Nooit krijg ik de vraag: "Hoe was je dag?"

Laat ik voorop stellen dat ik heel erg veel van mijn twee mannen houdt. Jeroen is mijn partner en staat altijd achter mij en mijn keuzes. Hij is een hele lieve man en een goede vader voor onze zoon. We hebben veel lol samen en kunnen werkelijk over alles praten. Dat is altijd al onze kracht geweest.

Luuk is mijn hart, mijn lieve kereltje. Hij helpt je graag en is ontzettend slim. Je houdt hem niet zomaar voor de gek. Hij is grappig en heel bijdehand, op een leuke ondeugende manier. Kan vaak erg om hem lachen.

Kortom: ik heb het echt niet zo slecht voor elkaar en ben trots op mijn gezin. 

Daarom voelt het ook zo ondankbaar wanneer ik weer eens boos wordt, omdat ik altijd alles moet bepalen, alles moet "voorkauwen". Hoe ik voor de meeste beslissingen eigenlijk alleen sta. En hoe vaak ik dingen moet herhalen. Zonder mij draait het huishouden letterlijk niet. 

En het ergste vind ik nog, dat zij er niks aan kunnen doen. Ik wordt boos om iets wat nu eenmaal zo is, iets wat niet gaat veranderen. Heel oneerlijk eigenlijk van mij. Mijn mannen hebben beide een zogenaamde autisme spectrum stoornis. 

Hoewel ze beiden deze diagnose hebben, zijn ze beiden ook weer totaal verschillend. Jeroen is hoogfunctionerend en een ander zou zeggen "hij heeft alleen wat bijzondere trekjes". Het is bij hem dus niet heel duidelijk aanwezig, tenminste voor de buitenwereld. Ikzelf loop regelmatig tegen zijn "beperking" aan binnen onze relatie. 

Zo vraagt hij al 10 jaar waar de macaroni moet staan, terwijl deze al die tijd op dezelfde plek staat. Of pakt zuchtend en mopperend de vaatwasser weer uit, om deze vervolgens opnieuw in te pakken. Ik heb weer eens de vaatwasser niet naar zijn "plan" ingepakt. Maar ook zal hij niet snel zijn hulp aanbieden en ik krijg nooit de vraag "hoe was je dag?" Of "hoe ging het gesprek op school?".  

Dagje uit? Ik stuit altijd eerst op weerstand. Ik zie maar zelden emotie bij hem, hij is vrijwel altijd vlak. Zelfs toen ik vertelde dat ik zwanger was van onze zoon.

Voor onze zoon geboren werd, viel mij dit soort dingen nauwelijks op. Je leeft toch beide meer je eigen leven en bent niet op elkaar aangewezen. Daarnaast werkte hij altijd al veel en was ik veel alleen. Ik deed het huishouden met plezier en had altijd alles op orde. 

Wanneer je kindje wordt geboren, zeker bij de eerste, wordt je hele leven overhoop gehaald. Op zoek naar een nieuwe balans binnen je nieuwe gezin, bij jezelf in je nieuwe rol als moeder.

Deze balans ben ik zelfs na bijna 7 jaar nog steeds aan het zoeken. En ik had meer ondersteuning nodig, ik kon dit niet allemaal alleen. Ik viel terug in depressies en heb sinds kort ontdekt dat ik ADHD heb. Hoewel dit veel verklaard binnen ons gezin, is dit wel wéér een diagnose binnen ons gezin. Mijn zoon heeft naast ass nog meer diagnoses en ik ook, hierover schreef ik eerder al. Dit legt nog meer druk op mijn schouders. 

Het hele pakket van diagnoses maakt dat ik het soms heel zwaar en eenzaam vind. Ik zou heel graag eens niet sterk hoeven zijn, even een arm om mijn schouder van mijn partner met de woorden "Joh, het komt wel goed". En als ik het vraag krijg ik dat ook, maar soms wil ik er niet om hoeven vragen. 
Juist die dingen die vanzelfsprekend zijn binnen een relatie of huishouden, zijn dat bij ons absoluut niet. Voor mijzelf ook niet. ADHD brengt obstakels met zich mee, die men veelal onderschat en sommigen staan ook haaks op die van ass. Dit maakt de situatie dikwijls nog complexer, want ook ik kan op die vlakken niet veranderen.

Jeroen pikt de meeste sociale signalen niet op, hij merkt vrijwel nooit dat ik stilletjes in de keuken sta te huilen tijdens het koken. En als hij het wel merkt kan hij hier niet mee omgaan en klapt dicht. Maar ik kan ook niet met hem sparren over onze zoon, hij vind altijd alles goed. Hij ziet ook geen problemen, geen beren op de weg. En kan mij daarin ook niet geruststellen.Ook bij mijn zoon zie vergelijkbare signalen. Hij speelt niet samen maar naast je. Muziek zet hij veelal uit in de auto of in huis, teveel lawaai. Hij verteld nooit over zijn dag op school. Cadeautjes worden nog steeds argwanend aangepakt. Hij ziet immers alleen een doos met papier. En voor mij de pijnlijkste momenten, hij wijst mijn knuffel of kus vrijwel altijd keihard af.

Inmiddels ken ik beide mannen goed genoeg om de signalen van blijdschap of begrip te herkennen. Ze zijn heel subtiel, maar ze zijn er wel. Luuk pakt soms mijn hand stevig vast als hij naast mij zit, of friemelt zachtjes aan mijn haar. 

Jeroen laat het vooral zien door altijd achter mij te staan, hij volgt mij altijd blind in mijn keuzes en plannen. Staat open voor elke vorm van ondersteuning. En soms vind ik een boodschap op onverwachte plekken, zo een tijd geleden nog in het pakje boter "i love u". 

Toch wordt ik regelmatig weer boos, boos om het feit dat niets in ons huis vanzelf gaat. Ik overal om moet vragen en alles keer op keer moet herhalen. Dat er niemand voor mij zorgt als ik ziek ben. Boos dat ik niet gewoon even die muziek aan kan zetten als ik onder de douche sta, omdat ze er zelfs beneden last van hebben. Boos dat ik altijd degene ben die moet buigen en met de oplossingen moet komen.
En tegelijkertijd hou ik zo vreselijk veel van mijn mannen, laten zij mij regelmatig lachen en weet ik dat ze alle vertrouwen in mij hebben. Meer dan ik in mezelf. Ik zie ook hun positieve kanten en dat ze beiden op hun eigen manier zo ontzettend hard hun best doen. 

Maar ik moet accepteren dat mij nooit naar mijn dag gevraagd zal worden en die knuffel afgewezen wordt.
Misschien ben ik ook vooral boos om het feit dat ik de situatie niet kan veranderen. 

Leestip: Huis verkocht: nu op reis met onze DIY camper!