 min door het restaurant... Oeps... Sorry Suus we hadden echt naar je moesten luisteren. Zo sneu...
Na dit soort voorvallen hebben we zeker beter gekeken naar wat zij gebaarde en ons aangaf (geleerd door de gebarentaal cursus en Hanen cursus). Daardoor is het een tijd heel erg goed gegaan. Opeens was het slaan met haar hoofd op de grond en tegen de muur ook voorbij. Vlak voordat ze naar school ging heeft ze ook haar eerste woordjes gezegd en merkte ze dat ze ook op een andere manier kon communiceren.
Maar het schreeuwen en alle aandacht naar zich toetrekken (thuis) is niet weg geweest. Hierdoor gingen we ons te raden. Zijn wij gespannen en voelt zij dat, is onze opvoeding en zijn onze regels wel reëel? Vragen wij te veel van haar? Zijn er dingen die wij veranderen kunnen?
Zo hebben wij op aanraden van de gemeente PGB gekregen zodat we ontlast konden worden, maar is er ook een PPG'er (Praktisch pedagogisch gezindsbegeleider) thuis gekomen. In het begin heeft zij observaties gedaan en heeft ze ons tips gegeven. Maar eigenlijk naar een maand gaf ze aan: Maar jullie doen het echt heel goed he? Ga vooral jezelf geen verwijten maken.... Dit was een groot compliment, maar tegelijk werden we radeloos. de PPG'er zou toch de oplossing zijn... nu komt toch alles goed? Maar helaas... Zij had ook niet de sleutel tot succes...
Ja er was meer rust met een PGB'er in huis, maar het was ook drukker geworden in ons gezin. Onze zoon had meer wensen en aandacht behoefde en hij ging Suus voorbij in ontwikkeling waardoor Suus (bewust of onbewust) nog bozer en gefrustreerd werd.
Bijv. Suus en haar broertje kregen een loopfiets. Haar broertje fietste eigenlijk zo weg, hij vond het leuk en hij was er ook echt aan toe. Maar Suus lukte dit niet. Ze gaf aan dat ze ook die fiets van haar broertje wilde hebben. (ze hadden exact dezelfde fiets) Met het idee dat het dan wel kon lukken. We wisselde de fietsen om en ze probeerde het opnieuw. Hij fietste weer zo weg en Suus bleef boos en verdrietig staan. Het lukte haar ook op deze fiets helaas (nog) niet. Dit deed pijn... Ik zag haar frustratie en verdriet en voelde dat met haar mee.
Nadat de PPG'er had aangegeven wel met ons aan de slag te willen gaan met een bepaalde aanpak (Geef me de 5 - wie, wat, waar, waarom en hoe). Maar verder niet wist of Suus hierdoor kon gaan veranderen. Zij wij met onze artsen medicatie gaan bespreken. Hiervoor kregen wij een doorverwijzing naar de Psychiater.
Toen kwamen we in de medische wereld waar we eigenlijk zo lang mogelijk weg wilde blijven. Dit hebben we natuurlijk ook gedaan door eerst andere opties uit te proberen. Op het moment van schrijven zijn we 10 maanden bezig met het uitproberen van verschillende medicijnen. Trial and error... Ik kan je vertellen dat ik zeker na 6 maanden de hoop had opgegeven. Maar dat de psychiater vol blijft houden dat we echt weg gaan met een medicijn die ons gaat helpen. Die ons gezin weer in evenwicht gaat brengen. We wachten rustig af, maar hadden natuurlijk liever gehad dat we 10 maanden geleden gelijk het gewenste resultaat bereikt hadden...
Binnenkort volgt: Deel 8 Een derde kindje?