Ode aan mijn man

Hij, die me door de hele borstkanker periode heen gesleept heeft. Mijn hand vast hield, en deze niet meer los liet. Hij, die mijn persoonlijke verpleger is geworden, en me altijd eraan herinnerde hoe mooi ik ben, met èn zonder borsten. Hij die bewezen heeft dat hij er is, door dik en door dun, in goede tijden en in slechte tijden, en alles ertussenin.

Toen ik mijn borstkanker diagnose telefonisch te horen kreeg zat hij een paar uur later in het vliegtuig en diezelfde nacht lag ik in zijn armen te huilen. Hij, mijn grootste steun en mijn beste vriend. Hij die me altijd weer liet lachen na een huilbui, en die met me grapte door mijn tranen heen.

Hij die uren in het ziekenhuis zat te wachten, tijdens iedere ingreep en elke operatie. En altijd met een glimlach op zijn gezicht. Wauw… wat heb ik geboft met hem aan mijn zijde 😭🥹

Ik kan me niet voorstellen hoe het is om de partner van degene met kanker te zijn. Maar wat ik wel weet, is dat er veel te weinig aandacht wordt geschonken aan alles wat ze doen en voor je over hebben. Kanker heb je niet alleen. Niet alleen jouw wereld stort in, maar ook die van je partner. Maar gek genoeg besef ik dat nu pas...

Toen ik mijn operatie achter de rug had en me klaar was aan het maken om naar huis te gaan kwam een iets oudere vrouw helemaal alleen de opname afdeling binnen. Ze kwam voor haar operatie. Niemand was met haar mee gekomen. Dit deed wat met me.. 🥺 

Wat zijn we gezegend met liefhebbende partners, echtgenoten, vaders, moeders of zelfs beste vrienden aan onze zijde! Ik hoop zo dat er niemand is die dit alleen moet doen 😢

Wie was jullie steun en toeverlaat tijdens jullie kanker periode? 

Leestip: “Een nieuwe fase”