Niemand gaat expres scheiden

Zie je die vrouw? Die stralende krullenbol vol zelfvertrouwen? 

Zonder enige kennis zou je denken, dat is koek en ei, wat een krachtige dame! De waarheid is anders. Ook ik ben ooit op mijn ziel getrapt, had de touwtjes niet in handen, was de weg kwijt, verloor mezelf in een gevecht met een ander. Niet wetende dat de weg naar mijn huidige vibe vol levenslust en ambitie, haalbaar was. Ik ben het dus zelf, IK spat hier krachtig en vol zelfvertrouwen van het scherm.

Ik, Foekje, aangenaam. Moeder van 3 geweldige zonen, gescheiden, vriendin van de man waar ik oud mee wil én kan worden, vol levenslust, rust, regelmaat en vertrouwen.

Mijn verhaal begint eigenlijk al voor het huwelijk:

Het begint bij het aanzoek. Want trouwen en weer scheiden, ook niet het beeld wat ik voor ogen had en toch gebeurde het, waarom? Waarom kan ik nu niet gewoon ook dat sprookje hebben? Waarom kan ik niet gewoon accepteren dat het leven zo is? Waarom ben ik niet gewoon net zoals de rest? Ken je dat gevoel dat je vaak ja zegt en daarna pas beseft waarop? Of dat je met je verstand iets doet en dat je gevoel later komt aankloppen en zegt was dit wel zo handig? Nou dat heb ik heel vaak gedaan en doe ik soms nog. Met af en toe desastreuze (de scheiding) gevolgen voor mezelf en mijn naasten (weet ik nu). Dus daar zit ik dan falend en vol schaamte mezelf af te vragen wat er in godsnaam nu weer gebeurd is! Want waarom ben ik dan getrouwd? Ik heb toch immers JA gezegd bij het aanzoek.

Ik heb daarna bijna 9 maanden de tijd genomen om een geweldige dag te organiseren. Genoeg tijd om na te denken zou je denken.

Even een TBT in mijn leven: met de kennis van nu over mezelf natuurlijk, want daar zijn heel wat uren therapie in gaan zitten ;-). Als kind voelde ik me vaak net iets anders dan de rest. Niet erg, dat kan iedereen toch wel eens hebben. Ik kom uit een gezin waar je altijd gestimuleerd wordt om het beste uit jezelf te halen. Iets wat ik mijn kinderen nu ook meegeef, dus daar is op zich niets mis mee. Onbewust gaf het mij wel druk, het gevoel dat als ik niet voldeed aan verwachtingen en dat ik niet goed genoeg was en dat anders zijn niet de norm is.

Dat is een rode draad door mijn leven, de keuzes die ik heb gemaakt, ook in mijn relaties. Ken je dat gevoel dat je altijd wil voldoen aan verwachtingen die eigenlijk niet goed voor je zijn of die niet bij je passen? Ik wil(de) de ander gelukkig maken en vergat daarbij vaak mezelf. Ik luisterde dan ook vaak niet naar mezelf en richtte mij op de buitenkant, wat anderen zien. Omdat dit niet altijd even goed lukte werd ik onzeker en legde ik de lat nog hoger voor mezelf. Het was een vicieuze cirkel waar ik maar niet uit kwam. Ik was iemand die werd en soms nog steeds wordt gezien als een perfectionist, die veel daadkracht heeft, een tomeloze discipline. De lat ligt altijd (te) hoog en zich herkent in de uitspraak: Foekje fixt het wel.

Met als keerzijde:

Zakelijk.

IJskoningin.
Weinig in contact met haar gevoel.

Die keerzijde was soms ook functioneel en nog steeds, maar dan is het een keuze! Ook ben ik zacht, liefdevol, betrokken en altijd op zoek naar harmonie. Herkenbaar dat je soms kanten van jezelf wel kent maar niet kan laten zien? Ik was er daar dus een van. Al dacht ik dat ik wel alles liet zien. Die eyeopener kwam pas een paar jaar geleden. Eerlijk is eerlijk: het laagje buitenkant daar was makkelijk doorheen te prikken. Als dat gebeurde kwamen er zoveel emoties en gevoelens opborrelen dat ik me daar geen raad mee wist.

Waarom dan getrouwd?

Fast forward naar de vraag die jullie waarschijnlijk hebben; waarom ben je dan eigenlijk getrouwd, als je zo snel ook weer gescheiden bent? Ik heb mezelf geleerd om altijd alles goed te willen doen en zo ook in mijn relatie. Liever zelf ongelukkig en de ander wel gelukkig, dat was iets waar ik me aan vast hield. Dus ik heb ja gezegd bij het aanzoek.

Ben ik dan niet uit liefde getrouwd? Natuurlijk wel, ik hield veel van mijn ex en onze zoon. Ik wilde heel graag dat alles zou slagen. Steeds bleef ik hopen dat het wel goed zou komen, dat onze ruzies daar nu eenmaal onderdeel van waren. We hadden hele fijne tijden en konden lachen, maar we hadden ook een andere kant. Op een dag werd die kant mij ineens 2 keer teveel. Dus ja; een paar weken na ons huwelijk dacht ik ineens: WAAR BEN IK MEE BEZIG? Dat was het moment dat ik besefte dat ik hiermee moest stoppen voor mezelf, voor mijn ex en voor onze zoon. Ik wilde niet langer leven vanuit mijn hoofd, ik wilde weer voelen. Niet dat ik dat meteen kon, daar zijn vele gesprekken aan besteed. Het ging ook niet van het ene op het andere moment want ergens had ik nog steeds die stem: “hallo, je gaat toch niet opgeven, wie denk jij wel niet dat je bent”. Het is het moment waarop mijn gedachten een stem kregen en ik er niet meer omheen kon om daar niet naar te luisteren.

Scheiden is niet leuk en kan je overkomen, het leven oppakken na een scheiding en leven als een gescheiden vrouw daar zit de sleutel tot jouw liefdevol nieuw-begin-model. De echte uitdaging komt dan pas, want nu ben jij aan zet!

“Ik heb gekozen om weer gelukkig te zijn!”

Trending op Mamaplaats: Oma's die alles beter weten - "Het water is veel te heet, Ze is helemaal overstuur!"