Een nieuw begin en een nieuw leven

Dit verhaal is niet bestemd voor op facebook a.u.b.

Ik dacht dat het de stres was, het was ook niet echt niks wat er was gebeurd. Maar bij thuiskomst heb ik toch maar even een testje gedaan. Toen? Tja.. toen was ik zwanger..

Was ik blij? Nee, ik was verre van blij. In paniek heb ik mijn man (toen nog vriend)  opgebeld en gezegt dat hij onmiddelijk naar mij toe moest komen. Hij was er binnen 3 seconden, ik liet hem de test zien en vertelde dat ik zwanger was. Ik zag de schrik in zijn ogen en zijn hartslag zag ik in zijn nek tekeer gaan. We studeerde allebei nog, ik zat in mijn laatste jaar en hij zat in zijn 1e jaar HBO. Wel beide gelukkig de nodige diploma's, ik deed toen een BBL opleiding, maar mijn man zat makkelijk van 09.00 tot 22.00 op school 5 dagen in de week. Hoe gingen we dit dan doen? En waar? Abortus vond ik geen optie, en doodeng! Wij hadden die dag de verjaardag van A.. mijn stiefvader. Ik belde mijn moeder om te vertellen dat de test positief was, toen wij in Spanje zaten had ik al tegen haar gezegt dat ik niet ongesteld was geworden. Zij zei al dat het misschien zo zou kunnen zijn. Mijn moeder reageerde enthousiast en was eigenlijk al gelijk blij, ze zei wel dat ze altijd achter mijn keuze zou staan. 

Pas een aantal weken later durfde mijn man aan zijn ouders te vertellen dat ik zwanger was. Ik was daar niet bij, ik was op dat moment aan het werk. 

Toen ik een aantal dagen later bij mijn schoonouders ging eten, kreeg ik een knuffel van mijn schoonmoeder. Ik werd een beetje emotioneel en ze zei dat ik ook een abortus kon overwegen. Het kwam heel hard aan, maar durfde niet goed tegen te spreken. Helaas stond mijn man ook niet achter mijn keuze, hij stond achter zijn ouders en wilde dat ik abortus ging doen. Ik voelde me ontzettend eenzaam, van alle kanten werd op me in gepraat. Mijn moeder zei dat ik het moest houden, mijn man en schoonouders bleven voor mijn gevoel doorgaan over die abortus. Op gegeven moment heb ik de huisarts gebeld en een afspraak gemaakt voor informatie over de abortus. Mijn schoonmoeder zou met mij meegaan zodat ik niet alleen was. 

De dag voordat ik naar de huisarts ging zei mijn vriendinnetje: 'maar wat wil JIJ!?' Ik wist niet meer wat ik wilde, ik was zo bang, zo ontzettend bang! 

Ik ging die dag bij mijn moeder eten, ik was onderweg op de fiets en toen bedacht ik mij dat ik het niet weg kon laten halen. Hoe kan ik nou een onschuldig leventje uit mij halen? Een onschuldig leventje wat blijkbaar heel graag bij mij wilde zijn. Ik belde mijn man op, vertelde dat ik het niet ging doen, hij kon op zijn kop gaan staan. Toen heeft hij woorden gezegt die tot op de dag van vandaag zo ontzettend pijn doen. Hij zei: 'als je er niet zelf naartoe gaat dan sleur ik je persoonlijk naar een abortus kliniek!' Die kwam heel hard binnen, ik stond midden op een heel druk plein, ik ben gaan huilen, heb tegen hem geschreeuwt. Ik heb alle ziektes en scheldwoorden die in mijn hoofd opkwamen naar hem geschreeuwt. Het hele plein keek me aan, maar het deed me niks. 

Toen ik bij mijn moeder kwam ben ik weer ingestort, mijn man kwam ook naar mijn moeder om te praten. Maar ik wilde niet praten, hoe kan je nou praten als de ander denkt dat zijn wil wet is? Het enige wat hij zei was 'je weet wat ik wil!' Ja, leuk dat hij dat wilde, maar het is MIJN lichaam. Toen heb ik heel dapper gezegt: 'of je kiest voor mij en het kindje, of daar is het gat van de deur maar dan hoef ik je ook nooit meer te zien!' Toen brak hij, hij begon te huilen. Ook hij wist het niet meer, hoe konden we nou een kindje op laten groeien terwijl we niks hadden. Mijn moeder zei dat met veel liefde het echt wel lukt. 

Samen met mijn schoonmoeder ging ik naar de huisarts, over de abortus wilde ik niks meer horen of weten. Mijn huisarts was één van de eerste die mij feliciteerde met mijn zwangerschap, en gaf mij een formulier mee voor de verloskundige. 

Een paar weken later had ik de eerste afspraak en eerste echo. Ik kreeg ook al echt een buikje, mijn schoonmoeder zei: 'of je bent verder dan je denkt of het zijn er meer'. Ik wuifde het lacherig weg, dat kon niet.

Bij de verloskundige moest ik op het bed gaan liggen, wat was ik zenuwachtig. Ze zette de echoscopie op mijn buik, gelijk zag ik 2 zwarte balonnetjes met 2 hele kleine babytjes erin. Ze waren salto's aan het maken, het zag er heel lief uit. 'Uhmm.. mevrouw, u bent al 3 maanden in verwachting van een tweeling.' Ik had het gevoel dat het bed onder mij vandaan werd getrokken en ik maar bleef vallen. Ik ben heel hard gaan huilen, maar niet van blijdschap. Hoe gingen we dit financieel doen? Hoe gingen wij 2 kindjes tegelijk verzorgen? Ik was ontzettend emotioneel en kon geen woord meer uitbrengen. De verloskundige zei me dat ze een ander erbij ging halen die gespecialiseerd was in tweelingzwangerschappen. Er moest gekeken worden hoeveel vliesjes er tussen de baby's in zaten. Maar mij boeide het niet, ik wilde weg, ik wilde dit even laten bezinken en gewoon niet meer terug komen. De andere verloskundige kwam en die zei dat ze inwendig wilde kijken. Ik zei dat er helemaal niks meer ging gebeuren vandaag, ik ging echt niet met mijn benen wijd voor een wild vreemde. Er ging van alles door me heen, voor mijn gevoel was deze verloskundige niet erg aardig. Ze zei: 'je komt er toch niet onderuit, we moeten toch weten hoeveel vliesjes ertussen zitten.' 'Al zitten er 26 tussen, het intresseerd me niet!' Snauwde ik haar toe. Ik merkte aan haar dat ze chagrijnig van me werd, kan ik me ook wel, achteraf gezien, voorstellen. Ik was op dat moment een erg emotionele-opstandelijke-hormonale-vrouw die absoluut niet mee wilde werken. Ze heeft uiteindelijk een uitwendige echo gemaakt en vermoedde dat er zo'n 4 vliesjes tussen de baby's zaten. Na een hele vragenlijst werd ik door gestuurd naar de gyneacoloog in het ziekenhuis, ik was medisch vanwege de tweelingzwangerschap. 

Met 14 weken zwangerschap had ik mijn 1e afspraak, eerst voor een echo en daarna controlle. Op mijn formulier van de verloskundige stond ook dat ik erg opstandig was, ik werd er stiekem een beetje boos van, achteraf kan ik er hartelijk om lachen. Bij de echo hebben ze het niet gehad over de vliesjes, ze wilde ook niet inwendig kijken. Het zag er allemaal heel goed uit. Mijn eigen gyneacoloog was een man, het klikte meteen tussen ons. Hij stelde mij gerust, liet mij me gang gaan en maakte tussen door grapjes. Hij gaf mij het gevoel dat ik er toe deed. 

Op school was ik al een tijdje niet geweest, maar toen ik daar kwam moest ik wel vertellen dat ik zwanger was. De docenten feliciteerde mij en samen heb ik met hun een plan opgeschreven zodat ik optijd mijn diploma kon halen voordat ik ging bevallen. Ik hoefde niet heel veel meer te doen, maar nog wel hele grote opdrachten. Ik heb de hele zomer gewerkt aan deze opdrachten, ondertussen waren mijn man en ik opzoek naar een eigen huisje. Ik had een minimum salaris en mijn man werkte als weekendhulp in een verzorgingstehuis. 

Helaas had mijn man in zijn 1e jaar van het HBO zijn propedeuse niet gehaald. Hij is helemaal gestopt met school en is werk gaan zoeken, dat was nog niet zo makkelijk ook al had hij de nodige diploma's. En ik? Ik werd juist ontslagen.. niet omdat ik mijn werk niet goed deed, maar omdat mijn werkgever mij niet kon betalen als ik met zwangerschapsverlof zou gaan. Want met 25 weken zwangerschap, moest ik al met verlof van mijn gyneacoloog. Weer die onzekerheid..

Word vervolgd xx